گرچه این ماه خداوند عظیم است عظیم

صاحب سفره در این‌ماه کریم است کریم

 

ماه بخشش ز گناهان و خطا پوشی‌هاست

هر تراوت به سحرگه ز نسیم است نسیم

 

سحرم دولت اقبال به بالین آمد

گفت این حال که داری‌تو، وخیم است وخیم

 

دست بر دامن پیغمبر و آلش بزنید

گرچه این دُّرگران‌مایه، یتیم است یتیم

 

دیگر از این همه تقصیر  به تنگ آمده‌ام

برمشامم ز تواین طُرفه شمیم‌است‌شمیم

 

 هرکجا پا نهم آنجاست همه ملک خدا

لیک کوی تو مرا بیت و حطیم است حطیم

 

 هر که با این سر سودا زده همرنگ شود 

 پیش عشاق جگر سوز زعیم است زعیم

 

لیله قدر مرا زلف تو تفسیر نمود

 عاشقان دوست به عشاق،رحیم‌است‌رحیم

 

کوله‌باری ز گنه همراه خود آوردم

حال و روزم همه از عهد قدیم است قدیم

 

دامنم غرقه ستاره است خدا میداند

 گو اویس قرن این‌عطر نسیم است نسیم

شاعر: مرتضی محمودپور

اشعار مناجاتی ماه مبارک رمضان

ماه رمضان ای مه زیبای خدایی

 هرگه که بیایی همه را شادنمایی

مهمانی حق باشی و ما هم همه مهمان

بنشسته سر سفره که تو رو بنمایی

شادم زعطا گشتن ادراک حضورت

 یکبار دگر از همگان دل بربایی

توماه صیام هستی وما بنده صائم

درگاه امیدی تو واسباب رجایی

قرآن خدا را به یقین فصل بهاری

 با خواندن آن قلب بیابد چه جلایی

باشد شب قدری به شبهای تو مستور

در بین لیالی بکند جلوه نمایی

به به زسحر ها که گه راز ونیازست

افطار دهد بردل صائم چه صفایی

با تو بگشو دست خدا باب بهشتش

الحق که تو مستوجب هر گونه ثنایی

هر روز تو، رحمان بدهد بارش رحمت

 خالی نگذارد ز کرم دست دعایی

صدشکر دگربار شدم ساکن شهرت

تو ماه درخشان همه ارض وسمائی

شاعر:اسماعیل تقوایی

شعر تبریک ماه رمضان

به به که بیامدست ماه رمضان

ماهی که بود اشرف ایام زمان

ماهی که درآن شدست واجب روزه

ازروزه شود سیاه روی شیطان

ماه رمضان خدای مهماندار است

دعوت شده بنده برسر سفره وخوان

ماه رمضان دعا پذیرفته تر است

فصلی چو بهار آمده برقرآن

ماه رمضان زخوردن امساک شود

همراه دهان روزه بود چشم وزبان

ماه رمضان لیله ی قدری دارد

نازل شده قرآن پیمبر در آن

این شب به یقین بهترین شب باشد

همسنگ هزار ماه این شب را دان

ماه رمضان چوگیرد آرام دلت

با یاد خدا گناه خود را سوزان

باران زسحاب رحمت حق ریزد

لبریز شود جام وجود از ایمان

در موقع افطار ملایک گویند

تبریک به روزه دار، از پیروجوان

ای بنده مده فرصت این ماه زدست

راضی تو نما زخود خدای رحمان

 شاعر : اسماعیل تقوایی

مرا به خلوت و ذکر شبانه راهی نیست
چرا که سهمیه ام غیر روسیاهی نیست

همیشه غیر تو را کرده ام طلب از تو
ببخش! نیت و مقصود من الهی نیست

مرا به سوی خودش می کشد چنان نفسم
که یک دو گام دگر تا خود تباهی نیست

فقط تو مشتری دست خالی ام هستی
اگرچه پیش تو دل گاه هست و گاهی نیست

اگر مرا نخری ورشکست خواهم شد
کمک که وضعیتم ، وضع رو به راهی نیست

تو دست یخ زده ام را گرفتی و انگار
به نامه ی عملم اصلاً اشتباهی نیست

دوباره بر سر سفره نشاندیم امسال
اگرچه بنده ی تو عبد دل بخواهی نیست

به روضه روزه ی خود باز می کنم زیرا
برای روزه که بی روضه جایگاهی نیست

