شکر حق ماه صفر رفت و بهاران آمد
باز از باغ وَلا صوت هَزاران آمد
عطر گلخنده ی لبها به مشام دلهاست
عاشقان ! موسم لبخند امامان آمد
نحسی ماه صفر بود که می رفت چو باد
وَز پی اش فصل غم شیعه به پایان آمد
چون سیاهی عزا کرده بُرون ظلمت را
دل سر سبز زمین با گل و ریحان آمد
همه در آینه ی طلعت حق مست ، ولی
زِ پس آینه ابلیس هراسان آمد
نهم و هفدهم ماه ربیع الاوّل
تیغ لبخند خدا بود به میدان آمد
سجده ی شکر بباید که همه نعمت ها
زِ پس بندگی حضرت منّان آمد
به خدا خطّه ی سلمان شده کانون وَلا
از همان لحظه که خورشید به ایران آمد
بانگ اسلام محمد (ص) چو به این مُلک رسید
هر که با هر منشی بود به قرآن ، آمد
دست پر مهر ولایت به سرش باد که او
زِ در صدق و صفا با شه مردان آمد
ای خوش آن لحظه که گویند به ما ای مردم !
مژدگانی بدهید آن شه خوبان آمد
سائلا ! جمله شِفا و صله و رحمت بود
هر چه از پنجره ی شاه خراسان آمد
