آرزوی آمدنت داشتم

بذر وصال تو به دل کاشتم

آمدی ومرغ دلم پر گرفت

سوی خدا رفتنش از سر گرفت

آمدی وباب سما باز شد

بازی عشق همه آغاز شد

ماه خدا بودی ورخشان شدی

نور به تا ریکی هر جان شدی

ای رمضان ای مه خاص خدا

سخت بود ازتو بمانم جدا

با تو کمی آدم دیگر شدم

شیفته ی رسم تو دلبر شدم

داده ام اندر تو دلم شستشو

یافته ام پیش خدا آبرو

یار شفیق همه ی صائمین

کرده مرا فکر نبودت غمین

گرکه شود مان به برم یار من

رفتن تو می شود آزار من

شد برکات تو همی شاملم

گر بروی باز همان غافلم

ای زخدا برهمگان ارمغان

فکرمرا کرده وپیشم بمان

گر نبود چاره به هجران تو

ای رمضان جان من وجان تو

سال دگر باز تو راهم بده

ماه خدا،باز پناهم بده

شاعر:اسماعیل تقوایی

اشعار وداع با ماه رمضان

ای عاشقان ماه خدا کم کم به پایان می رسد

با رفتنش بر مومنان هنگام حرمان می رسد

یکماه شور بندگی ماه جلای قلبها

ترک همه یاران کند دوران هجران می رسد

خوان الهی می شود برچیده از روی زمین

پایان برخورداری مهمان یزدان می رسد

یاد سحرهایش بخیر یاد نماز وروزه ها

هر روزه دا ی در وداع با چشم گریان می رسد

تا می توانی توشه گیر از ماه پر فیض خدا

یکسال دوری تو و این ماه ایمان می رسد

ای کاش فیض ماه حق در جان ما مانا شود

بینیم یکسال دگر این مه فروزان می رسد

یارب مدد کن تا که ما دور ازگنه باشیم چون

با رفتنش آزادی اصحاب شیطان می رسد

شاعر:اسماعیل تقوایی

اشعار وداع با رمضان

خداحافظ ای ماه عشق وسجود

خداحافظ ای کیمیای وجود

خدا حافظ ای ماه سوز ودعا

مه خلسه ی ربنا ربنا

خداحافظ ای بهر قرآن بهار

مه بارش رحمت کردگار

خداحافظ ای ماه جوشن کبیر

مه افتتاح و دعای مجیر

خداحافظ ای ماه قرآن نزول

گناهان ما را دلیل افول

خداحافظ ای ماه کیف سحر

که پر فیض بودی ونیکوثمر

همه درکنارت صفا کرده ایم

به پیمان با حق وفا کرده ایم

خداحافظ ای نردبان عروج

زشهرت بود سخت،عزم خروج

دگرگون شده با تو احوال ما

زفیضت نکو گشته اقبال ما

خوشا روزه داران درگاه تو

خوشا رهروی رفته در راه تو

خداحافظ ای ماه راز ونیاز

وداعت بود برهمه جانگداز

دل روزه دارت شود تنگ،تنگ

فراقت شودجان ما را شرنگ

بخواهیم حق را که سال دگر

نماییم از کوی عشقت گذر

شاعر:اسماعیل تقوایی

اشعار وداع با ماه مهمانی خدا

وقت جدایی من و ماه صیام شد

یعنی غروب طلعت این بار عام شد

دارد بساط ماه خدا جمع می شود

آه درون سینه ی ما مستدام شد

توشه برای روز جزا برنداشتم!

فرصت گذشت و خوشه ی عمرم تمام شد

یادش به خیر ... سوز مناجات نیمه شب

وقتی که با خدا دل ما هم کلام شد

یادش به خیر ... لحظه ی افطار ... تشنگی

 نام حسین گفتن ما التزام شد

دست ادب به سینه نهادم به سوی او

اشکم روان و ذکر لبم اَلسَّلام شد ...

... وای از دمی که خنده ی کوفی جماعتان

بر زخم بی شمار تنش التیام شد

هر کس به نوبه ی خودش از او بها گرفت

وقتی میان قتلگهش ازدحام شد ...