سلام ماه خدا بر لب تو خون خدا
سلام بر لب زخم تو سید الشهدا

رمضان آمد و من آمده ام
باز هم قید خودم را زده ام

راه گم کرده ترین بنده منم
پیش چشمان تو شرمنده منم

میزبانی و منم مهمانت
لقمه ای اشک بده از خانت

رمضان آمده با طعم دعا
سفره انداخته اند در همه جا

سر این خوان همه نوع آدم هست
شاه اگر هست گدایی هم هست

عمر یک سال جلوتر رفته
از خودم حوصله ام سرفته

یازده ماه گناه آلودم
من همانم که همیشه بودم

چشم، حقّ بدنم را خورده
هر کسی خواست دلم را برده

خو گرفته است به بن بست خودم
طاقتم طاق شد از دست خودم

سالها در تن خود گم شده ام
تاجر سفره ی گندم شده ام

لحظه هایم به تجارت رفته
از کفم این همه فرصت رفته

مددی من به خودم برگردم
جان بگیرم به تنم برگردم

روسیاهم خدایا چه کنم ؟
بی پناهم خدایا چه کنم؟

من بدم شاه ولی بد نکند
پشت در آمده را رد نکند

 
رمضانا تو بهترین ماهی

چون که ماه ضیافت اللّهی

خوش عمل هر که بود در رمضان

ترک منکر نمود در رمضان

عباس خوش عمل

رمضان آمد و آهسته صدا کرد مرا
مستعد سفر شهر خدا کرد مرا

از گلستان کرم طرفه نسیمى بوزید
که سراپاى پر از عطر و صفا کرد مرا

نازم آن دوست که با لطف سلیمانى خویش
پله از سلسله دیو دعا کرد مرا

فیض روح‌القدسم کرد رها از ظلمات
همرهى تا به لب آب بقا کرد مرا

من نبودم بجز از جاهل گم کرده رهى
لایق مکتب فخر النجبا کرد مرا

در شگفتم ز کرامات و خطاپوشى او
من خطا کردم و او مهر و وفا کرد مرا

دست از دامن این پیک مبارک نکشم
که به مهمانى آن دوست ندا کرد مرا

زین دعاهاست که با این همه بى‌برگى و ضعف
در گلستان ادب نغمه سرا کرد مرا

هر سر مویم اگر شکر کند تا به ابد
کم بود زین همه فیضى که عطا کرد مرا

وقتی هلال ماه خدا آشکار شد

ماه خدا، امام زمان روزه دار شد

طوبای خیر و برکت شعبان به گل نشست

قرآن شکوفه داد و زمان بهار شد

ماه ضیافت است بیایید بندگان

امروز سمت بنده خدا بیقرار شد

فرمود مصطفی که در این ماه بندگی

شیطان به دست حضرت رحمان مهار شد

دست کریم، در رمضان عبد می خرد

سی روز روزه ضامنت از دست نار شد

خمس عشر، دعای ابوحمزه و سحر

بنده چقدر محرم پروردگار شد

با ذکر یاعلی و عظیم پس از نماز

ذکر علی علی دلم بیشمار شد

شکر خدا به سفره ی افطار شیعیان

وقت غروب دست حسن نان بیار شد

داغ حسین با عطش روزه گر گرفت

عطشان شدیم، سینه ی ما داغدار شد

لب تشنه بود از فرس افتاد و بعد از او

زینب به روی روی ناقه ی عریان سوار شد

امیر عظیمی

بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد
هلال عید به دور قدح اشارت کرد

ثواب روزه و حج قبول آن کس برد
که خاک میکده عشق را زیارت کرد

مقام اصلى ما گوشه خرابات است
خداش خیر دهاد آن که این عمارت کرد

بهاى باده چون لعل چیست جوهر عقل
بیا که سود کسى برد کاین تجارت کرد

نماز در خم آن ابروان محرابى
کسى کند که به خون جگر طهارت کرد

فغان که نرگس جماش شیخ شهر امروز
نظر به دردکشان از سر حقارت کرد

به روى یار نظر کن ز دیده منت دار
که کار دیده نظر از سر بصارت کرد

حدیث عشق ز حافظ شنو نه از واعظ
اگر چه صنعت بسیار در عبارت کرد



(ماه استغفار)

