منظور از صيحه آسماني، ظاهراً صدايي است که در آستانه ظهور حضرت مهدي(علیه السلام) از آسمان شنيده شده همه آن را مي‌شنوند. در روايات از اين نشانه ظهور، با تعابير مختلفي ياد شده است؛ مانند صيحه، ندا، فزعه و صوت. احتمال دارد هر يک از آن ها، نشانه جداگانه‌اي باشد و شايد هم تعابير گوناگوني براي يک واقعه است که هر يک از آن‌‌ها به يک بُعد از آن حادثه اشاره مي‌کند؛ يکي به بلند بودن آن صدا و ديگري به وحشتناک بودن آن و….
امام باقر(علیه السلام) مي‌فرمايد:
نداکنند‌ه‌اي از آسمان، نام قائم را صدا مي‌زند؛ پس هر کس در شرق و غرب، آن را مي‌شنود. از وحشت اين صدا، افراد خفته بيدار مي‌شوند و فرد ایستاده، مي‌نشيند، و كسي كه نشسته است، مي‌ايستد. رحمت خدا بر کسي که از اين صدا عبرت بگيرد و نداي وي را اجابت کند! زيرا صدا، صداي جبرئيل روح الامين است…. [1]
با توجه به مجموع رواياتي که در اين رابطه وجود دارد، مي‌توان چنين نتيجه گرفت:
1. صيحه، از نشانه‌‌هاي حتمي ظهور است؛
2. اين صدا از آسمان شنيده مي‌شود و به گونه‌اي است که همة مردمِ رويِ زمين، آن را به زبان خود مي‌شنوند؛
3. محتواي اين پيام آسماني، دعوت به حق و حمايت و بيعت با امام مهدي(علیه السلام) است؛
4. صاحب صدا، جبرئيل است و مردم را به حق دعوت مي‌کند.
درباره زمان اين صيحه نيز دو دسته روايت داريم. برخي وقوع آن را در ماه رجب و بعضي نيز در ماه رمضان بيان کرده‌اند. [2]
[1] . غيبت نعماني، ص254.
[2] . موعودنامه، ص464.