محمد فردوسی

اشعار وداع با ماه رمضان

شاید کسی حال مرا پرسیده باشد

یا اشک چشمان ترم را دیده باشد

حق دارد این قلبی که مهمان خدا بود

از دوری ماه خدا رنجیده باشد

کِی می رسد تا آسمان ها ... بنده ای که

در گوشه ی زندان تن پوسیده باشد 

پیروز میدان جهاد روزه داری ست

هرکس که با نفس خودش جنگیده باشد

فطر آمده تا فطرت خود را بیابیم

گمگشته ای که روشنای دیده باشد

امکان ندارد سفره دار ماه غفران

تا این زمان ما را نیامرزیده باشد 

شاید خدا در لحظه های روشن قدر

ما را به عشق مرتضی بخشیده باشد

بخشیده خواهد شد کسی که بین روضه

بر روی گونه اشک غم باریده باشد

رمز شروع گریه با ذکر حسین  است

چشمی اگر چون چشمه ای خشکیده باشد 

دنیا ندیده تا به حالا پیکری را ..

که اینچنین روی زمین پاشیده باشد

عالم ندیده که کسی مانند زینب س

مرثیه ی گودال را فهمیده باشد 

حتّی اگر زیر گلویش را به جای ...

مادر ... میان کربلا بوسیده باشد ... 

خنجر رسید و از قفا سر را جدا کرد

خورشید را روی فراز نیزه جا کرد ... 

اسماعيل شبرنگ

وداع با ماه رمضان

قسم به عشق جدایی ز آشنا سخت است

جدایی از سحر و محفل دعا سخت است

برای دیده شب زنده دار خود گریم

قسم به اشک سحر دوری از بکا سخت است

صفای هر دل عاشق مرو مرو رمضان

دوباره رویت دلهای بی صفا سخت است

بیا مرو که شیاطین دوباره می آیند

بدون جلوه تو انس با خدا سخت است

دوباره وقت اذان غفلت عارضم گردد

غم جدایی از ذکر ربنا سخت است

پرستوی دل ما را ز بام خود مپران

که ترک سفره شاهانه بر گدا سخت است

بعید نیست به زودی فرارسد مرگم

امان که این سفر آخرت دلا سخت است

قیامتی است قیامت که روز وانفساست

اگر نظر ننماید امام رضا(ع) سخت است

مرا به ساحل دیدار دلبرم برسان

شکسته کشتی و دریایی از بلا سخت است

بگو به خیمه نشینان جبهه ای شهدا

فدائیان حسین دوری از شما سخت است

هنوز مرغ دل خسته ام مهیا نیست

هنوز پر زدنم سوی کربلا سخت است

خدا کند به دلم مهر نوکری بزنند

خدا کند خودشان سوی دلبرم ببرند

سید محمد میرهاشمی

اشعار وداع با ماه رمضان

شاید کسی حال مرا پرسیده باشد
یا اشک چشمان ترم را دیده باشد

حق دارد این قلبی که مهمان خدا بود
از دوری ماه خدا رنجیده باشد

کِی می رسد تا آسمان ها ... بنده ای که
در گوشه ی زندان تن پوسیده باشد

پیروز میدان جهاد روزه داری ست
هرکس که با نفس خودش جنگیده باشد

فطر آمده تا فطرت خود را بیابیم
گمگشته ای که روشنای دیده باشد

امکان ندارد سفره دار ماه غفران
تا این زمان ما را نیامرزیده باشد

شاید خدا در لحظه های روشن قدر
ما را به عشق مرتضی بخشیده باشد

بخشیده خواهد شد کسی که بین روضه
بر روی گونه اشک غم باریده باشد

رمز شروع گریه با ذکر حسین  است
چشمی اگر چون چشمه ای خشکیده باشد

دنیا ندیده تا به حالا پیکری را ..
که اینچنین روی زمین پاشیده باشد

عالم ندیده که کسی مانند زینب (س)
مرثیه ی گودال را فهمیده باشد

حتّی اگر زیر گلویش را به جای ...
مادر ... میان کربلا بوسیده باشد ...

خنجر رسید و از قفا سر را جدا کرد
خورشید را روی فراز نیزه جا کرد ...

