اشعار شهادت امام حسن عسکری (ع)

مفسر قرآن

ای آفتاب مهر تو روشنگر وجود                         در پیشگاه حکم تو ذرات در سجود

نور تو بود مشعل کانون کاف و نون                    روزی که هیچ جلوه شمس و قمر نبود

ای شاه عسکری لقب ای فاطمی نسب             آن را که نیست مهر تو از زندگی چه سود

علمت محیط بر همه ذرات کائنات                      فیضت نصیب بر همه در غیب و در شهود

تاریخ تابناک حیاتت ، گر اندک است                    بر دفتر مفاخر اسلامیان فزود

عیسی دمی و پرتو رأی منیر تو                          ز نگار کفر از دل نصرانیان زدود

این افتخار گشته نصیب که از شرف                     در خانه ی تو مصلح کل دیده بر گشود

ای قبله ی مراد که در برکة السباع                      شیران به پیش پای تو آرند سر فرود

قربان دیده ای که به بزم تو فاش دید                    جای قدوم عیسی و موسی و شیث و هود

قرآن ناطقی تو قرآن پاک را                                 الحق مفسری ز تو شایسته تر نبود

دشمن بدین کلام ستاید تو را که نیست               در روزگار چون تو به فضل و کمال وجود

شادی به بزم مردم غمدیده نارواست                    جان ها فدای لعل لبت که این سخن سرود

مدح شما ز عهده مردم برون بود                          ای خاندان پاک که یزدانتان ستود

از نعمت ولای شما خاندان وحی                          منّت نهاد بر همگان خالق ودود

                                    ای پور هادی ای حسن العسکری ز لطف

                                    بپذیر  از مؤید دلخسته این درود

                                                ***                                  سید رضا مؤید خراسانی

فخر جهان

آن امامی کو ز سیرت شیوه اش پیغمبری است / کنیه اش ابا محمد وصف نیکش عسکری است

یازدهم برج ولایت نام نیکویش حسن / الزکی ابن الرضا که اندر دو عالم برتری است

منبع فیض الهی است مایه فخر جهان/در میان خلق عالم شیعیان را رهبری است

آنکه با تفسیر خو قرآن نا طق را گشود /حافظ اسلام و قرآن فقه ناب جعفری است

خلق و خویش چو محمد حسن سیمایش حسن/ از مقام علم و دانش عالمان را سروری است

در سیادت احمد است و در ولایت مرتضی / در سیاست از شجاعت ذوالفقار حیدری است

آن عزیزی که مدام در جیش دشمن جای داشت/زین سبب مشهور گشته چون امام عسکری است

                                    نظم عدنان کی توان وصف ثنای او کند

                                    آنکه در عین حقیقت برتران را برتری است

حجت یازدهم

ای که خورشید فلک محو لقای تو بود           ماه را روشنی از نور و ضیای تو بود

توئی آن آئینه حسن خداوند کریم                که عیان نور الهی ز لقای تو بود

معدن جود و سخائی تو که از فرط کرم          دو جهان ریزه خور خوان عطای تو بود

ولی حق حسن العسکری ای آنکه قضا         مجری امر تو و بنده رأی تو بود

حجّت یازدهم نور خدا پور علی                    ای که ایجاد دو عالم ز برای تو بود

من کجا مدح و ثنای تو توانم گفتن               ای که قرآن همه در مدح و ثنای تو بود

نه همین جای تو در سامره تنها باشد          که به دلهای محبّان تو جای تو بود

بی ولای تو عبادت ز کسی نیست قبول        شرط مقبولی طاعات ولای تو بود

نسبت قامت سرو تو به طوبی ندهم            زان که طوبی خجل از قد رسای تو بود

چه غم از تابش خورشید قیامت دارد            آنکه در روز جزا زیر لوای تو بود

همه شب قرب جوارت ز خدا می طلبم         که مرا در سر شوریده  هوای تو بود

در جوار تو ز حق خواهش جنّت نکنم            جنّت ما به خدا صحن و سرای تو بود

دیده گریان نشود روز جزا در محشر              هر که گریان به جهان بهر عزای تو بود

تو ظهور پسر خویش طلب کن ز خدا             چون که مقبول خداوند دعای تو بود

تا ابد بر تو و اجداد گرام تو درود                    غیر از این هر چه بگویم نه سزای تو بود

