اشعار شهادت و مناجات امام رضا (ع)

اى حاجت محتاجترینها, آقا!
اى ذکر دخیل بستنم, یا آقا!
یک لال کنار پنجره پولادت
یکدفعه صدا میزند: آقا! آقا

علی اکبر لطیفیان

عاشقم عشق شما داده به بادم بیشتر
بینِ اشعارم شما هستی مرادم بیشتر

آنقدر من شعر میگویم که تو راضی شوی
تا بریزی از میِ نابت به بادم بیشتر

بیشتر از هرکجا یک کنجِ صحن انقلاب
روبـروی گنـبدِ تو ایستــادم بیـشتـر

حسرت کرببلا و دوستان ملتمس
در حرم این چیزها آید به یادم بیشتر

غالباً وقت سفر مشهد برایم ارجح است
زائر آقا به این علّت زیادم بیشتر

راستش را گر بخواهی کرده معتادم حرم
این اواخر هم که گشته اعتیادم بیشتر

هرکجا من بر ولایت معتقد هستم ولی
در حرم حس می کنم شد اعتقادم بیشتر

این به من ثابت شده وقت گرفتاری که شد
می رسد از هرکسی آقا به دادم بیشتر

گفته آقا حاجتش را زودتر من می دهم
هرکسی داده قسم جانِ جوادم بیشتر

ای به قربانت تمام هستی و دارایی ام
دوست دارم من تو را از خانوادم بیشتر

کربلا هرجور باشد پایم اما عاشقِ
اربعین با دوستان پای پیادم بیشتر

علی علیزاده

بالای شعر خویش نوشتم هوالطیف

تا که کنم ثنای تو ای حضرت شریف

هم پیرو تو تاج سر اهل عالم است

هم منکر تو خوار و سرافکنده و خفیف

این جمله های ناقص و در حد فهم ما

در وصف توست کوته و ناپخته و ضعیف

اصلا زبان الکن ما در مقام مدح

کی می شود به وصف دو چشم شما حریف

ای صاحب بهشت حریم شما کجا

سعی و صفا و رکن و مقام و منا و خیف

ای مهربان عالم و ای هشتمین امام

بر آستان قدس شما بارها سلام

شبهای جشن ، صحن شما دلرباتر است

باور کن از بهشت خدا با صفاتر است

وقتی فرشته زائر بی طاقت شماست

یعنی ز کبریا حرمت کبریاتر است

در خانۀ تو هیچ غریبی غریبه نیست

گویا غریب پیش شما آشناتر است

جنس طلای تو به خدا فرق می کند

اینجا طلا به برکت نامت طلاتر است

وقتی شفا درون غبارت نهفته است

یعنی غبار تو ز طلا کیمیاتر است

بعضی صفات پیش تو برعکس می شوند

داراتر است پیش تو هرکس گداتر است

ایران به برکت قدمت ماندگار شد

کل چهار فصل دل ما بهار شد

خورشید خانوادهء موسی بن جعفری

مولای با محبتی و ذره پروری

گفتی سه بار دیدن زوار می روی

آقا تو در وفای به عهد از همه سری

سیمای اهل بیت همه در جمال توست

من مانده ام که فاطمه ای یا که حیدری

