اشعار شهادت و مناجات امام رضا (ع)

امام رضا(ع)-مناجات

قبل از آنکه هوای غربت شهر  روی تنهاییم هوار شود

می روم ایستگاه... تا شاید این منِ خسته هم سوار شود

این منِ خسته از معادله ها، این منِ گُر گرفته از گله ها

می رود در هجوم فاصله ها، همدم کوپه ی قطار شود

همدم کوپه ی قطار شدم، چشم من خیس و چشم پنجره خیس

کاش این ابرهای پاییزی، بگذرد... بگذرد... بهار شود

دردها را یکی یکی گفتیم، خسته بودیم و چای میخوردیم

چای، یعنی که گاه با یک قند، تلخ، شیرین و خوش گوار شود

کوپه هم حرفهای تلخی داشت، مثلا اینکه بین این همه درد

آرزوی مسافر قبلی، فقط این بود: مایه دار شود

یا همین جا... همین رئیس قطار، دائما روزنامه می خواند

تا خدای نکرده نرخ بلیط، نکند کمتر از دلار شود

 (گرم صحبت شدیم، یادم رفت گز تعارف کنم؛ بفرمایید...

راستی! اصفهان دلش می خواست، لهجه اش مثل سبزوار شود)

آرزو کرد جای ریل قطار مثل آدم پیاده راه رود

یا شبیه کبوتران باشد؛ فکر کن... کوپه بالدار شود

آرزو کرد و گفت نوبت توست... آه! شاعر مگر چه می خواهد؟!