                                    چه بجز ذکر و ثنای تو بگوید خسرو

                                    بهترین طاعت حق ذکر و ثنای تو بود

                                                                                    (خسرو خراسانی)

مصیبت امام حسن عسگری علیه السّلام

تسلیت ای حجت ثانی عش یابن الحسن     زود بود از بهرت تو داغ پدر یابن الحسن

قلب بابت از شرار زهر دشمن آب شد           سوخت  جسم و جانش از پا تا به سر یابن الحسن

کودک شش ساله بودی بر پدر خواندی نماز   ریختی از چشم خود خون جگر یابن الحسن

زود گرد بی کسی بر ماه رخسارت نشست   زود کردی جامه ماتم به بر یابن الحسن

قرنها چشم تو گریان است بر جدّت حسین    لحظه لحظه ریختی اشک بصر یابن الحسن

طفل بودی پیش چشمت چشم بابا بسته شد تو نگه کردی او زد بال و پر یابن الحسن

مخفی از چشم همه چشم تو بر بابا گریست سوختی چون شمع سوزان تا سحر یابن الحسن

قرن ها فریاد زهرا مادرت آید به گوش            از مدینه بین آن دیوار و در یابن الحسن

یوسف زهرا بیا با ما بگو آخر چرا                  تربت زهراست مخفی از نظر یابن الحسن

ای سرشک چارده معصوم از چشمت روان     ای زده هجر تو بر دلها شرر یابن الحسن

روز میثم تیره تر می باشد از شام فراق        تا شود خورشید رویت جلوه گر یابن الحسن

                                                                                               (سازگار)

مصیبت امام یازدهم

چون امام عسگری چسم از جهان پوشید و رفت    مهدی او هم ز چشم ما نهان گردید و رفت

جان آن از سوز زهر و جان این از داغ سوخت         هر یکی با آتش دل چهره بر تابید و رفت

                                         هم پسر دست پدر بوسید و از او رخ نهفت

                                      هم پدر رخسار زیبای پسر بوسید و رفت

داغ امام عسگری علیه السّلام

می زند آتش به قلبم سوز داغ عسگری        گیرد امشب اشک من هر دم سراغ عسگری

شد به سن کودکی فرزند دلبندش یتیم        گشت درّ اشک مهدی چلچراغ عسگری

                        در دل صحرای غمها و به دشت سرخ عشق

                        لاله سان شد قلب ما خونین ز داغ عسگری

قرص قمر

از پس پرده برون حجت اثنا عشر است         یا که در غرّه مه قرص قمر جلوه گر است

بلبل از دوری گل تا سحر امشب بند است     یا پسر بر سر بالین پدر نوحه گر است

هاتفی گفت که خاموش مگر بی خبری       حسن عسکری  امشب به جناح سفر است

سر به دامان پسر گرم سخن با معبود         چهره اش از اثر زهر جفا پر گهر است

                                    شد برون طایر روهش ز قفس سوی جنان

                                    مهدی منتظر از بهر پدر خون جگر است

شکوه بی حد

شکوه بی حد ز دنیا دارم و کردار او               راستی کج بود از روز ازل رفتار او

دل نبندد هیچ عاقل بر جهان بی وفا             زانکه غیر از بی وفایی نیست در کردار او

خاک ماتم بر سرش پاشید بی  چون و چرا    هر که آرمید اندر سایه ی دیوار او

هر که یک گل چید از باغ جهان بس رنجها     منتظر باشد که بیند از جفای خار او

غیر بی مهری نبینی هیچ کالای دگر             هر چه سازی جستجو اندر سر بازار او

هر که راحت خفت یک شب اندر او روز دگر     در حذر باید شدن از فتنه بیدار او

کینه توز است و  ندارد رحم این دهر دنی      خواه پیغمبر بود یا عترت اطهار او

کشت اولاد نبی را یا به تیغ و یا به زهر         نه حیای کردی ز پیغمبر نه از دادار او

