| چنانکه هست فلک را دوازده تمثال |
|
که آفتاب بر آن دوره می‌کند مه و سال |
| بر آسمان ولایت دوازده برج‌اند |
|
چو آفتاب نبوت همه در اوج کمال |
| قضا چو آینه‌ی روح احمدی می‌ریخت |
|
بریخت ز آینه‌ی او دوازده تمثال |
| مثل دوازده ماه و دوازده کوکب |
|
به آفتاب نبوت نموده استقبال |
| ستارگان سپهر ولایت شرف‌اند |
|
که ایمن‌اند ز نقصان احتراق و وبال |
| سپهر فضل و شرف هر یکی به استغنا |
|
جهان علم و عمل هر یکی به استقلال |
| مصدر آن ولایت که جبرئیل امین |
|
بود بحرمتشان مفتخر به صف نعال |
| شهان بی‌سپه و خسروان بی‌شمشیر |
|
ملوک بی‌حشم و اغنیای بی‌اموال |
| مجاوران صوامع نشین عالم قدس |
|
مقربان سرا پرده‌ی جمال و جلال |
| فرشتگان زمین‌اند زانکه نگذشتست |
|
خطا و معصیّت و کفر و ظلمشان به خیال |
| هر آنچه حکم کنند از اوامر ملکوت |
|
ملایک از پی آن می‌روند به استعجال |
| نگین دولتشان مهر دفتر ارزاق |
|
مطیع رایتشان میر لشکر آجال |
| ز آفتاب نبوت صدور این انجم |
|
مثال صورت تفصیل آمد از جمال |
| ازین دوازده برج و دوازده خورشید |
|
علیست مهر سپهر کمال و مطلع آل |
| علی است آن که به کنه حقیقتش نرسد |
|
به غیر ذات خداوند ایزد متعال |
| کمال و فضل علی را چه حاجت تعریف |
|
که هست یوسف ما را جمال او دلال |
