به گزارش خبرنگار مهدویت خبرگزاری شبستان، تبیین مقام و موقعیت امامت و ولایت در قرآن کریم و تحلیل جایگاه امیدواری و داشتن روحیه جهادی و ایمانی در مسیر تحقق دولت کریمه مهدوی، مقؤلاتی بودند که ما را بر آن داشتند تا گفت وگویی با حجت الاسلام والمسلمین مصطفی پرهیزگار، محقق و پژوهشگر عرصه مهدویت، ترتیب دهیم که ماحصل آن در ادامه از نظرتان می گذرد:
جایگاه و مقام امامت و تحلیل حضور ولی خدا(عج) در هر عصر و زمانی، در ادبیات قرآن کریم چگونه تبیین شده است؟
در پاسخ به این سؤال می بایست بیان داشت که خداوند متعال در قرآن کریم با اشاراتی واضح، مقام و موقعیت خلیفه الهی را برای انسان در زمین تبیین نموده است. قرآن کریم می فرماید:« إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَليفَةً»؛ این بیان دارای مخصوص انگاری توسط خداوند نیست و این آیه شریفه به بیانی رسا، مقام و موقعیت جانشینی خداوند را برای انسان و روی زمین، تبیین می کند. در واقع هر شخصی که در مقام حجت و عصمت قرار گیرد، در زمره این آیه شریفه قرار خواهد گرفت.
باید توجه داشت که مهمترین خصلت انبیاء(ع) و امامان معصوم(ع) در مسیر تبعیت مردم از ایشان، انتصاب قطعی از جانب خداوند است و این مقام رفیع، جایگاه این بزرگواران علیهم السلام را مشخص می نماید. در قرآن کریم و در آیه تبعیت ازمعصوم(ع) آمده است: «أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُواالرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ»؛ نبود قید و تآکیدی در باب واژه «أُولِي الْأَمْرِ»، این بیان را تشریح می نماید که «أُولِي الْأَمْرِ» در مسیر تبعیت از خداوند، به طور قطع شامل افرادی خواهد بود که همانند انبیاء(ع)، معصوم و بری از هر گونه گناه و پلشتی باشند و نکته دیگر اینکه، این افراد می بایست توسط خود خداوند به این مقام منصوب شده باشند.
ویژگی مهم دیگر انبیاء(ع) که می بایست در قاموس جانشینان ایشان قرار گرفته باشد، بحث علم و دانش گسترده و لدنی آنها است. ما با تبیین این جایگاه و مشخص شدن مقام امامان(ع) در ادامه حرکت و هدایت ابناء بشر، می بایست همان رویکردی که نسبت به پیامبران الهی(ع) دارا بوده ایم را در برابر جانشینان ایشان، یعنی امامان(ع) پی جویی نماییم. آیات دیگری که در این باب از لسان قرآن کریم مروی است آیات مربوط به شاهد و گواه بودن مقام انبیاء(ع) و امامان(ع) و نیز مقام شفاعت برای ایشان است که، توسط خداوند به آنها اعطاء شده است. همانند این آیات شریفه که قرآن می فرماید: «وَمَا نُرسِلُ المُرسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَ مُنـذِرِينَ» و یا «يا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنّا أَرْسَلْناكَ شاهِدًا وَ مُبَشِّرًا وَ نَذيرًا وَ داعِيًا إِلَى اللّهِ بِإِذْنِهِ وَ سِراجًا مُنيرًا».
موقعیت و مختصات موعودباوری و التزام به دولت آرمانی الهی در آخرالزمان، در بیانات قرآن کریم چگونه تبیین شده است؟
قرآن کریم در بیاناتی در باب مختصات عصر موعود و جایگاه امامت و هدایت حضرت ولی عصر(عج) در عصر آخرالزمان، ورود کرده که شاید یکی از زیباترین این بیانات، آیه پنجم سوره مبارکه قصص باشد. خداوند در این آیه خطاب به مؤمنین می فرمایند: «وَ نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِينَ»؛ در تفاسیر معتبر در باب این آیه شریفه آمده است که خداوند متعال به روشنی، با تحلیل مفهومی این آیه، مقام و موقعیت و حاکمیت حضرت ولی عصر(ارواحنا له الفداء) را در زمین تشریح نموده است.
این خواست و اراده الهی است که، مستضعفین و کنارگذاشته شدگان از حاکمیت انسانی را، پیشوا و هادی امّت گرداند و در این صراط چه کسی ارجح تر و والاتر از ولی خدا(عج)، که بنا به عهدشکنی و عداوت مردم ناسپاس، از قرار گرفتن در این جایگاه، برحذر مانده است. اگر شخص و گروهی از مسلمین در باب حقانیت این بیان شیوای قرآن کریم تردید و شبهه دارند می بایست همگی به این نکته ورود نمایند که منظور قرآن کریم از مستضعفین و هادیان امّت چه کسانی هستند؟ و این آیه شریفه به چه شخص یا اشخاصی دلالت دارد؟
به تحقیق قرآن کریم می فرماید: هر شخصی را که خداوند متعال اراده فرماید، هم او، وارث زمین و مقام انبیاء(ع) خواهد بود. چه روایات شیعی و چه روایات سایر فِرق اسلامی به روشنی گویای این مسئله هستند که تنها کسی که سراسر گیتی را مملو از عدل و داد و برابری خواهند نمود، شخصی نخواهد بود، جز حضرت ولی عصر(عج) که از فرزندان حضرت صدیقه طاهره(س) و حضرت سیدالشهدا(ع) هستند. این بزرگوار(عج)، سرانجام به فرمان الهی، ظهور خواهند کرد و مردم و درماندگان زمین را به سرمنزل سعادت و سلامت رهنمون خواهند کرد.
