(بخش اول)

این سوره در مکه نازل شده است و چهل و شش آیه دارد...

نازعات یعنی فرشتگانی که جان ها را به سختی می گیرند. نام این سوره از آیه ی اول گرفته شده است.
فرشتگان بین خدا و جهان مادی واسطه هستند و هر کدام ماموریتی دارند که در انجام آن، مطیع و فرمانبردار خداوند یگانه اند. بعضی مامور آوردن وحی، برخی مامور یاری رساندن به مومنین و گروهی مامور طلب آمرزش برای مردم هستند و ...

خداوند مهربان خبر می دهد که با زلزله ای وحشتناک، تمام موجودات در زمین و آسمان ها می میرند- به جز کسانی که خدا بخواهد. سپس با لرزه ای دیگر، همه به پا می خیزند و منتظر حساب می شوند و برای تاکید بیشتر، به پنج گروه از فرشتگان سوگند می خورد؛

·        فرشتگانی که ماموریت دارند جان کافران را با شدت و سختی از بدنشان جدا کنند.
·        فرشتگانی که مامورند جان مومنان را به آرامی بگیرند.
·        فرشتگانی که فرمان های الهی را با سرعت انجام می دهند.
·        فرشتگانی که در انجام ماموریت، بر یکدیگر پیشی می گیرند.
·        و فرشتگانی که در امور جهان به فرمان خدا، تدبیر می کنند.
·        در قرآن چنین می خوانیم؛

به نام خداوند بخشنده مهربان

سوگند به فرشتگانی که جان ها را به سختی می گیرند و به فرشتگانی که جان ها را  به آرامی می گیرند و به فرشتگانی که به سرعت فرود می آیند و به فرشتگانی که بر یکدیگر پیشی می گیرند و به فرشتگانی که در کارها تدبیر می کنند که روزی، زلزله ای وحشتناک همه چیز را بلرزاند و به دنبال آن، لرزه ای دیگر بیاید.
                                                                                                                                         (آیات 1 الی 7)

دل های گناهکاران می لرزد

در روز قیامت، تمام مردم در پیشگاه خداوند عادل حاضر می شوند تا نتیجه اعمال خود را ببینند. در این روز دل های گناهکاران می لرزد و آنان نگران و مضطرب هستند و در اثر این نگرانی و ترس، چشم هایشان فرو افتاده است . در قرآن می خوانیم:

در آن روز دل ها هراسانند و چشم ها فرو افتاده است.
                                                                                                                                          (آیات 8 و 9)

آیا دوباره زنده می شویم؟

کافران در دنیا می گویند مگر ممکن است که بعد از مرگ دوباره زنده شویم؟ بعد از این که استخوان هایمان پوسیده شد، چگونه به شکل اول باز می گردد.
خداوند مهربان به آنان پاسخ می دهد که تنها با یک فریاد بلند، همه زنده می شوند، به پا می خیزند و در صحرای محشر حاضر می شوند. این موضوع را در قرآن چنین می خوانیم:

می گویند: آیا دوباره زنده خواهیم شد، وقتی استخوان هایی پوسیده شدیم؟ گفتند اگر چنین باشد، بازگشتی زیان آور است. پس به درستی که آن یک فریاد است؛ ناگهان بر روی زمینِ هموار خواهند بود.
                                                                                                                                          (آیات 10 الی 14)

کانال کودک و نوجوان تبیان
-منبع: کتاب آشنایی با قرآن کریم (شرح و ترجمه جزء سی ام)

سوره نازعات (بخش دوم)

داستان حضرت موسی (ع)

حضرت موسی (ع) پس از ده سال که در کنار حضرت شعیب (ع) زندگی کرد، تصمیم گرفت به مصر بازگردد. نزد شعیب (ع) رفت، از او خداحافظی کرد و همراه خانواده اش به سوی مصر حرکت کرد.

در بین راه، ناگهان احساس کرد راه را گم کرده است. شب بود، همه جا تاریک و هوا سرد بود. از دور آتشی دید.

به خانواده اش گفت: من از دور نوری می بینم؛ شما همین جا بمانید. من می روم، شاید خبری بگیرم یا شعله ای از آن آتش بیاورم تا گرم شوید.

وقتی حضرت موسی (ع) به نزدیکی آتش رسید، درون شاخه های سبز یک درخت، آتش روشنی دید که هر لحظه پرنورتر و زیباتر می شد. فهمید که این یک آتش معمولی نیست. ناگهان از میان درخت ندایی شنید که می گفت: ای موسی! من پروردگار تو هستم. کفش هایت را بیرون آور که تو در سرزمین مقدس طوی هستی و من تو را برگزیده ام. پس به آن چه به تو وحی می شود گوش کن. من الله هستم. معبودی جر من نیست. مرا پرستش کن و نماز را به یاد من به پادار؛ به یقین قیامت خواهد آمد.

سپس خداوند مهربان به موسی (ع) معجزاتی عطا کرد که نشانه ی پیامبری او بود؛ عصایی که تبدیل به مار می شد و دست هایش که وقتی در گریبان می برد، سفید و درخشان می شدند. به موسی (ع) دستور داده شد که به سوی فرعون برود و او را به خداپرستی دعوت کند و از سرکشی و ظلم به مردم باز دارد. اما فرعون که ادعای خدایی داشت و در کاخ خود به خوشگذرانی مشغول بود، حرف های حضرت موسی (ع) را نپذیرفت. معجزه های او را دروغ و جادو خواند و ساحران بزرگ را برای مبارزه با موسی (ع) جمع کرد، اما ساحران پس از این که فهمیدند موسی جادوگر نیست، به وی ایمان آوردند.

