در برخي روايات، يکي از نشانه‌هاي حتمي ظهور، خروج فردي معروف به سفياني شمرده شده است. از جزئيات حرکت وي نمي‌توان به روشني و با قطعيت چيزي گفت؛ اما به صورت کلي مي‌توان بيان کرد او که گويا از نسل بني اميه و ابوسفيان است چند ماهي پيش از ظهور، خروج و قيام خود را از منطقه وادي يابس (احتمالاً جنوب غرب سوريه واقع است) شروع مي‌کند و بر منطقه عراق، سوريه، اردن و اين نواحي مسلط مي‌شود. او، مردي خون ريز است که در زمان تسلط و حکومت او عده زيادي کشته مي‌شوند. او با احساس خبر ظهور، لشکري را براي مبارزه و کشتن امام مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشریف) به طرف مدينه و مکه روانه مي‌کند. لشكر وي در منطقه «بيدا» بين مکه و مدينه به اراده خداوند به زمين فرو مي‌رود. امام مهدي(عجل الله تعالی فرجه الشریف) پس از ظهور و حرکت به سمت عراق، سفياني را مي‌كشد.