اشعار وداع با ماه مبارک رمضان

ای ماه مخصوص خدارفتی برون از دست ما
آیا زما هستی رضا؟ ماه مبارک الوداع

کردی تو چون عزم سفر، ما را نمودی خون جگر
ای همدم شام و سحر ماه مبارک الوداع

ای معدن جود و سخا ای حاجت هر بینوا
بود از تو ترویج دعا ماه مبارک الوداع

رفتی ای ماه عزیز کردی محبان اشک ریز
ای یار روز رستخیز ماه مبارک الوداع

گنجینه ی عرفان تویی رونق ده قرآن تویی
سرچشمه ی ایمان تویی ماه مبارک الوداع

زینت ده هر محفلی تو نور چشم هر دلی
تو یاور هر سائلی ماه مبارک الوداع

هر کس که خواهان تو است نالان زهجران تو است
در فکر دوران تو است ماه مبارک الوداع

ای ماه با عز وجلال مقصود حی لایزال
ما را نکن افسرده حال ماه مبارک الوداع

ما عاشق نام توییم ما تشنه جام توییم
مایل به اکرام توییم ماه مبارک الوداع

گشتی نهان از هر نظر کو عمر تا سال دگر
بینیم رویت چون قمر ماه مبارک الوداع

ای مایه امید ما ای شاهد روز جزا
درد محبان کن دوا ماه مبارک الوداع

اشعار مناجاتی وداع با ماه مبارک رمضان

آخرین شبهاست کم کم رفع زحمت می‌کنیم
جیبمان خالیست احساس خجالت می‌کنیم

بین مسجد بیشتر باخود تعلق می‌بریم
حق صاحبخانه را کمتر رعایت می‌کنیم

هرچه روزی می‌دهی خرج معاصی می‌شود
ما فقط سواستفاده از رفاقت می‌کنیم

بیشتر دارد اجل سر به جوانان می‌زند
پس چرا ما اینقدر داریم غفلت می‌کنیم؟

کار دنیا را ببین که متهم شاکی شده
جای تو ما دائما از تو شکایت می‌کنیم

سهم ما از قال صادق‌ها به این و آن رسید
وقت منبر هم فقط داریم صحبت می‌کنیم

ذره ای دربندگی سختی نمی‌بینیم ما
روز و شب جای ریاضت استراحت می‌کنیم

نهی از منکر نکردن معنی اش این می‌شود
از فساد و بی حیایی‌ها حمایت می‌کنیم

عمر ما موقوفه عشق حسین و کربلاست
هرچه را داریم یکجا خرج هیئت می‌کنیم

خاک خاک کربلا باشد غذاهم می‌شود
روزه را افطار با یک ذره تربت می‌کنیم

از حرم تا قتلگه زینب تماما پیرشد
گریه بر خم بودن آن قد و قامت می‌کنیم

وداع با رمضان, اشعار وداع با ماه رمضان

رفتی ای ماه خدا ماه جلی
ماه مهمانی حق ماه علی

مه عشق و مه شور و مه نور
مه دلدادگی و ماه سرور

مه عفو و مه غفران گناه
ماه دلبستگی دل به الاه

با نوایی همه لبریز دعا
داشتم در دل شب با تو صفا

همنوا با دل زارم بودی
چلچراغ شب تارم بودی

همه شب با دل پر از غم و آه
خجل از معصیت و بار گناه

می زدم توبه به هر شعله نفس
رو به درگاه تو می کردم و بس

اینکه سرمست ز صهبای توام
عاشق خلوت شب های توام

می روی ای مه پر قدر و بها
ای صفا بخش دل و دیده ما

اشک ما بدرقه راهت باد
نرود خاطره هایت از یاد

بشود گر ز من این عمر تمام
می خورم حسرتت ای ماه صیام

تا شوم بار دگر مهمانت
ز کرم ریزه خور احسانت
محمد مبشری

شعر زیبای وداع با ماه رمضان

دارد بساط ماه خدا جمع می شود
از سفره نان و آب و غذا جمع می شود

آن دامنی که دست کرم پهن کرده بود
دارد ز دست های گدا جمع می شود

فرصت گذشت این رمضان هم تمام شد
