اولین قدم در توبه جبران هرگونه حقّ الناس هست، تا صاحب حق نبخشد، خدا نیز نمی گذرد.
فرصت تا قبل از حسابرسی پای میزان باقیست.
خیلی زود دیر می شود.
در گرفتاری ها اول سراغ حقّ الناس ها و حقّ مردم بگردیم. یادمان باشد آه مظلوم از سنگ هم می گذرد.
یک ظلم و آبروریزی و هتک حرمت و تهمت و غیبت و تحقیر و تمسخر و سخن چینی و سوءظن و تخریب شخصیّت و افشاء سرّ مردم و ... به ویژه فردی که جز خدا کسی را ندارد، مدتها گرفتار شده وعنایت خدا و بخشش و پاکی دل و آرامش باطنی و... را عقب می اندازد و در صورت عدم توبه، قصاص اصلی به پای میزان می ماند.
کسی که عمر خود را برای ضرر زدن به دیگران برای کسب خوشنودی خود و عده ای دیگر برای رسیدن به مطامع دنیوی صرف می کند، ظاهر الصلاح بودن این گونه افراد، جرم فریب و خدعه مردم را نیز افزوده و حسابرسی را سخت تر کرده و بخشش مردم را نمی یابد.
برخی به ظاهر صالح و احساس مؤمن بودن را دلیل اصلی مؤمن بودن خود می دانند، ولی عمل مشهود حرف دیگری فریاد می زند.
اولین قطره ای از شهید می ریزد همه گناهانش بخشیده می شود الا حق الناس. حق دیگران را بر حق خود ترجیح دهیم مبادا پای میزان بدهکار کسی شویم که جبران خیلی سخت و ناگوار هست.
مراقب فریاد بی صدای تفاوت عمل مان با گفتار و احساس مان باشیم.
