«بَقِيَّتُ اللَّهِ» در اين آيه به معناى درآمد و سودى است كه از يك سرمايه حلال و خداپسندانه براى انسان باقى مى ماند و صد در صد حلال است. امّا در روايات به هر وجود مباركى كه به اراده خداوند براى بشريّت باقى مى ماند، «بَقِيَّتُ اللَّهِ» گفته مى شود. از جمله به سربازان مؤمنى كه پيروزمندانه از جبهه جنگ برمى گردند، زيرا به اراده الهى باقى مانده اند.
به امام عصر (عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف) نيز «بَقِيَّتُ اللَّهِ» مى گويند، چون آن وجود شريف به خواست خداوند براى هدايت مردم ذخيره و باقى نگهداشته شده است. در روايات مى خوانيم كه يكى از نامها و اسامى مبارك آن حضرت «بَقِيَّتُ اللَّهِ» است [1] و ما بر او به اين نام سلام مى كنيم: «السلام عليك يا بقية اللَّه فى ارضه». وقتى آن حضرت در مكّه ظهور فرمايند، اين آيه را تلاوت كرده و مى فرمايند: من آن «بقيّة اللَّه» هستم. البتّه به ساير معصومين عليهم السلام نيز لقب «بقيةاللَّه» داده شده است[2].
پي نوشت:
[1] بحار، ج46، ص259.
[2] تفسير كنزالدقائق.
تفسير نور، ج4، ص107.
منبع:انوار طاها