ایران الی الابد همه در زیر چتر توست

این آب و خاک را تو زعیمی تو رهبری

کافیست یک اشارهءتان تا که مثل رعد

بدخواه شیعه را تو به زانو در آوری

آوازه ات به حیدر کرار رفته است

آقا شجاعتت به علمدار رفته است

بگذار تا مرور کند باز نوکرت

آن خاطرات کودکی خویش در برت

از شیشۀ قطار سرک ها کشیده ام

تا بنگرم ز دور حریم منورت

در خاطرات کودکی ام نقش بسته است

آن سنگهای صیقلی و سبز مرمرت

با لذتی عجیب شمردم هزار بار

تعداد زنگ ساعت زیبای سر درت

با شوق پولی از پدر خود گرفتم و

انداختم درون ضریح مطهرت

در زیر دست و پای همه سخت مانده ام

تا دست خویش را به ضریحت رسانده ام

آنکس که با رضایت شخصش خدا رضاست

فرزند هفتم علی مرتضی رضاست

از کودکی همیشه بدهکار او شدیم

یک پای خاطرات تمامیّ ما رضاست

نقّاره می زنند بیا خوب گوش کن

گویا ترانۀ لب آنها رضا رضاست

تا سفره دار کشور ما هست فاطمه

سو گند می خورم نمک سفره ها رضاست

باید به وسعت کرمش اتکا کنیم

عمریست خرج هر چه گرفتار با رضاست

زیبا ترین کلام لب من تمام عمر

حس می کنم همیشه همین ذکر یا رضاست

عالم کمی ز وسعت صحن امام اوست

یک شعبه از بهشت به دارالسلام اوست

مهدی مقیمی

به سر هوای نجف سینه ام خراسانی
شبیه شوق همان پیر مرد سلمانی
بیا بکن دل من را از این پریشانی
رواست کوچه ی دل را کنم چراغانی
تمام درد و دلم را خودت که میدانی

مدینه مکه نجف کربلای ما مشهد
دمشق و کوفه و هم سامرای ما مشهد
حرم نه غار حرا شد برای ما مشهد
گرفته جور دگر روضه های ما مشهد
حرم کنار ضریح و دو چشم بارانی

کنار پنجره فولاد و گریه و عتبات
رسیده از تو به ما خیر بخشش و برکات
نیامدم حرم اما تو دادیم سوغات
ز زعفران و زرشک و ز عطر قند و نبات
به برکت تو گرفتست کار ایرانی

فقیر آمده بودم امیر برگشتم
اسیر آمده بودم اسیر برگشتم
صغیر آمده بودم کبیر برگشتم
چه دیر آمده بودم چه دیر برگشتم
حرم دوباره شلوغ و چه راه بندانی

فتاده فرش دلم زیر پای زائرها
و من نفس بکشم در هوای زائرها
غذای حضریتش شد غذای زائرها
ببین حرم شده دارالشفای زائرها
گدا گر امده باشی گدا نمیمانی

همیشه عاشق گنبد طلا شدن خوب است
و از دو دست تو حاجت روا شدن خوب است
میان صحن تو از خود رها شدن خوب است
فقط به محضر سلطان گدا شدن خوب است
به گوشه گوشه ی این مرز بوم سلطانی

