بهار که تمام می شود، کوه نوردی ما هم شروع می شود، چون ما از ایل ترکاشوند هستیم. تابستان ها در دامنه کوه الوند، نزدیک همدان چادر می زنیم. زمستان ها به ایلام  و قصر شیرین می رویم و عده ای هم به خوزستان می روند.

من کوه را دوست دارم. پدرم نام من را به خاطر کوهی که در آن زندگی می کنیم، الوند گذاشته است.

ما توی مدرسه عشایری درس می خوانیم معلم ما از آخرهای شهریور که به غرب کوچ می کنیم در مسیر کوچ درس می دهد.
خودش هم از ایل ترکاشوند است. کتاب های ما هم مثل کتاب های شماست.

من کوه را دوست دارم، چون چشمه دارد و درخت. سنگ دارد و پرنده. رود دارد و آبشار. ایران پر از کوه های بلند است.  دماوند، الوند، دنا، زرد کوه، سبلان و سهند. و...

ما در دشتی بزرگ که در دامنه الوند است، چادر می زنیم و به آن جا می گوییم: میدان میشان

ما هم گاو و گوسفند داریم، هم مرغ و خروس. تقریبا هر چیزی که برای صبحانه و ناهار و شام لازم داشته باشیم، در ایلمان وجود دارد.

من ایلم را دوست دارم. کوه و دشت را دوست دارم.
من ایران را دوست دارم برای همین دوست دارم تمام ایران را بگردم.