در ایران روستاهای بسیاری وجود دارند که دارای شگفتی های بسیاری هستند و کم مایه ی تعجب ما شهرنشین های وابسته به زندگی ماشینی نمی شوند اما این روستاها چه چیزی دارند که آن ها را مرموز کرده اند؟ چه صفتی را در خود دارند که موجب تعجب ما و مرموز بودن آنان می شود؟ امروز می خواهیم یکی از این روستاهای مرموز را به همراه ما واکاوی کنیم و ببینیم که وجود چه چیزی در این روستا باعث مرموز شدن آن شده است
واریان را در دهخدا جستجو کنید؛ حتما خواهید دید که نوشته است وایان، نام دهی است که از دهستان ارنگه ی کرج قرار گرفته است و در ۲۵ هزار گزی شمال شرقی کرج و فاصله از تهران قرار گرفته است و در کنار جاده ی چالوس است. این روستا در واقع ناحیه ای است سردسیر که دارای بیش از ۱۰۰۰ سر عائله است. آب اهالی آن از روز کرج تامین می گردد و محصولات باغات آن غلات، میوه، لبنیات و عسل و باغ های میوه است. مردمان این روستا به شغل زراعت، گله داری، کرباس بافی و گیوه سازی مشغول هستد.
در ابتدا، قبل از هر توضیحی بگذارید تا روستای واریان، روستایی زیبا که در نزدیکی تهران را که به عنوان مرموزترین روستای ایران توصیف کرده ایم را به شما معرفی نماییم. روستای واریان کرج، درواقع در نزدیکی تهران و در بخش شرقی سد امیر کبیر یا همان سد کرج و در حدود ۲۵ کیلومتری از ابتدای جاده ی چالوس قرار گرفته است و دارای یکی از بهترین دورنماهای از جاده ی کرج به سمت چالوس است. قبل از این که سد کرج ساخته شود این روستا تا بستر فعلی این دریاچه امتداد داشت. محیط زیست و اکونومی روستای واریان نیز در بهترین و زیباترین وضع موجودش قرار دارد و دارای یکی از بهترین مناظر در این منطقه هستند.
روستای واریان و اطرافش با درختانی بلند و سرسبز، آبشارهای پر آب، جویبارهای فصلی، رودهای بسیار، انواع گل ها و گیاهان زیبا، اکوسیستم جانوری پر باری که از انواع پروانه های رنگی و جیرجیرک ها گرفته تا حیوانات وحشی، کوه ها و دشت های مختلف، گیاهان دارویی مختلف، آب و هوای خنک و روح افزا و در یک کلام طبیعتی فوق العاده محاصره شده است و همه ی این صفات باعث شده است که این روستا تبلدیل به یکی از مناطق مناسب برای تبدیل شدن به منطقه ای گردشگری و توریستی برای گردشگران شود.
در ابتدای این مطلب گفتیم که این روستا تا قبل از احداث سد کرج در بستر سد کرج کنونی قرار گرفته بود ولی با ساخت این سد، اهالی و ساکنان این روستا به مناطق بالاتر کوچ کردند و به این ترتیب دیگر راه های رسیدن به آن ها محدود شد و تنها راه ارتباطی با آن ها، راه آبی شد! یعنی اگر شما از طریق قایق و آب اقدام نکنید، هرگز به این روستا از هیچ راهی نخواهید رسید.
اما فکر نکنید که با این وضعیت واریانی ها روستای خود را از دست دادند بلکه آن ها همچنان به شیوه ی کسب و کار قبلی خود ادامه دادند و هنوز هم در این روستا، کشاورزی و دامپروی همچون قبل بسیار پر رونق بود. البته همین دریاچه ی جریان ساز، به عنوان زیبایی خاص روستای واریان است و باعث شده است که این روستا از موقعیتی بسیار خاص و ویژه برخوردار شود. البته این را هم باید بدانید که این روستا با تمام مرموز بودنش در آن سوی دریاچه و در کنار جاده ی هتلی به نام هتل واریان دارد که امکانات مناسبی را برای قایق رانی و اسکی روی آب این دریاچه را دارا می باشد.
روستای واریان در زمان های قدیم شامل چندین محله ی مختلف بوده است که در هر محله ی آن،خاندان مشخصی زندگی می کرده است و آن منطقه را به خود اختصاص می داده است به عنوان مثال خاندانی که اهل منطقه ی کیان بودند، به آن ها کیانی نسبت می دهند. البته باید این نکته را بدانید که کیانی ها، بزرگ ترین و با نفوذ ترین خاندان روستای واریان نیز بوده اند.
در روستای واریان، به دلیل نزدیکی این دریاچه با سد کرج و به طور طبیعی آشنایی تمام اقشار واریان با ورزش های آبی همچون: شنا، قایق رانی، اسکی و ماهی گیری بازی های رایج در دیگر روستاها دارای جایگاهی خاص در واریان نبودند اما به جای آن ها، بعضی از بازی هایی که معمولاً در فصل های پاییز و زمستان انجام می گرفتند در این روستا بسیار بین اهالی رواج دارند. این بازی ها که بسیار هم قدیمی و ریشه دار هستند، عبارتند از: توپ کاش، الک دلک، عمو زنجیر باف، اکر دکر، لی لی، سنگ کنارو، اشتر اشترن، در زن بپرک که البته در طالقان به آن دو قز بپرک نیزمی گویند، بازی های رایج و محبوب بین مردمان روستای واریان است.
هر کدام از این بازی ها در شکل خاص و در برخی موارد نوع خاص خود را دارد. در ضمن در این روستا ترانه های مخصوص به خود را نیز دارند. در این جا لازم به ذکر است که ورزش هایی همچون شنا، اسکی و قایق رانی نیز از ورزش های مخصوص واریای ها است و حتی ان ها در این رشته قهرمان نیز شده اند. متاسفانه روستای واریان دیگر همچون گذشته هایش پر از اهالی نیست و بیشتر اهالی آن هم اکنون در شهر کرج زندگی می کنند، اما این به این معنا نیست که آنان اصلا به روستایشان سر نمی زنند.
مردم واریان که به شهر کوچ کرده اند، هر از گاهی به مناسبت های مختلف در حسینیه ی فرهنگی مذهبی واریان که در میدان کرج خود ساخته اند و به دور هم جمع می شوند. در ضمن مردم این روستا، افراد را از بیرون ده به داخل روستای خود به این راحتی ها راه نمی دهند! در واقع این که مردم واریان از بیرون از ده خود کسی را به داخل روستای خود نمی پذیرند با توجه به مستنداتی همچون برگزاری تورهای آبی و حتی همان هتلی که به آن اشاره کردیم، دور از ذهن است ولی گویا در بین خود بسیار سخت غریبه ها را می پذیرند.