امیر علوی

از کریمان سنگ میخواهیم ما , زر میرسد
در حرم از آنچه میخواهیم بهتر میرسد

لطف و احسان کریمان را شمردن مشکل است
وقت احسان پشت آن احسان دیگر میرسد

اى که دستت میرسد کارى کنى,کارى بکن
عمر دارد میرود,دارد اجل سرمیرسد

در طلب خوب است حاجات مکرر داشتن
وقتی از این ناحیه دارد مکرر میرسد

شب به شب در میزنم,چون در زدن مال من است
دست سائلها فقط تا حلقه درمیرسد

گر به ما کم میرسد از خصلت کم بینى است
ورنه دارد ده برابر ده برابر میرسد

من فقط یک نوکرم,کار خودم را میکنم
او خودش هر وقت لازم شد به نوکر میرسد

خادمان آنقدر بى اصل و نسب هم نیستند
نسبت ما یا به فضه یا به قنبر میرسد

فقر آمد میرود ایمان, ولى پیش شما
میشود ایمان من فقرى که از در میرسد

رزق در بین الطلوعین است,بین طوس وقم
رزق از دو سفره موسى بن جعفر میرسد

هم به زیر دین قم, هم زیر دین مشهدم
گاه به دادم برادر,گاه خواهر میرسد

فاطمه را خواستم معصومه را زائر شدم
فیض قبر مادرى از قبر دختر میرسد

نیستند ایندو براى من,فقط پیش منند
سر به سرور میرسد,دل هم به دلبر میرسد

پیش تو محتاجها در حال رفت و آمدند
تا که آهو میرود پشتش کبوتر میرسد

آب پاى میوه اى که ریختم بهتر رسید
میوه ما هم فقط با گریه بهتر میرسد

پابرهنه میدوید و میدوید و میدوید
زودتر از شمر آیا به برادر……..؟

علی اکبر لطیفیان

حضرت رضا علیه السلام

با شوق زیارت تو راهی شده ام

درحوض عطوفت توماهی شده ام

 نا واردم اما روی این گنبد زرد

شادم که منم کفترچاهی شده ام



چشم تو مرا روز ازل عاشق کرد

بر نوکری خانه ی تو لایق کرد

دیدم که کسی کنج حرم با گریه

آنقدر رضا گفت که آخر دق کرد



خواهم که دل مرا پر از نور کنی

نه اینکه مرا ز خانه ات دور کنی

من آمده ام کرب و بلا میخواهم

آیا چه شود کار مرا جور کنی؟



از تو چه بعید است مرا رد بکنی

با این همه خوبی به دلم بد بکنی

ای هشت مقدس میشود از لطفت

تک نمره ی مردود مرا صد بکنی



غیر از تو ز دل مهر همه را کندم

آهوی توأم که بسته ای در بندم

رد میشوم از شلوغی و می آیم

بر پنجره ات دخیل دل می بندم



ما عاشقت از روز الستیم رضا

دلداده ی مشهد تو هستیم رضا

با آرزوی زیارت شش گوشه

بر پنجره ات دخیل بستیم رضا

 

یا امام رضا (ع)

اگر شوری به سر دارم ، وگر چشمان تر دارم
غزالی خسته ام اما به دل شوق سفر دارم

مرا از خود نرنجانی که من محتاج محتاجم
بریدم از همه، تنها به دستانت نظر دارم

قلم مژگان و کاغذ دل ، مرکب آب چشمانم
میان صحن هر دیده، هزاران نامه بر دارم

تو مثل من هزاران دل ، و من تنها تو را دارم
تو داراتر ز من هستی ، ولی من بیشتر دارم

تو در ملک سلیمانی و من مورم به دربارت
نباشد نان به دندانم ، زبانی نوحه گر دارم

به شب خیزی چشمانت قسم در جوع صیادم
ندارم میل یک دانه فقط میل سحر دارد

مدال ،الماس و زر ، زیور ، نخواهم چون چو یک پیچک
به سر از جنس موهایت بلورین تاج سر دارم

شتاب باد هو هویت ، چه با من کرده که اینک
شکسته بالم و حال عقاب تیز پر دارم

مرا مشهد بود دام و مرا بامت بود دانه
بجای دانه بر منقار خود شهد و شکر دارم

بکش ما را به تیغ تیز ابروی جنون خیزت
به قد گنبد زردت جگر دارم جگر دارم

گدای درگه خود را نرانی از در لطفت
به جز دستان پر مهر تو امیدی مگر دارم

جعفر ابوالفتحی

گفت با خود کلاغ قصه ی من
آسمان هم مرا نمیخواهد
همه اینجا سفید رو هستند
هیچ کس رو سیا نمیخواهد

پشت در روی سیم برق نشست
شوق پرواز دور گنبد داشت
در دلش ذره ای حسادت از
کفتران سفید مشهد داشت

شیشه ی بغض او ترک خورده
چشم هایش ستاره میبارد
شوق پرواز با کبوتر را
روزگاریست در دلش دارد

میکشید از ته دلش آه و
گله از رنگ بال هایش داشت
کوهی از غصه و غم و اندوه
لرزه ای خسته در صدایش داشت

ناگهان از حرم صدا آمد
غصه ی رنگ شد فراموشش
زود دل را گرفت از دستش
آن صدایی که خورد بر گوشش

کمی آهسته بال را وا کرد
فرق دارد پریدنش این بار
در کنارش کبوتری را دید
دید بالای گنبد است انگار

به خودش آمد و تماشا کرد
رنگ بالش شبیه مرمر شد
سال ها بعد یادش آمد که
در حرم بود که کبوتر شد
علی قدیمی

