فکر می کنید پرانرژی ترین آیه قرآن کدومه!!؟
شاید هیچ آیه ای شورانگیزتر از این نباشد که خداوند در آن، یأس و ناامیدی را کفر دانسته است
فکر می کنید پرانرژی ترین آیه قرآن کدومه!!؟
منابع دینی درصددند در رویارویی انسان با هستی، برای او نگاهی شیرین و امیدوارانه ایجاد کنند. انسان در میانهاین عالم قرار گرفته است و قرآن و روایات می کوشند تا او همه نقاط آن را سفید و درخشان ببیند. اساس این هستی بر محبت قرار دارد. در این بینش، انسان موجود گران قدری به حساب می آید که نباید خود را به غیر بهشت برین بفروشد؛ یعنی قیمتی تر از آن است که با هر آن چه در دنیاست، خود را معاوضه کند.[1]
در شریعت اسلامی ده ها مفهوم وجود دارد که هری ک می خواهند در انسان امید، نشاط، درستی و راستی احیا کنند، مفاهیمی مانند فطری بودن عقاید نیک و اخلاق گرایی انسان، توکل، توبه و دعا. شاید هیچ آیه ای شورانگیزتر از این نباشد که خداوند در آن، یأس و ناامیدی را کفر دانسته است.[2] در این آیین، یأس یعنی نقطه توقف که خود، گناه است؛ حتی برای کسی که در گناه افراط کرده است! این یگانه مکتبی است که برای امید آفرینی، بر اساس سنت امحا عمل می کند. سنت امحا یعنی خداوند به حسنات و خوبی ها قدرتی داده است که بدی ها را پاک می کند.[3]
خداوند به حسنات و خوبی ها قدرتی داده است که بدی ها را پاک می کند
در تفکر اسلامی، به کسی که درباره خوبی و نیکوکاری می اندیشد و قصد انجامش را دارد، پاداش می دهند؛ حتی اگر نتواند نیت خود را عملی کند. به عبارت دیگر، نیت عمل خوب، خود عمل است؛ چه رسد به این که نیت نیک را محقق سازد![4] احساس پاک و خوشایندی که در فرد شکل می گیرد، چه آن هنگام که رفتار خوب از خود نشان می دهد و چه هنگامی که در اندیشه عمل خوب است، خود، منبع نیرومند الهام است.
بازتاب عمل نیک در شخصیت درونی فرد باعث می شود به این خودباوری برسد که در مسیر شایسته ای قرار گرفته است و بخش سفید و روشن وجود او بیدار و مؤثر است؛ در نتیجه برای پیشرفت در مسیرهای سخت تر، بر قدرتش می افزاید.
بسیاری از ما گمان می کنیم زمانی که کار نیکی انجام می دهیم، خود را صرف راحتی و خوشبختی و رفع گرفتاری دیگران می کنیم؛ در حالی که آثار این عمل از چند جهت به ما بر می گردد؛ اول این که در درون و ساحت وجدان خود احساس آرامش و خوب بودن می کنیم؛ دوم این که با نیت تقرب به خداوند و خلوص، از عمل چیزی می گیریم که مال ماست، نه دیگران و آن نزدیکی به خداوند است؛ سوم این که برای انجام دوباره آن کار خیر و کارهای برتر از آن نیرومندتر می شویم؛ چهارم این که خوب بودن و نیکوکاری کردن با نیت خالص و به دور از دورویی، اعتبار اجتماعی ما را افزایش می دهد.
بنابراین با انجام اعمال نیک، همواره در معرض کنش و واکنش های نوری و مثبت قرار داریم و زندگی برایمان پایان پذیر و منفی و پر از شکست نیست؛ یعنی قبل از این که در دنیای بیرون، منتظر عمل و عکس العمل باشیم، در درون خود شاهد کنش ها و واکنش های مثبتیم.
بنابراین با انجام اعمال نیک، همواره در معرض کنش و واکنش های نوری و مثبت قرار داریم
اگر انسان از منافذ روح خود با نگاهی مثبت به خارج از خود بنگرد و در درون، احساس رضایت و سرخوشی کند، حتی اگر دنیای خارج گاهی با او سر ناسازگاری بگذارد، باز هم حس خوب مثبت انگاری و امید را از دست نمی دهد. همه این ها برای کسی به دست می آید که بداند در هر کنش و واکنشی دو معامله رخ می دهد: معامله باطنی و معنوی فرد با خدا و معامله بیرونی او با انسان های دیگر.
منبع: خط سفید ممتد، فریبا علاسوند
پی نوشت ها:
[1] . علی بن ابی طالب (ع)، نهج البلاغه، حکمت 456.
[2] . یوسف، 87.
[3] . «ان الحسنات یذهبن السیئات»، هود، 114.
[4] . منسوب به جعفر بن محمد (ع)، مصباح الشریعه، ص53؛ محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج67، ص211 و 249.
