چرا شيعيان به هنگام زيارت، در و ديوار حرم را مي‌بوسند و به آن‌ها تبرك مي‌جويند؟
پاسخ:
تبرك جستن به آثار اولياي خدا، مسأله‌اي نيست كه هم اكنون در ميان گروهي از مسلمانان پديد آمده باشد، بلكه ريشه‌هاي اين رفتار را در ژرفاي تاريخ زندگاني رسول خدا و صحابه آن حضرت مي‌توان يافت.
نه تنها پيامبر گرامي و ياران وي، بلكه پيامبران پيشين نيز، بدين امر مبادرت مي‌ورزيدند. و اينك دلايل مشروع بودن تبرك به آثار اوليا از ديدگاه كتاب و سنت را از نظر شما مي‌گذرانيم:
1- در قرآن كريم مي‌خوانيم: هنگامي كه يوسف صديق، خود را به برادران خويش معرفي كرد وآنان را مورد بخشودگي قرار داد، فرمود:
«
اذْهَبُواْ بِقَمِيصِي هَـذَا فَأَلْقُوهُ عَلَى وَجْهِ أَبِي يَأْتِ بَصِيرًا
؛ اين پيراهن مرا ببريد و بر صورت پدرم (يعقوب) افكنيد تا ديدگانش بينا گردد.»
آيا مي‌توان گفت رفتار ا ين دو پيامبر گرامي، از چهارچوب توحيد و پرستش خدا خارج بوده است؟
2- شكي نيست كه پيامبر گرامي اسلام، به هنگام طواف خانه خدا، حجرالاسود را استلام مي‌نمود و يا مي‌بوسيد.
بخاري در صحيح خود مي‌گويد: مردي از عبدالله بن عمر درباره استلام حجر سؤال كرد و او در پاسخ گفت:
«
رأيت رسول الله(صلي الله عليه و آله) يستلمه و يقبله
؛ پيامبر را مشاهده كردم كه حجرالاسود را استلام مي‌نمود و مي‌بوسيد.»
در صورتي كه اگر لمس كردن و يا بوسيدن سنگي، شرك به خدا بود، هرگز پيامبر (كه منادي توحيد است) به چنين كاري مبادرت نمي‌ورزيد.
3- در كتب صحاح و مسانيد و در ميان كتاب‌هاي تاريخ و
سنن، روايات انبوهي در مورد تبرك جستن صحابه پيامبر به آثار آن حضرت؛ مانند لباس، آب وضو، ظرف آب و... به چشم مي‌خورد كه با مراجعه به آن‌ها، كوچكترين ترديدي در مشروعيت و پسنديده بودن آن باقي نمي‌ماند.
اگر شيعيان به هنگام زيارت حرم پيامبر و اهل بيت آن حضرت، ضريح را مي‌بوسند، و يا در و ديوار را لمس مي‌كنند، تنها بدان جهت است كه به پيامبر گرامي و عترت او عشق مي‌ورزند و اين يك مسأله عاطفي انساني است كه در وجود يك انسان شيفته، تجلي مي‌كند.
اديبي شيرين سخن مي‌گويد:
اَمُرُّ علي الديار
ديار سلمي
اقبل ذا الجدار و ذا الجدارا
و ما حب الديار شغفن قلبي
ولكن حب من سكن الديارا
بر ديار سلمي مي‌گذرم، اين ديوار و آن ديوار را مي‌بوسم.
دوستي آن ديار، قلب مرا شاد نمي‌سازد، بلكه محبت ساكن آن است كه مرا به وجد و سرور مي‌آورد.