میرسد الطاف بر جمع فقیران بیشتر
چون عنایت میرسد از سمت سلطان بیشتر

از طبیبان جهانی غصه پنهان میکنم
درد ما را پنجره فولاد درمان بیشتر

ما مسلمان کتاب حضرت پیغمبریم
آیه اما دیده ایم از تو ز قرآن بیشتر

مومنان بی ریای گوشه صحن تو ایم
بس که آوردیم بر چشم تو ایمان بیشتر

بال جبریل است گویا فرش های مرقدت
خاطرش خواهیم از تخت سلیمان بیشتر

خشکسال معصیت هستیم دست ما بگیر
مثل آهویی که آید از بیابان بیشتر

با اشارات تو میریزیم سر ها در رواق
دوستت داریم چون جان بلکه از جان بیشتر

کربلا را گفته بودند از شما باید گرفت
واقفی زیرا شما بر داغ هجران بیشتر

سید حجت بحرالعلومی

از کریمان سنگ میخواهیم ما , زر میرسد
در حرم از آنچه میخواهیم بهتر میرسد

لطف و احسان کریمان را شمردن مشکل است
وقت احسان پشت آن احسان دیگر میرسد

اى که دستت میرسد کارى کنى,کارى بکن
عمر دارد میرود,دارد اجل سرمیرسد

در طلب خوب است حاجات مکرر داشتن
وقتی از این ناحیه دارد مکرر میرسد

شب به شب در میزنم,چون در زدن مال من است
دست سائلها فقط تا حلقه درمیرسد

گر به ما کم میرسد از خصلت کم بینى است
ورنه دارد ده برابر ده برابر میرسد

من فقط یک نوکرم,کار خودم را میکنم
او خودش هر وقت لازم شد به نوکر میرسد

خادمان آنقدر بى اصل و نسب هم نیستند
نسبت ما یا به فضه یا به قنبر میرسد

فقر آمد میرود ایمان, ولى پیش شما
میشود ایمان من فقرى که از در میرسد

رزق در بین الطلوعین است,بین طوس وقم
رزق از دو سفره موسى بن جعفر میرسد

هم به زیر دین قم, هم زیر دین مشهدم
گاه به دادم برادر,گاه خواهر میرسد

فاطمه را خواستم معصومه را زائر شدم
فیض قبر مادرى از قبر دختر میرسد

نیستند ایندو براى من,فقط پیش منند
سر به سرور میرسد,دل هم به دلبر میرسد

پیش تو محتاجها در حال رفت و آمدند
تا که آهو میرود پشتش کبوتر میرسد

آب پاى میوه اى که ریختم بهتر رسید
میوه ما هم فقط با گریه بهتر میرسد

پابرهنه میدوید و میدوید و میدوید
زودتر از شمر آیا به برادر……..؟

علی اکبر لطیفیان

حضرت رضا علیه السلام

با شوق زیارت تو راهی شده ام

درحوض عطوفت توماهی شده ام

 نا واردم اما روی این گنبد زرد

شادم که منم کفترچاهی شده ام



چشم تو مرا روز ازل عاشق کرد

بر نوکری خانه ی تو لایق کرد

دیدم که کسی کنج حرم با گریه

آنقدر رضا گفت که آخر دق کرد



خواهم که دل مرا پر از نور کنی

نه اینکه مرا ز خانه ات دور کنی

من آمده ام کرب و بلا میخواهم

آیا چه شود کار مرا جور کنی؟



از تو چه بعید است مرا رد بکنی

با این همه خوبی به دلم بد بکنی

ای هشت مقدس میشود از لطفت

تک نمره ی مردود مرا صد بکنی



غیر از تو ز دل مهر همه را کندم

آهوی توأم که بسته ای در بندم

رد میشوم از شلوغی و می آیم

بر پنجره ات دخیل دل می بندم



ما عاشقت از روز الستیم رضا

دلداده ی مشهد تو هستیم رضا

با آرزوی زیارت شش گوشه

بر پنجره ات دخیل بستیم رضا



محمدحسن بیات لو

یا امام رضا (ع)

اگر شوری به سر دارم ، وگر چشمان تر دارم
غزالی خسته ام اما به دل شوق سفر دارم

مرا از خود نرنجانی که من محتاج محتاجم
بریدم از همه، تنها به دستانت نظر دارم

قلم مژگان و کاغذ دل ، مرکب آب چشمانم
میان صحن هر دیده، هزاران نامه بر دارم

تو مثل من هزاران دل ، و من تنها تو را دارم
تو داراتر ز من هستی ، ولی من بیشتر دارم

