چگونه فرزندان قدردان تربیت کنیم؟

یکی از دلایل اصلی ناسپاسی فرزندان، بخشش های زیاد پدر و مادر و پاسخ مثبت دادن به همه خواسته های آنان است.

چگونه فرزندان قدردان تربیت کنیم؟

صفت رحمانیت خداوند به ما می آموزد که در زندگی و ارتباطات خود با دیگران و نیز در تربیت فرزندان مان، آغاز گر رحمت باشیم و در خیر رسانی و محبت ورزی خود، با اخلاص و بی توقع باشیم؛ مانند ابری پربار یا چشمه ای زلال.

فرزندان خوب و صالح، برای پدر و مادر خود سودمند خواهند بود؛ اما خیر رسانی و تربیت آنان نباید به توقع چنین اموری باشد و پدر و مادر نباید خود را نیازمند و وابسته به فرزندانشان ببینند و اگر چنین کردند، تصویری حقیرانه یا مغرورانه از خود در ذهن فرزندان شان تصویر می کنند و این یعنی آغاز روابطی نامناسب و شکل گیری «احساس تنفر» یا «طلب کاری» در فرزندان.

برای زمان سالمندی خود، باید بر خداوند مهربان توکل کنیم که ما را از کودکی یاری کرده و پرورش داده و به این جا رسانده و از آینده و پیری خود نترسیم و به توانایی ها و کمک های فرزندان خود امید نداشته باشیم و در این صورت است که آن چه برای آنان انجام می دهیم، خالصانه و بی توقع خواهد بود.

پدر و مادر هوشیار و تیزبین، همیشه منتظر درخواست فرزندان خود نیستند و خود، پیشاپیش به نیازهای آنان توجه داشته و آن ها را برآورده می سازند و اگر فرزندان شان نیازهایی اساسی برای رسیدن به رشد و کمال دارند، اما خود به آن نیازها توجه ندارند (مانند نیازهای عقلانی و معنوی)، آنان را ظریفانه متوجه نیاز خود می کنند و همه این اقدامات را نیز از روی محبت و وظیفه الهی انجام می دهند و منتی بر فرزندان شان نمی گذارند؛ البته فرزندان نیز موظف اند قدردان زحمات پدر و مادر باشند و از آنان تشکر زبانی و عمل کنند.

والدین هوشیار، همیشه منتظر درخواست فرزندان خود نیستند و پیشاپیش به نیازهای آنان توجه دارند

برای کمک به فرزندان خود در این دوران پر تشویش و اضطراب و برآورده ساختن نیازهای اساسی آن ها، لازم است از نظرات مشاوران با تجربه و دین باور استفاده کرد و به لحاظ تفاوت های فردی و جنسیتی، نیازهای اختصاصی هریک از آنان را تأمین کنیم. ضمناً از اکنون باید این مطلب را در قول و عمل به فرزندان مان بیاموزیم که فردی قوی، فعال و صبور باشند و برای رسیدن به نیازها و خواسته های درستی که دارند، برنامه ریزی کرده و در به دست آوردن آن ها به جد بکوشند.

متأسفانه فرزندان ما در دوران کنونی به ادله گوناگونی که باید در جای مناسب درباره آن ها صحبت کنیم، پرتوقع بوده و قدر نعمت های فراوانی را که در اختیارشان هست، نمی دانند. یکی از دلایل اصلی ناسپاسی فرزندان، بخشش های زیاد پدر و مادر و پاسخ مثبت دادن به همه خواسته های آنان است.

یکی از دلایل اصلی ناسپاسی فرزندان، بخشش های زیاد والدین و پاسخ مثبت به همه خواسته های آنان است.

بخشش باید بر اساس نیازهای واقعی فرزندان باشد، نه صرفاً بر اساس آن چه می خواهند و خوششان می آید. وقتی فرزندان ما به سرعت و راحتی به همه خواسته های خود می رسند، امراض روانی و اخلاقی گوناگون (مانند تنبلی و راحت طلبی، ضعف اراده، بی شکیبایی، پرتوقعی و خودخواهی) در آن ها شکل می گیرد و آینده ای ناموفق و همراه با رنج و فشار را برای آنان رقم می زند.

از این رو گاه ضروری است پدر و مادر به صورت لطیف، زحمات و خدمات خود را به فرزندان یادآوری کنند تا سبب هوشیاری و تنبه آنان شود؛ ولی این یادآوری ها نباید رنگ منت یا خودستایی داشته باشد یا به گونه ای باشد که این امر را به آنان القا کند. بهترین راهکار در این باره آن است که هریک از والدین، گهگاه در حضور فرزندان خود از زحمات یکدیگر تشکر کرده و آنان را متوجه این خدمات و نعمت ها ساخته و ادب قدردانی وتشکر از پدر و مادر و خداوند متعال را به آنان بیاموزند.

راهکار دیگری که می تواند فرزندان را قدردان زحمات بی شائبه پدر و مادر سازد، این است که در مواردی که قصد داریم خواسته آنان را برآورده کنیم، شتاب زده نباشیم و اندکی انجام آن را به تأخیر اندازیم؛ این تأخیر، افزون بر تقویت روحیه قدرشناسی در فرزندان، سبب صبوری بیشتر آنان شده و در بهبود زندگی آن ها، تأثیری به سزا دارد. فرزندانی که در خانواده پدری به راحتی و زود به خواسته های خود می رسند، در زندگی شخصی و در برابر همسر خود نیز پرتوقع و ناشکیبا خواهند بود و همین امر سبب ایجاد اختلافات و کدورت هایی میان آنان می شود و نیز در روابط شغلی و تعامل با فرزندان، اختلالاتی قابل توجه را ایجاد می کند.

هریک از والدین، گهگاه در حضور فرزندان خود از زحمات یکدیگر تشکر کرده و آنان را متوجه این خدمات و نعمت ها ساخته و ادب قدردانی وتشکر از پدر و مادر و خداوند متعال را به آنان بیاموزند.

تأخیر کوتاه و سنجیده در تأمین خواسته های فرزندان، اشتیاق و نشاط آنان را برای رسیدن به خواسته خود افزایش می دهد و در زمان دریافت نیز، لذت بیشتری از آن برده و قدردانی بیشتری از والدین خواهند داشت. یکی از علل اساسی احساس کرختی و بی هدفی در فرزندان خانواده های مرفه و ناسپاسی و قدرناشناسی یا بی احترامی آنان به پدر و مادرشان، همین تأمین فوری خواسته های فرزندان است که باید از آن پرهیز کرد.

منبع: نشریه خانه خوبان (121)، محمد محرابی