اگر هدفمان در زندگی خدا باشد...
خداوند کسانی را که خشم خود را فرو می خورند، دوست دارد.
اگر هدفمان در زندگی خدا باشد...
چرا ما نمی توانیم از مسائلی که خلاف میلمان است، به راحتی بگذریم؟ چرا با کوچک ترین اتفاقی که انتظارش را نداریم، از جا کنده می شویم و زمین و زمان را به هم می دوزیم؟
گاهی اوقات یک اختلاف بزرگ از شوری یک غذا شروع می شود. غذا شور شده، مرد عصبانی می شود، زن ناراحت می شود و بذر اختلاف کاشته می شود.
گاهی اختلاف از ریختن یک پارچ آب شروع می شود. مهمان سر سفره نشسته، خانم می خواهد دیس برنج را در وسط سفره جای دهد، پارچ آب واژگون می شود، مرد عصبانی می شود و بذر اختلاف کاشته می شود.
گاهی اختلاف از یک بدقولی شروع می شود. مرد قول داده عصر بیرون می رویم، عصر می شود، حالش را ندارد که به بیرون برود، زن عصبانی می شود و بذر اختلاف کاشته می شود.
گاهی اختلاف، ....
چه قدر خوب بود که می توانستیم در برابر مسائلی که در زندگی اتفاق می افتد و مطابق میل ما نیست، به راحتی مقاومت کنیم و کنترل خود را از دست ندهیم.
یادمان باشد که یکی از اولین گام های موفقیت در زندگی مشترک، مشخص کردن هدف زندگی است. اگر هدفمان در زندگی «خدا» باشد، از هر چیزی که ما را به خدا می رساند استقبال می کنیم. یکی از عوامل بسیار مؤثر برای رسیدن به هدف آفرینش، بردباری و فرو خوردن خشم است. با این نگاه، ایجاد زمینه خشم برای انسان فرصتی برای رشد و حتی نشانه محبت خدا به ماست که چنین فرصت رشدی را برای ما فراهم کرده است. چقدر انگیزه بخش است اگر بدانیم خداوند کسانی را که خشم خود را فرو می خورند، دوست دارد. اگر فراموش نکنیم تا چه اندازه ما با کارهای زشت مان خداوند را به خشم آورده ایم؛ ولی او حلم ورزیده و ما را بخشیده است، انگیزه بیشتری برای مبارزه با خشم می یابیم.
خداوند به سبب فرو خوردن خشم، ایمانی به انسان عطا می کند که طعم آن را در کام دل احساس خواهد کرد. درست است که مبارزه با خشم به ویژه در ابتدا کار آسانی نیست؛ اما اگر بدانیم خداوند در برابر آن اجر شهید را به انسان می دهد، دیگر به راحتی از کنار این پاداش نخواهیم گذشت.
منبع: ماهنامه پاسدار اسلام (420-419)، محسن عباسی ولدی