تو در ملک سلیمانی و من مورم به دربارت
نباشد نان به دندانم ، زبانی نوحه گر دارم

به شب خیزی چشمانت قسم در جوع صیادم
ندارم میل یک دانه فقط میل سحر دارد

مدال ،الماس و زر ، زیور ، نخواهم چون چو یک پیچک
به سر از جنس موهایت بلورین تاج سر دارم

شتاب باد هو هویت ، چه با من کرده که اینک
شکسته بالم و حال عقاب تیز پر دارم

مرا مشهد بود دام و مرا بامت بود دانه
بجای دانه بر منقار خود شهد و شکر دارم

بکش ما را به تیغ تیز ابروی جنون خیزت
به قد گنبد زردت جگر دارم جگر دارم

گدای درگه خود را نرانی از در لطفت
به جز دستان پر مهر تو امیدی مگر دارم

جعفر ابوالفتحی

گفت با خود کلاغ قصه ی من
آسمان هم مرا نمیخواهد
همه اینجا سفید رو هستند
هیچ کس رو سیا نمیخواهد

پشت در روی سیم برق نشست
شوق پرواز دور گنبد داشت
در دلش ذره ای حسادت از
کفتران سفید مشهد داشت

شیشه ی بغض او ترک خورده
چشم هایش ستاره میبارد
شوق پرواز با کبوتر را
روزگاریست در دلش دارد

میکشید از ته دلش آه و
گله از رنگ بال هایش داشت
کوهی از غصه و غم و اندوه
لرزه ای خسته در صدایش داشت

ناگهان از حرم صدا آمد
غصه ی رنگ شد فراموشش
زود دل را گرفت از دستش
آن صدایی که خورد بر گوشش

کمی آهسته بال را وا کرد
فرق دارد پریدنش این بار
در کنارش کبوتری را دید
دید بالای گنبد است انگار

به خودش آمد و تماشا کرد
رنگ بالش شبیه مرمر شد
سال ها بعد یادش آمد که
در حرم بود که کبوتر شد
علی قدیمی

میرسد الطاف بر جمع فقیران بیشتر
چون عنایت میرسد از سمت سلطان بیشتر

از طبیبان جهانی غصه پنهان میکنم
درد ما را پنجره فولاد درمان بیشتر

ما مسلمان کتاب حضرت پیغمبریم
آیه اما دیده ایم از تو ز قرآن بیشتر

مومنان بی ریای گوشه صحن تو ایم
بس که آوردیم بر چشم تو ایمان بیشتر

بال جبریل است گویا فرش های مرقدت
خاطرش خواهیم از تخت سلیمان بیشتر

خشکسال معصیت هستیم دست ما بگیر
مثل آهویی که آید از بیابان بیشتر

با اشارات تو میریزیم سر ها در رواق
دوستت داریم چون جان بلکه از جان بیشتر

کربلا را گفته بودند از شما باید گرفت
واقفی زیرا شما بر داغ هجران بیشتر

سید حجت بحرالعلومی

خسته از روزگار بودم که
به دلم یادی از خدا امد

زیر این قطره قطره ی اشکم
نا خداگاه یا رضا امد

و خبر داد این دل تنگم
چند سالی نرفته ام مشهد

شاید الهام شد و شاید وحی
که صدای بیا بیا امد

کوله را بستم و دوباره شده
هم سفر با دلم قدم هایم

قصد من بود پنجره فولاد
ولی یک گنبد طلا امد

این حرم غرق رنگ ها بود و
غرق زیبائی و لطافت ها

اولین بار بود میدیدم
به حرم رنگ رو سیا امد

به همین اب رو قسم من به
آبرو داری تو محتاجم

که نگویند وقت برگشتن
زائرت باز هم گدا امد

وقت برگشتن از حرم انداخت
به دلم یک سوال ول وله ای

من فقط دست عاشقی دادم
هجر و بی چاره گی چرا امد

م.نجیمی