معمولا هر گروه، مذهب و یا فرقه‌ای، اعتقادات و دیدگاه‌های خود از منبعی اخذ می‌کند و چنین می‌پندارد مکه بهترین منبع و برگزیده ترین مسیر را برای رسیدن به هدف انتخاب کرده است. فرقه وهابیت نیز در این مسیر به کتب معروف به صحاح سته یا همان کتاب‌های شش‌گانه متمسک شده‌اند و عقاید سست و بی اساس خود را از این منابع استخراج کردند. این کتب در موضوعات عقاید، فقه، تفسیر و تاریخ صدر اسلام است که مولفان آن ایرانی هستند؛ اعم از ایرانی نژاد و یا ایرانی عرب نژاد.
کتب فوق عبارتند از : «صحیح بخاری، صحیح مسلم، سنن ابی داود، سنن ترمزی، سنن نَسایی و سنن ابن ماجه» اما در این‌که از چه زمانی لفظ «صحاح سته» به این کتب اطلاق گردید منبع موثقی یافت نشده ولی به نظر می‌رسد این موضوع از اواخر قرن ششم هجری به بعد اتفاق افتاده باشد. در این راستا به دو کتاب صحیح بخاری و صحیح مسلم، «صحیحین» و از چهار کتاب دیگر به «سُنن» تعبیر می‌شود.
در اعتبار صحیح بخاری در نزد اهل سنت همین بس که گفته‌اند: «کتاب صحیح بخاری بزرگترین و بامنزلت ترین کتاب پس از قرآن کریم است» [1] نا گفته نماند که اعتقاد به جسمانیت خداوند و وجود اعضا و جوارح برای خداوند نیز در همین کتاب که به زعم ایشان برترین کتاب پس از قرآن کریم است، آمده است.
پی‌نوشت:
[1]. ذهبی، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، دار الکتب العربی، بیروت، ج19، ص242