تا امام عسگری را نوبت آمد عاقبت              آنکه عالم شد غمین از محنت بسیار او

چند سالی بود جای او به زندان بلا              از جفای مؤتمن آن دشمن غدّار او

آه گر زهر جفا همچون زمرد سبز شد            آن عذار ارغوانی و آن گل رخسار او

عاقبت مسموم شد از زهر کین در سامرّا      سوگواری شد نسیب عترت بی یار او

گشت فرزندش امام عصر با ماتم قرین          کس نداند جز خدا از حالت افکار او

                                    شعر ثابت گر قبول درگه یار اوفتد

                                    می رباید گوی سبقت در جهان اشعار او

                                                                                    (ثابت)

روز موعود

ای عزیز دل زهرا پسرم مهدی جان               سوخت از زهر هلاهل جگرم مهدی جان

دوست دارم که به دامان محبت بنهی          از ره مهر و محبّت تو سرم مهدی جان

معتصم داد به من زهر که با خوردن آن          شمع سان سوخت ز پا تا به سرم مهدی جان

موقع دادن جان از اثر زهر جفا                     روز شد تیره به پیش نظرم مهدی جان

ز آتش زهر جفا گر چه به خود می پیچم       یاد آن سینه و آن میخ درم مهدی جهان

داد زهار بستان زان دو نفر روز ظهور             سوختند آن دو نفر برگ و برم مهدی جان

روز موعود تو از ثانی نامرد بپرس                 کرد نیلی ز چه روی قمرم مهدی جان

پهلوی مادر ما را بشکست و بشکست         زین جنایت به خدا بال و پرم  مهدی جان

                        دل ژولیده از این ماتم عظمی خون شد

                        ای عزیز دل زهرا پسرم مهدی جان

                                                                                    (ژولیده نیشابوری)

تسلیت به امام زمان (عج)

تسلیت گویم من از سوز جگر یابن الحسن          بر تو از داغ جگرسوز پدر یابن الحسن

معتصم دادش چه زهری کز اشعارش این چنین     می زند چون مرغ بسمل بال و پر یابن الحسن

ز آتش زهر جفا چون شعله می پیچد به خود      قطره آبی بیفشان بر شرر یابن الحسن

من نمی دانم چه حالی داشتی آن دم که زد      فاطمه از داغ جانسوزش به سر یابن الحسن

من نمی دانم به جز ترویج دین جرمش چه بود     کز ستم شد اینچنین خونین جگر یابن الحسن

آه از آن ساعت که می داد آن عزیز فاطمه         بر تو از ظلم ستمکاران خبر یابن الحسن

چون پیمبر رفت از دار جهان بعد از سفر             آتش کین شد به عالم شعله ور یابن الحسن

باب بیت مرتضی را ز آتش کین سوختند            کز شرارش سوخت از ما برگ و بر یابن الحسن

بود زهرا پشت در آن بی حیا در را شکست        فاطمه از ضرب در شد بی پسر یابن الحسن

فضّه را کردی طلب تا فضّه آمد پشت در              دید در خون غنچه اش را غوطه ور یابن الحسن

از فشار در نه تنها پهلوی زهرا شکست              بوسه زد بر سینه او میخ در یابن الحسن

تازیانه خورد اما از علی در بر نکند                زین عمل شد نخل عصمت بارور یابن الحسن

                                    در میان کوچه سیلی زد به روی مادرت

                                    از ره کین ثانی بیداد گر یابن الحسن

                                                                                             (ژولیده نیشابوری)

خروش

شد امام عسگری مسموم زهر دشمنان             دیده گریان شد ز داغش حضرت صاحب زمان

در ره یاری دین جان عزیزش شد به لب              آنکه از حقّ شد وصیّ خاتم پیغمبران

آن گل باغ رسالت از جفای معتمد                    در بهار نوجوانی فصل عمرش شد خزان

