سه شعر سروده عبدالمجید فرائی به مناسبت ولادت حضرت رسول اکرم (ص).

محمدجان،تودر دل ها،هماره جاودان هستی    ترا با چشم دل دیدم،نهان در عمق جان هستی

به الطاف خداوندی، تو بار بندگان بستی         تو ای سرچشمه ایمان،به هستی،جاودان هستی

تو دستاویز انسانی،برای اوج عرفانی               تو در سیر الی الله، بی گمان سرکاروان هستی

تو با بعثت پراکندی ، چه زیبا ، عطرآزادی      تو با چتر نبوت، بر سر ما سایبان هستی

هدایت می کنی انسان،به سوی خالق مطلق    چرا که تو برای خلق عالم،مهربان هستی

تو دراندیشه آنی ،کنی هدیه مسلمانی           تو ای پیغمبرخوبان،یقین خیرکلان هستی

گرو بردی دل مارا،ببرهرجاکه می خواهی       فدای چشم مست تو،به ما دارالامان هستی

خدا شان تومی داند،علی قدرتو می فهمد       به دشت تشنه جانم،توچون آب روان هستی

نمی گنجد به فکر من ، عزیزم  جایگاه تو      چه می فهمم من نادان،که توجان جهان هستی

فقط این نکته می دانم،توهستی آیه رحمت    چراغ و هادی راه تمام عاشقان هستی

سرعظیم

از نورجمال تو، زمین زیبا شد              از دیدن تو،کل جهان شیدا شد

خورشید،برای دیدنت کرد طلوع          درعرش وفلک،ولوله ای پیداشد

مه روی چوماه تو،تماشامی کرد          ازحال تو ماه هاشمی،جویاشد

آن لحظه ستارگان،مشوش بودند        یک گل به وجود آمده و مولا شد

از سطوت تو ،کاخ مدائن لرزید           در کاخ ستم،قیا متی برپا شد

آتشکده ازهیبت تو،گشت خموش       روشن زجمال ماه تو،دل هاشد

آن قصه که راویان حق،می گفتند      با آمدنت،حبیب دل،معنا شد

ای واسطه ی فیض خداوند کریم       چشم دل ما،به لطف توبیناشد

ای رحمت بیکران حق،ازنفس ات      هر مرده دلی،ازدم تواحیاشد

مارا زکرم همیشه بنواخته ای          این موهبت ناب،زتواهدا شد

صدشکرهدایتگرما، بودی تو             دین و دل مابه دست تویغماشد

ازچشمه جوشان توای سرعظیم        جوشیدازآن چشمه،به مااملاشد

تفسیر نگاه  تو،معمائی بود              یعنی گل باغ مصطفی زهراشد

زهرابه جزازعلی همانندنداشت         زهرا به علی،علی به اوهمتاشد

ازوصلت دو گوهررخشان وجود         ازپرده غیب،یازده گل،وا شد

مجموعه عشق،چون فراهم آمد        قانون مدون خدا، مبنا شد

چون شعرخمیرمایه اش،بودخلوص   تردید مکن،که شعر توامضاشد

لولاک لما خلقت الافلاک

لولاک،به گوش جان شنیدم     نازت به بهای جان،خریدم

تو، ناز و نیاز آفریدی             کوشیدم وناز تو،کشیدم

با فطرت خویش خوگرفتم       از نفخه تو به تورسیدم

نشنا خته عمق ذات پاکت       ازباغ تو،خوشه خوشه چیدم

ازخویش که بهره ای ندیدم     درکوی تو،خانه ای گزیدم

هرروز ارا دتم فزون شد      یک چشمه ز رمزو راز دیدم

شوریدگی ام،فزونترازپیش    چون قلب تپنده می تپیدم

مانند کبوتران  عاشق        در گرد و حریم تو پریدم

خوبان همه با تو بسته پیمان  دیدم،   سخنان شان شنیدم

صحبت، ز«محمدامین» شد       در سایه نامش آرمیدم

مستی بکند از این سخن خاک    کولاک لما خلقت الافلاک 

منبع: تبیان