وقتی به دنیا می آییم؛ قلب مان همچون آب صاف و زلال هست. پاکی و صداقت کودک هم از همین نعمت خدادادی است. خدا قلب زلال را به ما امانتداده؛ وقت مردن چگونه امانت خدا را برمی گردانیم؟!
تاکنون فکر کردیم چه شد؛ زلالی قلب مان به خودخواهی؛ خودبرتربینی؛ عناد و لجاجت؛کینه؛ حسادت؛ دشمنی؛ نفاق؛ حیله گری؛ سیّاسی؛ حرص دنیا و فراموشی آخرت و ... آلوده شد؟
روز جزا جواب این سوال را از ما خواهند خواست. تا زنده ایم فرصت زلال کردن اب گل آلود را داریم. کافی است هرلحظه را غنیمت شمرده و تصور کنیم آخرین لحظه عمرمان هست و مجبوریم امانت را برگردانیم. شستن گل و لای از دل سیاه شده؛ ارتباط مستقیم با خدا و پشیمانی از خیانت در امانت می خواهد تا توفیق توبه؛ یار شده و سیاهی را به سفیدی زلالی تبدیل کند.
به هوش باشیم ممکن است فرصتی باقی نمانده باشد.
اولین شاهراه و کلید اصلی بازگشت به اصل خود مان صداقت و یکرنگی است.
اگر تحت هر شرائطی راه هردروغی را ببندیم؛ اعمال مان هم در مسیر اصلاح و عمل صالح قرار می گیرد. عمل صالح فقط از زبان صالح و راستگو برمی خیزد؛ چون ریشه تمام گناهان دل و زبان و فکر و چشم و گوش و سایر اعضا دروغ هست.
بدون دروغ انجام هرنوع گناهی میسّر نیست؛ چون برای پنهان کردن اعمال بد و خود را جزو خوبان جا زدن؛ زبان دروغگو می طلبد. از این روست که دروغگو دشمن خداست و پیامبر گرامی اسلام فرمودند" اگر یک دروغ از کسی شنیدی به او اعتماد نکن"
تأثير دروغ در ایمان
امام باقر علیه السلام فرمودند : " إنّ الْکِذْبَ هُوَ خَرابُ الإیمانِ. دروغ ویرانگر ایمان است." کافی، ج2 ، ص 339, ح 4