زیباترین بهانه ما جمع می شود

یک ماه شهر ما نفس راحتی کشید
اما چه زود حال و هوا جمع می شود

نزد طبیب حال دلم خوب می شود
وقتی طبیب هست شفا جمع می شود

من تازه انس تازه گرفتم به نام تو
ربّ کریم سفره چرا جمع می شود؟

دیگر ببخش هرچه نبخشیده ای زما
دیگر ببخش هرچه گدا جمع می شود

مارا بخر ؛ بیا و معطل نکن مرا
لحظه های لطف و صفا جمع می شود

امشب که رفت جز عرفه ،ای خدای من
دریای رحمت تو کجا جمع می شود

این بار من که ریخته در راه آخرش
با رحمت امام رضا جمع می شود

امشب که رفت وعده ما در محرم است
در صحن ارک اهل عزا جمع می شود

آخر به لطف فاطمه این جمع بی ریا
در صحن شاه کرب و بلا جمع می شود

شعر زیبای وداع با ماه رمضان

به پاى درد و دل بنده چاه کم آورد.
مقابل جگر من که آه کم آورد.

به پيش هيچ کسى کج نگشت گردن من
ولى مقابل اين بارگاه کم آورد.

تمام شد رمضان, تازه ما شروع شديم
به شب نشينى عشاق ماه کم آورد

به بارگاه کريمت گناهکار آمد
ولى ببخش اگر که گناه کم آورد.

شدم شبيه به "جون"غروب عاشورا

کنار نور تو رنگ سياه کم آورد

اگر نگاه کنى کم مياورم حتما

زهير در قبل يک نگاه کم آورد.

براى کوه گناهى به کاه راضى شد

بدا بحال هر آنکس که کاه كم آورد

خدا زياد کند بين توبه ها کم را

زمان توبه چه خوب ست گاه کم آورد.

زمان توبه من هم نريخت گريه من

همينکه رفت دم قتلگاه, کم آورد.

خودت بيا و بگو ياعلى بلندم کن

دوباره بنده تو بين راه کم آورد
استاد علی اکبر لطیفیان

اشعار وداع با ماه رمضان

افسوس که ایام شریف رمضان رفت
سی عید به یک مرتبه از دست جهان رفت

افسوس که سی پاره این ماه مبارک
از دست به یک باره چو اوراق خزان رفت

شد زیر وزبر چون صف مژگان، صف طاعت
شیرازه جمعیت بیداردلان رفت

بی قدری ما چون نشود فاش به عالم
ماهی که شب قدر در او بود نهان رفت

با قامت چون تیر در این معرکه آمد
از بار گنه با قد مانند کمان رفت

بر داشت ز دوش همه کس بار گنه را
چون باد سبک آمد و چون کوه گران رفت

از رفتن یوسف نرود بر دل یعقوب
آن ها که به صائب ز وداع رمضان رفت

چه شبهایی ز دست این گدا رفت

سحرهای پر از عشق و صفا رفت

خداحافظ دعاهای مبارک

بهار رحمت و ذکر خدا رفت

عیدی که برما رحمت حق را نوید است

زیبا ترین عید خدا فطر سعید است

همچون شب قدرست برمومن شب عید

بر مخزن لطف خداوندی کلید است

فطر است عید وصل بنده با خدایش

مقبولی بنده به درگاه وحید است

یکماه عرض بندگی بر در گه حق

پادش آن الطاف او در روز عید است

بر مومنان ماه خدا میدان سبقت

هرآنکه برده گوی سبقت رو سفید است

هر مومنی را فطر میلادی دوباره ست

این عید روز اوج ایمان وامید است

نوپوش جامه، کن وجودت را معطر

هرآنچه را یکماه کشتی،وقت چیدست

تهلیل گویان کن نمازت را اقامه

فطریه ده،درعید این کاری حمید است

تبریک گوبر مومنان عیدی زحق خواه

عالم زعید فطر بهتر را ندیدست

عیدی ما امر ظهور آن مراد است

این بهترین عیدی برای هر مرید است

شاعر : اسماعیل تقوایی