به گزارش خبرگزاری شبستان: آموزه های علوی و حکمت های ناب برجای مانده از ایشان نه فقط در عصر حیات ظاهری آن حضرت(ع) بلکه پس از آن و تا قیام قیامت بهترین نقشه راه برای رسیدن به حیات طیبه است.
از این رو در ذیل یکی از این حکمت ها مرور می شود:
حضرت امیرالمومنین علی(ع) می فرمایند: «مَن نَصَبَ نَفسَهُ للنّاسِ إماما فليَبدأ بتَعليمِ نَفسِهِ قَبلَ تَعليمِ غَيرِهِ ، و ليَكُن تأديبُهُ بسِيرَتِهِ قَبلَ تأديبِهِ بلِسانِهِ ، و مُعَلِّمُ نَفسِهِ و مُؤدِّبُها أحَقُّ بالإجلالِ من مُعَلِّمِ النّاسِ و مُؤدِّبِهِم»
«کسی که خود را رهبر مردم قرار داد باید پیش از آنکه به تعلیم دیگران بپردازد خود را بسازد و پیش از آنکه به گفتار تربیت کند با کردار تعلیم دهد زیرا آن کس که خود را تعلیم دهد و ادب کند سزاوارتر به تعظیم است از آن که دیگری را تعلیم دهد و ادب بیاموزد.»
پیام: سخن گفتن کسی اثر دارد که گفتار و عملش یکی باشد. قبل از یاد دادن باید یاد بگیری. کسی که معلم است نباید پیرو هوا و هوس باشد. حرف موقعی اثرپذیر است که اول در خودت اثرپذیر باشد. راهنما باید عاقل باشد و اول خود را ساخته و آراسته با عمل تعلیم و تعلم کند نه با زبان.
*برگرفته از کتاب «حکمت های نهج البلاغه»، نوشته حجت الاسلام محمدرضا هادی زاده
