امام صادق سلام الله علیه فرمودند که:
این «حقِّ معرفت» یا «مَن زارَهُ حَقَّ مَعرِفتِه» عارفِ به حق کسی هست که به این چهار نکته رسیده باشد:
اول اینکه: اون زیارت شونده را امام بداند.
دوم اینکه: او را «مُفتَرَضُ الطّاعَه» بداند یعنی باور داشته باشد که هرچه امام بگوید بر او واجب است، هر سخنی که ثابت شود از اوست مثل کلام خدا بر من واجبه.
و سوم اینکه: او را شهید بداند، یعنی شاهد بداند،
نگوید از دنیا رفته تمام شده، وقتی می‌گوید «اَشهَدُ اَنَّکَ تَشهَدُ مَقامی» راست بگوید، یا در اذن دخول امام رضا سلام الله علیه دارد که «اَشهَدُ اَنَّهُم یَرَونَ مَقامی وَ یَسمَعُونَ کَلامی وَ یَرُدُّونَ سلامی» اینها را که می‌گوید، واقعا راست بگوید، باور داشته باشد.
و چهارم اینکه: او را غریب بداند یعنی او را مهجور بداند،
اگر این را دانست تلاش می‌کند در حدّ توانش غبارِ غربت و مهجوریت را از چهره‌ی امام پاک کند.
امام صادق سلام الله علیه فرمودند هرکس به این چهار نکته برسد زیارتش زیارتِ با معرفت می‌باشد.
