نامه امام رضا(ع) به عبدالعظیم حسنی(ع)
ای عبدالعظیم! سلام مرا به دوستانم برسان و به آنان بگو...
نامه امام رضا(ع) به عبدالعظیم حسنی(ع)
علی بن موسی الرضا به عبدالعظیم حسنی(ع) فرمودند:
يَا عَبْدَ الْعَظِيمِ أَبْلِغْ عَنِّي أَوْلِيَائِيَ [السَّلَامَ] وَ قُلْ لَهُمْ أَنْ لَا يَجْعَلُوا لِلشَّيْطَانِ عَلَى أَنْفُسِهِمْ سَبِيلاً وَ مُرْهُمْ بِالصِّدْقِ فِي الْحَدِيثِ وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ وَ مُرْهُمْ بِالسُّكُوتِ وَ تَرْكِ الْجِدالِ فِيما لَا يَعْنِيهِمْ وَ إِقْبَالِ بَعْضِهِمْ عَلَى بَعْضٍ وَ الْمُزَاوَرَةِ فَإِنَّ ذَلِكَ قُرْبَةٌ إِلَيَّ وَ لَا يَشْغَلُوا أَنْفُسَهُمْ بِتَمْزِيقِ بَعْضِهِمْ بَعْضاً فَإِنِّي آلَيْتُ عَلَى نَفْسِي أَنَّهُ مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ وَ أَسْخَطَ وَلِيّاً مِنْ أَوْلِيَائِي دَعَوْتُ اللهَ لِيُعَذِّبَهُ فِي الدُّنْيَا أَشَدَّ الْعَذَابِ وَ كَانَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخَاسِرِينَ وَ عَرِّفْهُمْ أَنَّ اللهَ قَدْ غَفَرَ لِمُحْسِنِهِمْ وَ تَجَاوَزَ عَنْ مُسِيئِهِمْ إِلَّا مَنْ أَشْرَكَ بِهِ أَوْ آذَى وَلِيّاً مِنْ أَوْلِيَائِي أَوْ أَضْمَرَ لَهُ سُوءاً فَإِنَّ اللهَ لَا يَغْفِرُ لَهُ حَتَّى يَرْجِعَ عَنْهُ فَإِنْ رَجَعَ عَنْهُ وَ إِلَّا نُزِعَ رُوحُ الْإِيمَانِ عَنْ قَلْبِهِ وَ خَرَجَ عَنْ وَلَايَتِي وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ نُصِيبٌ فِي وَلَايَتِنَا وَ أَعُوذُ بِاللهِ مِنْ ذَلِک.
ای عبدالعظیم! سلام مرا به دوستانم برسان و به آنان بگو:
در دل های خویش، برای شیطان راهی نگشایند و آنان را به راست گویی در گفتار و ادای امانت و سکوت فراخوان؛ همچنین آنان را به ترک درگیری و جدال در کارهای بی فایده، رفت و آمد با یکدیگر و رابطۀ گرم و دوستانه با هم دعوت کن؛ زیرا این کار باعث تقرّب و نزدیکی به من است.
آن ها (دوستان ما) نباید وقت خود را به دشمنی با یکدیگر بگذرانند. من با خود عهد کرده ام هرکه مرتکب این گونه امور شود و به یکی از دوستان [و رهروانم] خشم گیرد، از خدا بخواهم که به سخت ترین کیفر دنیوی مجازاتش کند؛ در آخرت نیز این گونه افراد از زیانکاران خواهند بود.
ایشان را آگاه کن که خدا نیکوکردارانشان را می بخشاید و بدکارانشان را عفو می کند، جز آن که به او شرک ورزد یا یکی از دوستان ما را برنجاند یا در دل، بدخواه او باشد که اگر چنین کند، خداوند او را نبخشاید؛ مگر اینکه از این اندیشۀ بد بازگردد. [اگر برگشت، چه بهتر؛] و الّا روح ایمان از دلش خارج می شود و از ولایت ما [اهل بیت] بیرون خواهد رفت و از دوستی ما [اهل بیت] نیز بهره ای نخواهد برد. من از این سرنوشت به خدا پناه می برم!
منبع:
مسند الامام الرضا(ع)، شیخ عزیز الله عطاردی، ج1، ص294؛ بحار الأنوار (ط - بيروت)، علامه مجلسی، ج71، ص230، ح27، نقل از: الاختصاص، النص، ص247.
