روستایی به نام «ایستا» حدود ۱۷۰۰ متر دورتر از شهرستان طالقان. روستایی مرموز که گویی مردمانش در زمان توقف کرده‌اند و اسمش هم به همین دلیل «ایستا» انتخاب شده است. در این روستا سراسر سکوت حکم‌فرماست و کسی به کسی کاری ندارد. می‌گویند زنان این روستا را هرگز نمی‌توان دید. اگر هم ببینید و بخواهید ازآن‌ها چیزی بپرسید، روی از شما برمی‌گردانند.
ظاهرا زندگی در نقطه‌ای پرت و دور از زندگی مدرن انتخابی بوده که ٣٠ سال پیش، شماری از تبریزی‌ها را در طالقان و در حاشیه رودخانه شاهرود زیر سقف خانه‌های کوتاه قد ساده، گرد آورده است.
در کوچه‌ها اثری از خودرو و فناوری نیست و مردمش رسوم گذشته را برپا می‌دارند. جزو جمعیت آماری حساب نمی‌شوند و هیچ گونه خدمات دولتی هم دریافت نمی‌کنند.
یک دروازه سفید در انتهای یک مسیر بن‌بست هشدار «ورود ممنوع» می‌دهد و تبریزی‌ها، پشت یک دیوار کاهگلی بی‌پنجره با در‌های چوبی و زنگ‌های طنابی سکوت کرده‌اند. سکوت نخستین نشانه زندگی در روستای بی‌نامی است که آدم‌هایش سال‌هاست پشت دیوار زندگی می‌کنند.
یکی از اهالی در این باره می‌گوید: «خیلی زود نه، ١٥ یا ١٦سالگی. ازدواج‌ها در خودمان است. سببی و نسبی نسبت داریم. نشده پسری، دختر از بیرون بگیرد. نه آن دختر می‌تواند بیاید این‌جا زندگی کند، نه پسر ما می‌تواند با دختری از بیرون زندگی کند».
کاربری نوشت: مگه هنوز داریم جایی رو که اینجوری زندگی کنن اصلا مگه بدون اینترنت میشه زندگی کرد.
خراسان
