بانوی نویسنده شیرازی در مورد کاراکتر خلق‌شده توسط خودش به نام «خانم دوسی» گفت: تلاش کرده‌ام که با این نام و در قالب طنز به مشکلات و ناهنجاری‌های جامعه بپردازم.
به گزارش شیرین طنز، فاطمه زارعی در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در شیراز بابیان دیدگاه خود نسبت به طنز اظهار داشت: به نظر من، طنز به معنای غلو کردن در ناهنجاری‌ها و رسیدن به هنجارها است و «خانم دوسی» را در سال ۸۳ با همین هدف خلق کردم که موردتوجه قرار گرفت و با احترام به‌تمام نویسندگان، نخستین بانوی ادبیات ایران هستم که مجموعه طنز و به‌ویژه طنز با لهجه نوشته‌ام و خوشحالم که با شعرهای شیرازی نسل جوان را با این لهجه زیبا آشتی داده‌ام.
وی در مورد نام مستعار خود (خانم دوسی) افزود: در صدسال پیش شیرازی‌ها به مادربزرگ «خانم دوسی» می‌گفتند.
زارعی در مورد دلایل انتخاب این نام برای خودش افزود: این کاراکتر را برای به چالش کشیدن معضلات جامعه انتخاب کردم و با توقعاتی که از یک زن مسن می‌رود و در قالب طنز به مشکلات می‌پردازم.
نویسنده ۵۶ ساله مجموعه کتاب‌های طنز ماجراهای خانم دوسی که نخستین کتاب خود را در ۴۳ سالگی به چاپ رسانده است ادامه داد: تا فوق‌دیپلم ادبیات تحصیل‌کرده‌ام، ذات شوخ‌طبعی دارم و رگه‌های طنز را در اجتماع به‌خوبی می‌بینم و در قالب «خانم دوسی» اجراهای زیادی داشتم و با زبان شیرازی هم نقش‌هایی را در برخی برنامه‌ها ایفا می‌کنم.
وی اضافه کرد: از ۱۲ سالگی شروع به نوشتن کردم و روزنامه «عصر مردم» مرا با عنوان «خانم دوسی» به مردم شناساند، چهار سال با این نام برای رادیو نوشتم ولی هیچ‌گاه با من گفت‌وگو و مرا معرفی نکردند که گلایه‌مند هستم.
زارعی گفت: سابقه بازی در چند سریال و فیلم کوتاه را هم دارم که در نقش مادربزرگ با لهجه شیرازی ظاهر شدم.
وی که چاپ ۱۰ کتاب را در کارنامه خود دارد و برخی از آن‌ها به چاپ دوم و سوم هم رسیده است اظهار داشت: مشکل اصلی، موضوع پخش کتاب است و بااینکه برای چاپ مشکلی نداشته‌ام، توزیع ضعیف کتاب در استان‌ها باعث شده برخی کتاب‌هایم از سال‌های گذشته را با حضور شخصی در نمایشگاه بفروشم.
زارعی گفت: ادعا و توقعی ندارم و همین‌که محبوب هستم و قلم فروشی نکردم برایم ارزشمند است زیرا اعتقاددارم که دولت‌ها می‌روند ولی قلم‌ها می‌ماند.
این بانوی نویسنده که سه مجموعه شعر با لهجه شیرازی منتشر کرده است و در برخی مراکز به آموزش این لهجه می‌پردازد افزود: البته از بی‌مهری مسوولان گلایه دارم که چرا باید برای فروش کتابم خودم غرفه بزنم و مگر نمی‌شد که در یک مرکز فرهنگی مانند شیراز شناسی، علاوه بر این‌که کتاب‌هایم را می‌فروشم به آموزش لهجه شیرین شیرازی هم بپردازم.
