به گزارش خبرنگار مهدویت و غدیر خبرگزاری شبستان: در کتاب «خورشید مهدویت در منظومه فکری حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی» تدوین حسن ملایی آمده است:
دو نوع زندگی برای آحاد بشر وجود دارد. یک زندگی، زندگی برای نیازهای مادی شخص است. زحمت می کشد، کار می کند، دوندگی می کند برای خود، برای شخص خود و آنچه که به شخص او مربوط می شود. این زندگی، وقتی که در فضای کنونی جامعه ما مطرح می شود برای افراد هوشمند تعجب انگیز است. اما واقعیت این است که امروز و در همیشه عالم و همیشه تاریخ، بیشترین تلاش انسان های مادی و کوته بین در هر قشر و هر جامعه ای، با هر اندازه از معلومات، همین گونه بوده است. درس می خوانند برای اینکه به نان و نوایی برسند. زحمت می کشند برای اینکه بهره ای بیشتر ببرند. کار می کنند، بی خوابی می کشند، حتی خود را به خطر می اندازند، برای اینکه به چیزی برسند؛ به نانی یا رفاهی یا مقامی یا به لذتی. این یک نوع زندگی است و خیلی از انسان ها این گونه زندگی می کنند.
این گونه زندگی کردن خصوصیت تلخی دارد. حالا از محاسبه الهی و آخرتی که بعضی به آن اعتقاد دارند و بعضی ندارند، صرف نظر کنیم. در همین دنیا، این گونه زندگی کردن دشواری بزرگی دارد. آن هم این است که اگر فرض کنیم همه این تلاش ها هم موفق از آب در آمد، واقعا کارکرد و به اهداف خود رسید، می خواست پولدار بشود و پولدار شد، می خواست لذت ببرد و لذت برد؛ می خواست به شهرت دست بیابد، می خواست به قدرت و به عنوان و مقام برسد و بالاخره به همه اینها رسید و فرض کنیم همه این کامیابی ها هم حاصل شد؛ بعد از طی سالیانی، وقتی انسان احساس کرد که به سراشیب عمر افتاده است و به اواخر عمر نزدیک می شود، به پشت سر نگاه می کند، همه اش حسرت است. انسان تا جوان است این را نمی فهمد؛ چون همه چیز را پیش روی خود می بیند و فکر می کند که به این لذات خواهد رسید. اما وقتی از جوانی عبور کرد و به آن طرف سراشیبی رسید پشت سر را که نگاه می کنید، می بیند با از دست رفتن عمر، همه چیز از دست رفته است.
حسرت بالاتر در آن لحظات آخر عمر است، حس می کند همه این زحمات هیچ شد، پوچ شد و از دست رفت. آن لحظه های لذت، آن نعمت، آن مکنت، همه از دست رفت. این عیب بزرگ این گونه زندگی کردن است یعنی زندگی به مجموعه ای از حسرت ها تبدیل می شود. البت حسرت بزرگ، در قیامت است. خدای متعال می فرماید: «وَأَنذِرهُم يَومَ الحَسرَةِ» آنها را از روز حسرت بیم ده، که نگاه می کنند و زندگی را از دست رفته می بینند.
نوع دوم زندگی این است که انسان برای هدفی زندگی کند، هدفی که از خود او بیرون باشد. نمی گویم این هدف، همیشه الهی باشد. حتی اگر این هدف مادی هم باشد. اما مربوط به کل جامعه یا بشریت باشد اگرچه تلاش کردن برای چنین هدفی ممکن است انسان را از مسایل شخصی مقداری باز بدارد، این حُسن بزرگ را دارد که وقتی انسان تلاش کرد، این تلاش همیشه موفق است. کار برای اهداف عالی، همیشه موفق است. این را خدای متعال در قوانین آفرینش قرار داده است که هر کس کار کند حتی برای هدف های دنیایی خداوند او را به آن هدف ها خواهد رساند، مگر آنکه در خود کار خللی وجود داشته باشد که این به خود انسان بر می گردد و الّا اگر کار برای هدف، با اصول درست انجام گیرد، دست یافتن به آن هدف قطعی است.
در این نوع زندگی، هرچه می گذرد انسان احساس می کند که عمرش تلف نشده است؛ چون برای یک هدف عالی زحمت کشیده است. اگر این هدف یک هدف عالی باشد، به بشریت برگردد، به آرمان های خدایی برگردد، به صلاح و خیر بشر برگردد، به استقرار عدالت و به مبارزه با ظلم و جور مربوط شود، احساس می کند که به هدف نزدیک تر شده است، لذا حسرت ندارد و احساس لذت می کند. این زندگی واقعی است؛ زندگی برای آرمان ها و هدف های والا. جمله معروفی که به امام حسین(ع) نسبت داده شده است و نمی دانم آیا این نسبت صحیح است یا نه جمله حکیمانه و درستی است. می فرماید: « انّما الحیاة عقیدة و جهاد» عقیده؛ یعنی به هدفی دل بستن، آرمانی را به سمت آرمان های والا و زیبای بشری به حرکت وا دارد. در چنین راهی است که اگر انسان یک قدم جلو برود، تلاش خالصانه و مخلصانه ای انجام دهد، فداکاری کند، حتی اگر زحمت و رنجی به او رسید و ناکاهی ظاهری ای نصیبش شد تحمل کند، در دل و در محاسبه الهی، شاد و خشنود است، چون احساس می کند طبق آنچه که وظیفه او بوده، به سمت آن اهداف عالی تلاش و حرکت کرده است. این تلاش فی نفسه دارای ارزش است. (1)
پی نوشت:
1.بیانات در دیدار اعضای نیروی هوایی ارتش در روز نیروی هوایی. 19/11/1371
