بنام خدا
حالتی از انسان ها که قرآن پیشگویی می کند،آرزو می کنند یک بار دیگر سجده کنند
هنگامى كه مرگشان فرا مى‌رسد يا عذاب هلاك كننده اى برايشان نازل مى شود، آرزو مى‌كنند كه اى كاش به دنيا بر مى گشتيم و از اهل ايمان و كارهاى شايسته مى‌شديم، يا از خداى متعال در خواست مى‌كنند كه ما را به دنيا برگردان تا گذشته هايمان را جبران كنيم. ولى چنين آرزوها و درخواست هايى عملى نمى شود.
تا به حال دقت کرده اید که تا انسان راه را از بیراهه تشخیص می‌دهد و پس از توجه به بیراهه رفتن می تواند برگردد، شیطان به سراغش می آید و او را برای "تأخیر در بازگشت" وسوسه می‌کند؛ یک دوره می‌گوید: «فعلاً جوان هستم»، گویی که دین برای سالخوردگان آمده است! و گویی که ضمانتی برای طول عمر دریافت کرده است! اگر کلاً غافل نشده باشد، در میانسالی نیز به خود می‌گوید: «حالا این کار و آن کار را انجام دهم، بعد یکجا استغفار و توبه می‌کنم»! و وقتی کار از کارش گذشت، می‌گوید: «دیگر چه استغفار و توبه‌ای؟! امید به رحمت خدا می دوزم، ان شاء الله آن طرف یک چیزی می‌شود و من، هم نجات می یابم و هم به فلاح می رسم»! در واقع این تصورات غلط، از یک سو گمان باطل است، و از سویی دیگر، خدعه، و از سویی دیگر مسخره کردن خود، دنیا، دین و آخرت!
وقتی توبه به تأخیر انداخته می شود
در روایتی در باب تأخیر توبه هشداری داده شده چنانچه می فرماید: «تاخیر التوبه اغترار و طول التسویف حیره، و الاعتذار علی الله هلکه و الاصرار علی الذنب امن لمکر الله «فلا یامن مکر الله الا القوم الخاسرون» (1)
به تاخیر انداختن توبه نوعی خودفریبی است، و وعده ی دروغ دادن نوعی سرگردانی است، و عذر تراشی در برابر خدا نابودی است، و پافشاری بر گناه آسودگی از مکر خداست. «از مکر خدا آسوده نباشند جز مردمان زیانکار». [منظور آیه این است که زیانکاران، مکر و مجازات خداوند را ناچیز می انگارند و آنچنان کیفرهای الهی را فراموش می کنند که خود را در نهایت امنیت می بینند] اما این احساس امنیت دیری نمی پاید که که کارایی اش را از دست می دهد، البته آن زمان دیگر خیلی دیر است.
موعد مقرر این گونه پیشگویی می شود
وقتی موعد مقرر فرا می رسد قرآن برایمان پیشگویی می کند: هنگامى كه مرگشان فرا مى‌رسد يا عذاب هلاك كننده‌اى برايشان نازل مى‌شود، آرزو مى‌كنند كه اى كاش به دنيا بر مى گشتيم و از اهل ايمان و كارهاى شايسته مى‌شديم، يا از خداى متعال در خواست مى‌كنند كه ما را به دنيا برگردان تا گذشته هايمان را جبران كنيم. ولى چنين آرزوها و درخواست هايى عملى نمى‌شود.
بايد دانست كه یادمان نرود که قرآن كريم، بازگشت كسانى را نفى مى‌كند كه عمرى را با كفر و عصيان گذرانده و در حالِ مرگ، آرزوى بازگشت به دنيا و جبران گناهانش را دارند و نيز بازگشت از عالم قيامت به دنيا را مطلقاً نفى مى‌كنند و اين، به معناى هرگونه بازگشت به دنيا نيست زيرا چنانكه قبلا گفته شد كسانى بوده‌اند كه بعد از مرگ، دوباره در همين دنيا زنده شده‌اند و طبق عقيده شيعيان، بعد از ظهور حضرت ولى عصر (عج) نيز كسانى به دنيا رجعت خواهند كرد.
کلام آخر
اگر با کمی تأمل بیشتر به زندگی و رفتارها و همچنین آیات قرآن کریم و بیانات اهل بیت علیهم السلام توجه داشته باشیم در مجموع می بینیم که بعد از اینکه آدم ها در زیر خروارها خاک قرار می گیرند، بزرگترین آرزویشان یک چیز بیشتر نیست و آن بازگشت به دنیاست ، تا سجده کنند، فقط یک سجده .
پی نوشت:
1- سوره ی اعراف، آیه ی ۹۹/ تحف العقول ، ص ۴۵۶.
منابع:
سایت ایکس شبهه
سایت آیت الله مصباح یزدی
کتاب سیره و سخن پیشوایان؛ محمد علی کوشا
پایگاه تبیان،بخش مقالات قرآنی
