دویدم و دویدم
یکی از کهن‌ترین ترانه – متل‌های ایرانی است که پیشینه‌ای بلند در تاریخِ فرهنگ این سرزمین دارد. این ترانه – متل روایت داد و دهش است، از یک دست بگیر و از دست دیگر ببخش.
در این داد و دهش چهره های گوناگون کار و زندگی به کودکان خردسال شناسانده می‌شود. اکنون برخی پاره‌های این ترانه – متل دیگر چندان با ویژگی‌های زندگی امروز سازگار نیست. در بازآفرینی این ترانه – متل گاهی زبان و کارها همساز با زندگی امروزی شده است. تصویر های زیبای تصویرگر، حال و هوای مردم را در گذشته ای دور باز سازی می کند.
دویدم و دویدم
چه دیدم و ندیدم
سر کوهی رسیدم
خورشید صبح را دیدم
خورشید بود و دو خاتون
خاتون های مهربون
به من دادن آب و نون
دویدم و دویدم
چه دیدم و ندیدم
تا به زمین رسیدم
بزی سر زمین بود
گرگه هم در کمین بود
نون رو خودم خوردم
آب رو دادم به زمین
…
نویسنده: محمدهادی محمدی
انتشارات: موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان
تصویرگر: حسن عامه کن
گروه سنی: کتاب‌های ۳ – ۶ سال, کتاب‌های ۷ – ۹ سال
