به گزارش خبرگزاری شبستان: آموزه های علوی و حکمت های ناب برجای مانده از ایشان نه فقط در عصر حیات ظاهری آن حضرت(ع)، بلکه پس از آن و تا قیام قیامت بهترین نقشه راه برای رسیدن به حیات طیبه است.
از این رو در ذیل یکی از این حکمت ها مرور می شود:
حضرت امیرالمومنین علی(ع) می فرمایند: «كَيْفَ يَكُونُ حَالُ مَنْ يَفْنَى بِبَقَائِهِ وَ يَسْقَمُ بِصِحَّتِهِ وَ يُؤْتَى مِنْ مَأْمَنِهِ؛ چگونه خواهد بود حال کسی که در بقای خود ناپایدار و در سلامتی بیمار است و در آنجا که آسایش دارد مرگ او فرا می رسد».
پیام: اگر مأمن را مصدر میمی بگیریم معنی آن است که بر انسان چیزهایی از قبیل مرگ، ترس و بیماری آخرت برای او ناخوشایند است، نازل می گردد. اگر مأمن را اسم مکان بگیریم معنی آن است که دردها و گرفتاری ها به او می رسد و این از کارها و حالات دنیاست که محل امنی برای او بوده و اجتناب گریز از آن امکان ندارد. بقاء انسان عبارت است از ادامه مدت زندگی و آمدن اجزای زمان و باعث نزدیک شدن زمان مرگ است. بقای انسان نیز باعث فنای او نیز می شود. زمانی انسان در صحت کامل به سر می برد که به بیماری گرفتار نشود یعنی اگر گرفتار بیماری شود پی به صحت خود می برد و الا هیچ وقت متوجه آن نمی شود. تا سلامت هستیم قدر خود را بدانیم و عافیت خود را دریابیم و گرفتار بیماری نشویم.
*برگرفته از کتاب «حکمت های نهج البلاغه»، نوشته حجت الاسلام محمدرضا هادی زاده