سلامم بر تو ای ماه شریف و ماه بی همتا

درودم بر تو ای ماه عزیز خالق یکتا

سلامم بر تو ای ماه دعا ای ماه آمرزش

درودم بر تو ای ماه ثنا ای ماه آمرزش

سلامم بر تو ای ماه ورع ای ماه استغفار

درودم بر تو ای ماه نماز و ماه استغفار

سلامم بر تو ای ماه فضیلت ماه آزادی

درودم بر تو ای ماه عزیمت ای مه شادی

سلام بر تو ای ماه هدایت ای مه ایمان

درودم برتو ای ماه عنایت ای مه سبحان

سلامم بر تو ای ماه تلاوت ای مه فرقان

درودم بر تو ماه شهادت ای مه قرآن

سلامم بر تو ای ماه مبارک ماه وعظ و پند

درودم بر تو ای ماه سالک ای مه پیوند

سلامم بر تو ای ماه ولایت ای مه والا

درودم بر تو ای ماه سعادت ای مه رعنا

شعر ماه رمضان

(آب توبه)

سحر بخیز تجدید وضو کن

به آب توبه خود را شستشو کن

اگر خواهی شوی پاک از پلیدی

به درگاه خدای خویش رو کن

به شکر نعمتش تا می توانی

لبت را آشنا با ذکر او کن

در رحمت به رویت کرده حق باز

به او رو آور و دفع عدو کن

گدای درگه حق شو به عالم

گدایی گر کنی با آبرو کن

هرآنچه درد دل داری به عالم

سحر با حقتعالی گفتگو کن

اگر خواهی تو فیض از محضرحق

از او توفیق طاعت آرزو کن

شعر ماه رمضان

(گناه)

با سنگ هر گناه پرم را شكسته ام

آه اي خدا ، خودم كمرم را شكسته ام

نه راه پيش مانده برايم نه راه پس

پلهاي امن پشت سرم را شكسته ام

من دانه دانه اشك خودم را فروختم

نرخ طلايي گهرم را شكسته ام

ديگر مرا نشان خودم هم نمي دهند

آيينه هاي دور و برم را شكسته ام

دنيا شكست خورده تر از من نديده است

حالا به سنگ خورده ، سرم را شكسته ام

آرام كن مرا و در آغوش خود بگير

حالا كه بغض شعله ورم را شكسته ام

راهم بده به باغهاي شجرهاي طيبه

من توبه كرده ام ، تبرم را شكسته ام

حالا ببين كه به غير از گدا شدن

در پيشگاه تو هنرم را شكسته ام

ماه برکت زِ آسمان می آید

صوت خوش قرآن و اذان می آید

تبریک به مؤمنینِ عاشق پیشه

تبریک،بهار رمضان می آید

امشب طلب عشق زِدلدار کنیم

شیطان رجیم را سر دار کنیم

امر فرجش اگر مهیا باشد

این ماه کنار یار افطار کنیم(انشاالله)

حسین وکیلی زارچ

آنکه از فرط گنه ناله کند زار کجاست؟

آنکه زاغیار برد شکوه بر یار کجاست

باز ماه رمضان آمد و بر بام فلک

می زند بانگ منادی که گنه کار کجاست

سفره رنگین و خدا چشم به راه من و توست

تاکه معلوم شود  طالب دیدار کجاست

بار عام است خدا را به ضیافت بشتاب

تا نگوئی که در رحمت دادار کجاست

مرغ شب نیمه شب دیده به ره می گوید

سوز دل ساز بود دیده بیدار کجاست

ماه رحمت بود ای ابر خطاپوش ببار

تا نگویند که آن وعده ایثار کجاست

حق به کان کرمش طرفه متاعی دارد

در و دیوار زند داد خریدار کجاست

آن خدائی که رحیم است و کریم است و غفور

گوید ای سوته دلان عاشق دلدار کجاست

من ژولیده به آوای جلی می گویم

آنکه با توبه ستاند سپر نار کجاست

ژولیده نیشابوری