زاغور نوایی کهن است که زنان هرمزگانی وقتی مردانشان به دریا می روند رو به دریا این نواها را می خوانند و معتقدند باد و دریا این نوا را بگوش مسافران دریا می رساند ، در زاغور صبر و انتظار همراه با بیم و امید بگوش می خورد ، بیم ازاینکه مسافر دریا برنگردد و امیدی که حکایت از چشم انتظاری زنان دارد . در واقع زاغور نوای انتظار است .
