مقدمه
اين آيه شريف، بشارتي است به اين كه حكومت در آينده از آن صالحان خواهد شد و نويدي است براي مظلومان و مستضعفان كه روزي حكومت و وراثت زمين به آنان خواهد رسيد.
قرآن كريم، در جاهاي مختلف و با عبارات گوناگون، اين نويد را داده است كه صاحبان اصلي زمين، به حق خود خواهند رسيد و كساني كه اكنون ظالمانه بر زمين حكومت مي كنند، نوعاً غاصباني هستند كه اين منصب را غصب كرده اند؛ ولي اين روند براي هميشه ادامه نخواهد داشت. در زبور، بعد از آن كه در ذكر به ثبت رسيده، اين حقيقت مكتوب شده است كه زمين را شايستگان و كساني كه لياقت و توانايي توأم با تقوا و ايمان سرشار دارند، به ارث خواهند برد.
[1]. انبيا (21): 105.
