ترانه های رایج در بین مردم که سرشار از شور و شوق و احساس پاک روستاییان این دیار است در حقیقت بیان درد و رنج و شادی و نشاط مردم منطقه به شمار می آید . این ترانه ها توسط مردمان صاحب ذوق و دارای احساس لطیف این نواحی سروده شده و در صندوقچه سینه آنها ثبت گردیده و از راه ادبیات شفاهی به دست ما رسیده است.
چون این دوبیتی ها را شاعران بی نام و نشان و معمولا مردم عادی سروده اند از نظر وزن شعری باید گفت بر گرفته از اوزان عروض عرب نیست بلکه از بقایای شعر هجایی ایران قبل از اسلام و مربوط به دوران ساسانی می باشد از ویژگی های مهم این اشعار سادگی و قابل فهم بودن آن است چنانکه شاعر و نویسنده و مردم شناس برجسته کاظم سادات اشکوری که خود در روستای «نارنه» از توابع اشکور رامسر می باشد عقیده دارد : «از ویژگی های ترانه های عامیانه سادگی و روانی کلام است به نحوی که برای درک آن نیاز به تامل نیست و به آسانی قابل فهم است شاید بتوان سادگی و کوتاهی ترانه ها را با ارزش وقت در جامعه روستایی مربوط دانست که در چنان جامعه ای نه نیاز به گفتار دو پهلو و پیچیده است و نه وراجی و روده درازی خریدار دارد» آنچه که باعث دلچسب شدن و زیبایی این دوبیتی ها می گردد وجود عناصر زیبایی سخن و خیال انگیز مانند تضاد ، تلمیح ، مبالغه ، تمثیل و ارسال مثل است که به وفور در آنها یافت می گردد و همچنین در دوبیتی های گیلکی این ناحیه کنایه ، استعاره و تشبیه های لطیف و زیبا مانند شعر فارسی فراوان می گردد و خوانندگان با ذوق به راحتی در ضمن خواندن به وجود آنها پی خواهند برد .
ضمنا دوبیتی های غرب مازندران (رامسر) همانند دوبیتی های شعر فارسی از دوبیت و یا چهار مصراع تشکیل شده است که مصراع اول و دوم و چهارم معمولا با هم ، هم قافیه اند و مصراع سوم می تواند هم قافیه باشد یا نباشد و یا بعضی از این دوبیتی ها به صورت مثنوی دوبیتی هستند یعنی این که دو مصراع اول بیت اول با هم و دو مصراع دوم بیت های بعد با هم ، هم قافیه هستند. از ویژگی های دیگر این دوبیتی ها این است که معمولا مصراع اول ربط چندانی با مصراع های دیگر ندارد و برای مقدمه چینی و طرح موضوع آورده می شود در مصراع دوم مقصود اصلی سراینده بیان می گردد و در مصراع سوم همان مضمون برای تاکید تکرار می گردد و منظور اصلی و حاصل پیام در مصراع چهارم آورده می شود.
برگرفته از کتاب شعرها و ترانه های محلی رامسر-سید نورالدین اکرامی