مباحث روایی و آیات شریفه قرآنی، چه نکات و بایسته هایی را در باب انتظار فرج و امید داشتن به گشایش امور، با توجه به معضلات و مشکلات فراروی انسان در مسیر آرمانشهر مهدوی، تبیین کرده اند؟
در تمامی جوامع، اگر ابناء بشر تنها یک مؤلفه را مد نظر داشته باشند، این رویکرد، قطعاً باعث بالندگی و نشاط و شورآفرینی در جامعه آنها خواهد شد و این مقؤله امری نیست جز امید که، پیوسته انسان را ساعی و پُرتوان و او را در برابر ناملایمات و معضلات، مساعدت و یاری خواهد کرد.
هر انسانی چه مؤحد یا غیرمؤحد، اگر امید و رجاء به آینده و زندگانی پیش روی خود نداشته باشد، به طور قطع، هم خود و هم سایرین را، به تباهی و نیستی خواهد کشانید. افسردگی، بطالت، ناراحتی های روانی و مشکلات روحی، همگی از نداشتن روحیه امیدواری به آینده منبعث می گردد. اتفاقاً قرآن کریم به صراحت در این باب، اصرار و اِبرام دارد و در بیانی شریف می فرماید: «وَلَا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لَا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ»؛ به تعبیری دقیق، روحیه امیدواری و گشایش در امور، نقطه ثقل تمام ادیان الهی است. همین امیدواری است که معضلات و مشکلات را سهل و آسان می نماید.
اگر امید نباشد هیچ دانش آموز و دانش پژوهی سر کلاس درس حاضر نخواهد شد. اگر امید نباشد هیچ کشاورز و زارعی، دانه ای در دل زمین نخواهد کاشت. اگر امیدواری نباشد، هیچ والدی، فرزند خود را پرورش نخواهد داد؛ زیرا اینگونه می پندارد که هیچ آینده و سرانجامی برای او متصور نخواهد بود. در واقع اگر شخصی امیدی به فردایی بهتر نداشته باشد، قطعاً کار و کوشش و تلاش برای او بی ارزش و بی اعتبار خواهد شد.
ما شیعیان اهل بیت(ع) نیز با توجه به آموزه های وحیانی، پیوسته آرزومند و امیدوار به فردایی بهتر و آرمانی تر هستیم؛ ما منتظر رؤیت دولت یار و تلآلو عصر نوید داده شده مهدوی هستیم. همان دورانی که تمامی انبیاء(ع) و امامان(ع) نوید آمدنش را داده اند. همان عصری که با توجه به ولایت امام عصر(عج)، پلشتی ها و کژی ها، فی الجمله، از جامعه انسانی رخت خواهند بست و ندای توحیدی و برابری در سراسر گیتی طنین افکن خواهد شد. در دیدگاه قرآن کریم، امید به فردایی بهتر برای متقّین و پرهیزگاران، وعده حقی است از جانب پروردگار.
قرآن کریم می فرماید:«خَيْرٌ مُّسْتَقَراًّ وَاَحْسَنُ مَقِيْلاً» و یا «وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ». اگر مبنای امید برای انسان تبیین نمی شد، به واقع، زندگی تبدیل به امری تکراری و دردآور می گشت که خود باعث هلاکت و رنج انسان می بود. نتیجه آیه یاد شده در ادامه این معنا خواهد بود که فقط کافرین و مطرودان درگاه الهی هستند که ناامیدانه زندگی می کنند و سرانجام این افراد نیز، امری نخواهد بود، جز نیستی و عذاب الهی «وَلَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ».
قرآن کریم در بیانی دیگر و در راستای اشاعه فرهنگ امید و امیدواری می فرماید: «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُري آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَيْهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ»؛ این معنا دقیقاً همان شاه کلید سعادت و سلامت انسان است. اگر ما داعیه داران اسلام و تشیع، همین معنا را مداومت و پی جویی نماییم و پیوسته امید داشته باشیم که ایمان و تقوا، درب های برکات خداوندی را به روی ما باز خواهد کرد؛ قطعاً هیچگاه دلخسته و ملول نخواهیم شد و پیوسته انتظار گشایش و فرج الهی را جستجو خواهیم کرد.
این سعادت که در نهایت با الطاف بیکران الهی و با تلآلو عصر مهدوی همراه خواهد بود، همان وعده حقی است که خداوند در آیه 105 سوره مبارکه انبیاء(ع) به روشنی بیان می فرماید:«وَ لَقَدْ کَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ». ان شاءالله همگی ما در زمره یاوران و منتظران حقیقی حضرت ولی عصر(عج) قرا بگیریم والسلام علیکم و رحمه الله.
