✍️ما معمولا به دو روش اشتباه سعی می کنیم با سختی های بعد از اتمام رابطه کنار بیاییم.
1- یکی از راه "ایده ال سازی" معشوق از دست رفته در ذهنمان
2- از راه "دیو سازی" او.
💔 وقتی ما از معشوق سابق "دیو سازی" می کنیم و تمام بدی ها و نقص های او را مدام مرور می کنیم و به اون در ذهنمان نسبت های منفی می دهیم، این به ما کمک می کند تسکین موقتی بر درد از دست دادنش پیدا کنیم و همین طور تمرکزمان را از تقصیرات و نقش خودمان دور نماییم.
💔 وقتی معشوق سابق را "ایده‌آل سازی" می کنیم، تمام خوبی های او را مدام مرور می کنیم و او را شخصیت کاملی در ذهنمان تصور می کنیم که هیچ موقع نبوده و خودمان را بدون او کم ارزش می بینیم.
این خیلی دردناک است. چون هر وقت او را در نور طلایی می بینیم، خودمان را در تاریکی و حقیر می بینیم.
ایده آل‌سازی هم مثل دیو سازی تمرکزمان را از روی اندوه و پذیرش واقعیت ماجرا دور می کند و تمرکز ذهن رو از دنیایی که در آن ایام به نظر می رسد چیزی جز درد و بدبختی در آینده ندارد دور می کند.
✅ اما در حقیقت هر دوی این روش ها، فقط درد و دوران اندوه را طولانی‌تر می کنند. باید در شرایط بعد از جدایی از این مساله آگاه باشیم و هر موقع داشتیم به دام یکی از این دو دیدگاه میافتیم، توجهمان را برگردانیم به احساس خودمان از جدایی.
به خودمان یادآوری کنیم که "ایده‌ال‌سازی" و "دیو سازی" فقط روش‌های انحراف تمرکز هستند و ذهن ما را در حالت پشیمانی نگه می دارند.
✅ هر وقت احساس کردیم که به سمت اون دو روش کشیده شدیم، برگردیم و رابطه را کالبد شکافی کنیم و با دید منطقی، حقایق رابطه و نقش خودمون و پارتنر سابقمون را بررسی کنیم و آن ها را بنویسیم با این هدف که رابطه را به شکلی سازنده و واقع بینانه ببینیم.
خوبی، بدی و زشتی ِ نقش خودمان و معشوق سابقمان و داستان آن چه که "واقعا" اتفاق افتاد را بنویسیم تا بتوانیم به شکلی سالم در موردش سوگواری کنیم و بعدا ازش عبور نماییم.
بدون یک نگاه سرد و سخت به واقعیت آن رابطه و تجربیات و احساسات مرتبط با آن، در افکار غیر سازنده راجع به پارتنر سابق گیر خواهیم کرد.
فقط با آزمودن و بررسی واقعیت ها می توانیم از آن افکار وسواس گونه آزاد بشویم.
✅ داستان رابطه‌ات را بنویس. بگذار که احساسش کنی. این بهت کمک می کند که رهایش كني.
