میزان حیاء در هر فرد، تعیین کننده میزان خطا و گناه و اعمال خلاف شرع و قانون هست.
کمبود حیاء موجب پرده دری در محضر خدا و خلق می شود.
میزان حیاء در تربیت اولیه توسط والدین شکل گرفته و به مرور متناسب با میزان حیاء پدر و مادر و محیط خانواده و اطرافیان و وسایل ارتباط جمعی مورد استفاده فرزندان تثبیت می شود.
خصلت حیاء از خداء و خلق خدا قابل افزایش هست، ولی بعد از تثبیت کمبود حیاء یا به صفر رسیدن حیاء در فرد به ویژه در جنس مؤنث به دلیل آسیب های شدید شخصیّتی و اخلاقی و اجتماعی قابل ترمیم و افزایش نیست.
حیاء از خدا، ارتباط مستقیم با میزان ایمان مذهبی و عشق به خدا دارد.
هرچه عظمت و بزرگی خالق بیشتر درک شود، میزان حیاء فرد از خدا در پرهیز از انواع گناه حتی گناهان صغیره بیشتر خواهد بود.
خدا را در همه حال ناظر و حاضر ببینیم و حیاء از خدا را قبل از هر عملی خصلت خود سازیم.
