گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس ـ مالک شیخی در یادداشتی نوشت: محمدعلی باشه‌آهنگر کارگردانی است که به معنای واقعی کلمه نسبت به آرمان‌های مردم، متعهد است. برای کمک به ادامه مسیر او، لازم است از او در مقام یک هنرمند دغدغه‌مند حمایت شود. پشتیبان این مرد هیچ کس نیست جز خدا و پشتیبان فیلم او کسی نیست جز مردم.
شاید در ابتدا تصور عوام براین بود تمامی فیلم‌هایی که از جنگ و آرمان‌های انقلابی حرفی می‌زنند مورد حمایت دستگاه‌های دولتی باید قرار بگیرند، اما فیلم سرو زیر آب و چند نمونه قبل از آن نشان داد گویا موضوع چیز دیگری است و آن چیز دیگر همان قرار گرفتن در باند‌ها و گروه بندی‌های جناحی است.
گویی اینکه حالا ارزش‌ها و مقام شهدا هم در جناح بندی، سلیقه‌ای شده و هرکس در گروه مشارالیه نباشد مغضوب است. اینگونه که سرو زیر آب هم نه از تبلیغات شهری بهره‌مند میشود و نه از تبلیغات تلویزیونی که در مورد برخی فیلم‌ها بصورت گسترده انجام میشود. نه از حمایت‌های سازمانی برخوردار است نه از خرید‌های فله‌ای بلیط.
جای تاسف است که کارگردانی مانند باشه آهنگر که اکثریت فیلم‌هایش درباره مضامین مقاومت و ایثار بوده اکنون مورد بی مهری قرار می‌گیرد. فیلمی که در اوضاع خطیر کنونی به وحدت اقوام و عقاید در ایران تاکید می‌کند. تاکید می‌کند که ایران متعلق به همه ماست از هر نژاد و قوم و تفکر و آئین؛ و همه ما در قبال آن مسئولیم.
در سکانسی از فیلم «سرو زیر آب» که مزار شهید بعلت بازکردن زودهنگام آب سد (احتمالا برای افتتاح نابهنگام یک مسئول نابجا)، زیر آب می‌رود و سرو بالای قبر هنوز زیر آب هم مقاومت می‌کند، استعاره این روز‌های مردم و خصوصاً خانواده شهداست که مدام از تصمیمات نابجای برخی مسئولین دلگیرند و غرق در مشکلاتند، اما همچنان ایستاده‌اند و خم به ابرو نمی‌آورند. آن وقت نتیجه این آب گرفتگی در حوزه فرهنگ، این است که خروجی سینمای ما فیلم‌هایی است که عبارت «کمدی سخیف» هم برای آن زیاد است و ژانر‌ها و فیلم‌هایی که مخاطب را به فکر وامی دارد مهجور می‌ماند.
فیلم‌های آپارتمانی، کمدی سخیف و دم دستی رایج میشود که هیچ رنگی از اقوام و‌جغرافیا و‌مولفه‌های زیباشناختی هنر ایرانی در آن دیده نمی‌شود. وقتی فیلمی هم متفاوت در مورد اقوام و ادیان مختلف ساخته میشود، مانند «سرو زیر آب»، غرق در کج فهمی‌ها میشود.
در اینجا باید به خاطره‌ای از لوریس چکنواریان آهنگساز ارمنی و مطرح کشورمان اشاره کنم که وقتی خبرنگار فارسی زبان صدای آمریکا از او پرسیده بود «اینکه شما اقلیت هستید در موسیقی تان چقدر تاثیرگذار است»، او پاسخ داده بود: «اقلیت شمایید، من ایرانی‌ام».
در پایان، کلامم را با دیالوگی از فیلم سرو زیر آب به پایان می‌برم که: «ما حق نداریم به مردم دروغ بگیم حتی به بهانه آرامششون».
