میزان حیاء در هر فرد، تعیین کننده میزان خطا و گناه و اعمال خلاف شرع و قانون هست. کمبود حیاء موجب پرده دری در محضر خدا و خلق می شود.
میزان حیاء در تربیت اولیه توسط والدین شکل گرفته و به مرور متناسب با میزان حیاء پدر و مادر و محیط خانواده و اطرافیان و وسایل ارتباط جمعی مورد استفاده فرزندان تثبیت می شود.
خصلت حیاء از خداء و خلق خدا قابل افزایش هست، ولی *بعد از تثبیت کمبود حیاء یا به صفر رسیدن حیاء در فرد به ویژه در جنس مؤنث به دلیل آسیب های شدید شخصیّتی و اخلاقی و اجتماعی قابل ترمیم و افزایش نیست.*
حیاء از خدا ارتباط مستقیم با میزان ایمان مذهبی و عشق به خدا دارد.
هرچه عظمت و بزرگی خالق بیشتر درک شود، میزان حیاء فرد از خدا در پرهیز از انواع گناه حتی گناهان صغیره بیشتر خواهد بود.
خدا را در همه حال ناظر و حاضر ببینیم و حیاء از خدا را قبل از هر عملی در نهان و آشکار خصلت خود سازیم.
البته حیاء بیش از حد و مذموم هم در روایات هست، که شرم بیش از حد بوده به طوری که توان سوال از مشکلات فکری و... ندارد که شامل حیاء معقول فوق نیست.
