عقیق:قزوین را به دارالمومنین می شناسند ، جایی که به سبب حضور چهار پیامبر الهی و امام زادگان متعدد به شهری عالم پرور معروف است. گریزی به فرمایشات مقام معظم رهبری گواه این مدعا است.
معظم له در سال 1382 در جمع مردم استان قزوین فرمودند «هشتصد سال پیش، دانشمندی درباره قزوین کتابی نوشته است به نام «التدوین» که سه جلد است و در آن شرح حال شخصیت های علمی و فرهنگی و دینی و سیاسیِ قزوین را تهیه کرده است و این سوابق، خیلی حائز اهمیت است و من خودم از دوران جوانی و طلبگی، به مناسبت وجود دو استاد بزرگ در حوزه علمیه مشهد، با نام قزوین و قزوینی آشنا شدم: شخصیت برجسته مرحوم «حاج شیخ هاشم قزوینی» و شخصیت ممتاز مرحوم «حاج شیخ مجتبی قزوینی» دو ستاره درخشان در حوزه علمیه مشهد که ما از دوران جوانی و نوجوانی نگاهمان به این دو چهره ارزشمند بود»
قزوین را در کنار توانمندی ها و پتانسیل های موجود با علما و مشاهیر دینی و مذهبی می شناسند. علمای بزرگواری همچون مرحوم آیت الله سید خلیل و سید جلیل زرآبادی، آیت الله مظفری، مرحوم آیت الله شالی، آیت الله باریک بین و دیگر رجال و شخصیت های ممتاز، اما به راستی نشان و جایگاه این علمای بزرگ کجاست؟
اگر از عموم مردم سؤال شود که مزار شریف بزرگان دینی کجا واقع شده است، به جرات می توان گفت که بخش اعظمی از آنها پاسخی برای گفتن ندارند، عده ای هم که می دانند در حد این جمله راهنمایی می کنند که آستان مقدس امام زاده حسین (ع).
به صحن آستان مقدس امام زاده حسین (ع) قدم گذاشتم، حجره به حجره گشتم تا در گوشه ای در عین مظلومیت، قبوری را دیدم هر چند رنگ و رو رفته و قدیمی ولیکن نشانی از علمایی می داد که همچون ستارگان درخشان، آسمان این شهر بزرگ را نور باران کردند.
آنچه باعث دلگیری شدید من شد سنگ های مزاری بود که از رنگ و نشان مناسب چیزی باقی نمانده بود.
نگاهم به تمثال علما افتاد، گویی عکس هایی با بدترین کیفیت و نوع چاپ نصب شده و بعد به دست فراموشی سپرده شده بودند.
از این که فضا سازی مناسب و زیبا سازی مناسب در شان این بزرگان انجام نگرفته سخنی به میان نمی آورم، چرا که عکس هایی که گرفته ام خود گویای این غربت است.
به نظر می آید باید قدمی و نظری از سوی مسئولین استان قزوین، بویژه اداره کل اوقاف و امور خیریه استان در جهت بهبود شرایط مزار مطهر علما برداشته شود، تا آرامگاه این بزرگواران همچون نامشان درخشان باشد و ستارگان غریب نباشند.