گرچه راحت شد ز تبعید و ز زندان عدو               لیکن از فقدان او غمگین جهان انس و جان

                                    از شرار زهر کین در بستر آن فخر زمن

                                    رعشه بر اندام افتادش ز جور ظالمان

خروش

شد امام عسگری مسموم زهر دشمنان             دیده گریان شد ز داغش حضرت صاحب زمان

در ره یاری دین جان عزیزش شد به لب              آنکه از حقّ شد وصیّ خاتم پیغمبران

آن گل باغ رسالت از جفای معتمد                    در بهار نوجوانی فصل عمرش شد خزان

گرچه راحت شد ز تبعید و ز زندان عدو               لیکن از فقدان او غمگین جهان انس و جان

                                    از شرار زهر کین در بستر آن فخر زمن

                                    رعشه بر اندام افتادش ز جور ظالمان

                                                                                                (کربلائی زاده)

جام بلا

آسمان ماتم گرفته از جفا یابن الحسن         سرکشیده ساقی آن جام بلا یابن الحسن

بر دل یاران غمی ناگفتنی بنشسته است    غرق ماتم گشته شهر سامرّا یابن الحسن

دانم از داغ پدر گریان و سوزانی چو شمع      در کنار قبر او داری نوا یابن الحسن

ای امید آخرین ای روشنی بخش دلم           ای که می باشی کنون صاحب عزا یابن الحسن

                                    در عزای باب خود صاحب عزای مجلسی

                                    بر عزاداران خوش آمد گو بیا یابن الحسن

لحظه آخر

مهدی ای روشنی دیده کجایی پسرم           ای به دریای الهی تو یگانه گوهرم

تو بیا در برم این لحظه آخر بنشین               تا که از زهر جفا پاره ببینی جگرم

                                    آتش معتمد آنگونه زده شعله به جان

                                    که ز سوز شرر و سوختنش باخبرم

در فراق پدر

عسکری شد کشته از زهر جفای معتمد       عالمی ماتم سرا شد زین جفا یابن الحسن

شد نه تنها قلب پاکت در عزایش داغدار        سوختی چون شمع در این ماجرا یابن الحسن

گشت بابای تو مسموم از جفا یابن الحسن   سوخت از زهر ستم سرتا به پا یابن الحسن

من نمی دانم چه زهری بود آن زهر جفا        کرد او را از عزیزانش جدا یابن الحسن

گشت بابای تو مسموم از جفا یابن الحسن   سوخت از زهر ستم سرتا به پا یابن الحسن

من نمی دانم چه زهری بود آن زهر جفا        کرد او را از  عزیزانش جدا یابن الحسن

گشت بابای تو مسموم از جفا یابن الحسن   سوخت از زهر ستم سرتا به پا یابن الحسن

عسکری شد کشته از زهر جفای معتمد       عالمی ماتم سرا شد زین جفا یابن الحسن

گشت بابای تو مسموم از جفا یابن الحسن   سوخت از زهر ستم سرتا به پا یابن الحسن

شد نه تنها قلب پاکت در عزایش داغدار        سوختی چون شمع در این ماجرا یابن الحسن

گشت بابای تو مسموم از جفا یابن الحسن   سوخت از زهر ستم سرتا به پا یابن الحسن

لیک از داغ حسین و نوجوانانش مدام           اشک می باری بهر صبح و مسا یابن الحسن

گشت بابای تو مسموم از جفا یابن الحسن   سوخت از زهر ستم سرتا به پا یابن الحسن

گاه یاد ذوالجناح و یال خونین می کنی          آن زمان کآمد به سوی خیمه ها یابن الحسن

گشت بابای تو مسموم از جفا یابن الحسن   سوخت از زهر ستم سرتا به پا یابن الحسن

همچو نی اندر نوا باشد رضایی روز و شب     شافعش باشی مگر روز جزا یابن الحسن

گشت بابای تو مسموم از جفا یابن الحسن   سوخت از زهر ستم سرتا به پا یابن الحسن

                                                                                               (رضایی)