فرعون که می دید هر روز عده ی بیش تری به موسی (ع) ایمان می آورند، دستور داد پسران کسانی را که ایمان آورده اند به قتل برسانند؛ اما موسی (ع) از سوی خدا فرمان یافت تا همراه قوم بنی اسرائیل از مصر خارج شود.

آنان شبانه از شهر خارج شدند. پس از مدتی فرعون و لشکریانش آنان را تعقیب کردند و هنگام طلوع آفتاب، قوم بنی اسرائیل دیدند که دریا پیش رویشان و فرعون و لشکریانش پشت سرشان است.

در این هنگام، خداوند مهربان به حضرت موسی (ع) فرمان داد تا عصایش را به آب بزند و او همین کار را کرد. دریا شکافته شد و در میان آن، جاده ای خشک پدیدار گشت.

قوم بنی اسرائیل به سرعت از میان دریا عبور کردند. فرعونیان با این که از دیدن این معجزه الهی مبهوت شده بودند، اما باز هم به تعقیب یاران حضرت موسی (ع) ادامه دادند. وقتی آخرین نفر از بنی اسرائیل دریا را پشت سر گذاشت، آخرین نفر از فرعونیان وارد دریا شد که ناگهان امواج به هم پیوستند و تمام فرعونیان غرق شدند.

خداوند مهربان می فرماید:

آیا داستان موسی به تو رسیده است؟ آن گاه که پروردگارش در سرزمین مقدس طوی به او ندا داد: به سوی فرعون برو که سرکشی کرده است.

پس بگو: آیا می خواهی پاکیزه شوی و تو را به سوی پروردگارت هدایت کنم تا از او بترسی؟ سپس معجزه بزرگ را به او نشان داد. پس دروغ خواند و سرکشی کرد. سپس روی گرداند و کوشش کرد. همه را جمع کرد و ندا داد و گفت: من پروردگار بزرگ شما هستم. پس خداوند، او را به عذاب دنیا و آخرت گرفتار کرد. به راستی در این ماجرا برای کسی که از خدا بترسد، عبرت است.
                                                                                                                                       (آیات 15 الی 26)

کانال کودک و نوجوان تبیان
- منبع: کتاب آشنایی با قرآن کریم (شرح و ترجمه جزء سی ام) یآیه ی آیه ی 

سوره نازعات (بخش پایانی)

کدام سخت تر است؟

کافران باور نمی کردند که پس از مرگ دوباره زنده می شوند. آنان می گفتند استخوان پوسیده شده چگونه دوباره ساخته می شود. خداوند مهربان با چند پرسش مردم را به تعقل و تفکر دعوت می کند و می فرماید:

آفرینش شما سخت تر است یا آفرینش آسمان؟ سقفش را برفراشت و آن را منظم ساخت. شبش را تاریک و روزش را روشن کرد. بعد از آن زمین را گسترد. آب از آن جوشاند و چراگاه در آن رویاند. و کوه ها را استوار گردانید. برای استفاده شما و دام هایتان.
                                                                                                                                (آیات 27 الی 33)

بزرگ ترین حادثه

روز قیامت، حادثه بسیار بزرگی است که اتفاق می افتد. روزی که تمام مردم، اعمال خود را به یاد می آورند. روزی که پرده ها کنار می روند و جهنم آشکار می شود و هر بیننده ای آن را می بیند.

آنان که از فرمان های الهی سرپیچی کردند و خوشی ها و لذت های زندگی دنیا را انتخاب کردند، جایگاهشان جهنم است، و آنان که به خداوند یگانه ایمان داشتند، و از مخالفت با دستورات الهی ترسیدند، خود را از گناهان حفظ کردند و از بدی ها دوری کردند، اهل بهشتند.

در قرآن چنین می خوانیم:

پس آن گاه که حادثه بزرگ برسد. روزی که انسان هر چه کرده به یاد می آورد و جهنم برای هر بیننده ای آشکار می شود. پس هر کس که سرکشی کرد و زندگی دنیا را ترجیح داد، به یقین جایگاهش آتش است و اما کسی که از ایستادن در برابر پروردگارش ترسید و خود را از هوس ها حفظ کرد، پس به یقین جایگاهش بهشت است.
                                                                                                                                     (آیات 34 الی 41)

قیامت کی فرا می رسد؟

هیچ کس زمان وقوع قیامت را نمی داند. پیامبر (ص) هم نمی دانست. اما مردم پیوسته از او سئوال می کردند که قیامت کی بر پا می شود؟
زمان وقوع قیمت را فقط خدا می داند و می فرماید:
از تو درباره قیامت می پرسند که چه وقت فرا می رسد؟ تو از سخن گفتن درباره آن، چه به دست می آوری؟

انتهای آن نزد پروردگار توست. به راستی تو هشدار دهنده ی کسی هستی که از آن بترسد. زمانی که آن رامی بینند، گویی آنان جز شبی یا روزی درنگ نکرده اند.
                                                                                                                                     (آیات 42 الی 46)

 
کانال کودک و نوجوان تبیان
- منبع: کتاب آشنایی با قرآن کریم (شرح و ترجمه جزء سی ام)