آرزو می کنم رواق امام، محفل شعر برگزار شود

جمعه بود و اداره ها تعطیل، شنبه باید دوباره برگردیم

کوپه هم مثل من دلش می خواست، امشب از کار برکنار شود

کف دستم نوشت کوپه ی هشت، واگن یک... قطار قم -مشهد

هرگز از خاطرم نخواهد رفت، بهترین یادگار قم - مشهد

رضا حاج حسینی

امام رضا(ع)-مناجات

تا حال و هواى دل من بارانیست

آقا بطلب که در دلم طوفانیست

هرکس که نشد زائر کویت آقا

سودى نبرد ، عاقبتش ویرانیست

بشری سادات حسینی

در این حریم ذکرم ، یارب و یا کریم است
دستم اگرچه خالیست، خرجیم با کریم است

کم میشود مگر از این سفره هر چه بردند؟
وقتی طرف حساب شاه و گدا، کریم است

بیهوده زائرانش دست کرم ندارند
هرکس شد آشنای این آشنا کریم است

تضمین ذکر “یامن یعطی الکثیر ” من اوست
گرچه زیاده خواهم، او منتها کریم است

با این لباس پاره ، فوراً مرا بغل کرد
من باورم نمیشد، اینقدرها کریم است

نوکر غریب باشد، مولا نمی پسندد
گفته سه جامی آیم ، آقای ما کریم است

اصلا ً بهشت یعنی در این حرم نشستن
امروز با رضاییم، فردا خدا کریم است

باب الجواد بودیم، دیدیم کاظمینیم
باب الرضا نوشته، ابن الرضا کریم است

هر جا که روضه بوده ، بالا نشسته زهرا
آنکس که برده من را ، تا کربلا کریم است

بردند مثل نذری، هرعضوی از علی را
این جسم قطعه قطعه، روی عبا کریم است

مهدی قاسمی

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

دامن آلوده و بار گناه آورده ام

گر چه آهی در بساطم نیست آه آورده ام

هر که بودم هر که هستم با کسی مربوط نیست

بر امام مهربان خود پناه آورده ام

هر که آرد تحفه ای در محضر مولای خود

من دو دست خالی و کوه گناه آورده ام

در کرم شه را گدا باید گدا را نیز شاه

من گدا دست گدایی سوی شاه آورده ام

بر کبوترهای صحنت هدیه ی ناقابلی است

گندم اشکی که در این بارگاه آورده ام

ناله ام در سینه، اشگم در بصر، سوزم به دل

نامه ای چون دود آه خود سیاه آورده ام

نی عجل با کوه عصیان عفو، نازم را کشد

رو به سوی مظهر عفو اله آورده ام

ذرّه بودم زائر شمس الشّموسم کرده اند

قطره ای بودم به این دریا پناه آورده ام

گر چه هستم قطره ای ناچیز، یک دریای اشک

هدیه بر مولای خود روحی فداه آورده ام

هر فقیری هست دست خالیش سرمایه اش

من فقیرم دست خالی را گواه آورده ام

"میثما" مولا اگر پُرسد چه آوردی بگو

سر به خاک زائرت از گرد راه آورده ام

غلامرضا سازگار

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

گاه هرجا می گذاری پای درها بسته است

پافشاری می کنی پشت در اما بسته است

خانه ای را می شناسم من که خیلی حرفها

دیگران درباره اش گفتند الا بسته است

هرکه را او می شناسد در به رویش بسته نیست

هرکه را من می شناسم هم به او وابسته است

کار را فرزند موسی کرد و جز این نیز نیست

معجزاتی را که این دریا به موسی بسته است

یا نمی دانم کجا دارالشفای دردهاست

یا نمی بینم دخیلی را که عیسی بسته است

مطمینم هرکسی یکبار مشهد می رود

بار و بندیل سفر تا کربلا را بسته است

مثل شاعرها به روی شیشه ها ، ها می کنم

شیشه هم مانند من دل را به این ها بسته است

محسن ناصحی

یا علی ابن موسی الرضا (ع)

هرگز نرود از یادم
آندم که به تو دل دادم
در کوی توام آبادم
کلب درِ گوهر شادم

چون دیده شدم تر گشتم
در خاک تو چون زر گشتم

آغوش تو در آغوشم
وز عطر دمت مدهوشم
ای آنکه غمش مینوشم
کی زائر آن شش گوشم

بی نور تو بی سامانم
در چنته ی خود حیرانم

چون رود ، تو شر شر کردی
کشکول مرا پر کردی
تا سنگ مرا در کردی
نان همه آجر کردی

بی آب لبت عطشانم
از مهر لبت می خوانم

بی عشق تو پر، تشویشم
در حال فرار از خویشم
ای شاه مگیر از ریشم
ای عشق نرو از پیشم

گر من نگرم غمگینی
قلبم شکند چون چینی

جعفر ابوالفتحی

به سنگفرش و به حوض و به آب دقت کن
به طرز نقش، به رنگ و لعاب دقت کن

ببین چه طور نشسته به محضر گنبد
به صحنه ی ادب آفتاب دقت کن

دوبار را بنویسند اگر مَلَک شش بار
دراین حرم به حساب و کتاب دقت کن

اگر که از درِ پایین پا شدی زائر
به عکس دل بده اما به قاب دقت کن

به شب، غلام سیاه حرم توجه کن
به ماه، نوکر پادر رکاب دقت کن

به انقلاب به جمهوری و به آزادی
به فصل های جدید کتاب دقت کن

شفای واقعی اش را گرفته درواقع
به هرکه می‌شود اینجا جواب دقت کن

صدابزن طرف کوه گنبد و بعدش
هزار جور به این بازتاب دقت کن

همیشه موقع رفتن ز صحن حیران باش
همیشه وقت تشّرف به باب دقت کن

کنار حوض اگر روضه ای مهیا شد
به گریه کردن مخفی آب دقت کن

گریز روضه اگر رفت سمت کرب و بلا
به وقت روضه ی«بس کن رباب» دقت کن

مهدی رحیمی زمستان

شبیه یه تسبیحِ پاره س دلم
آوردم خودت رو به راهش کنی
بخوای، بهتر از روزِ اول میشه
فقط کافیه که نگاهش کنی

می دونم تُو دنیا، شبیه تو نیست
کی تحویل می گیره یه بازنده رو؟
دارم غرق میشم، نجاتم بده
پناهش بده این پناهنده رو

مقصر منم ! هر چی که می کِشم
دارم از هوا و هوس می کِشم
کنار توأم، غرقِ آرامشم
با یه حسِ خوبی نفس می کِشم

چرا توبه هامُ شکستم؟ چرا؟
نموندم رو شرط و شروطِ خودم
بگیر دستایِ ناامیدِ منُ
رسیدم به مرزِ سقوطِ خودم

شنیدم که مهمون داری این شبا
حسودیم شده ! با کی هم صحبتی؟
کسی پشتِ اَبرا صدام میزنه:
بیا بینِ خوبا، تو هم دعوتی

یه تسبیحِ فیروزه رنگِ دلم
که دور از حرم مونده، حالش بَده
یه بالی بِده بِکنم از زمین
یه بالی بِده مقصدم مشهده

وحید قاسمی

روزی برسد حال مرا نیک کنی
تکلیف مرا ز غیر تفکیک کنی
وقتش نشده به حرمت ساکن طوس
 دل را به “رضا”ی خویش نزدیک کنی؟

محمد کاظمی نیا

آمده ام عقده گشایی کنم از درت ای شاه گدایی کنم

بر حرم دست پرستو شوم ریزه خور ضامن آهو شوم

هیچ دری را نزنم غیر دوست دیده و دل هر دو بدنبال دوست

روضه توو بوی جنان میدهد کوی رضا خط امان می دهد

جز قدح اشک مرا ظرف نیست من که سراپا بدم و حرف نیست

حرف در این است غبار درم بر تو و جد و پدرت نوکرم

خانه تو خانه آل عباست فوج ملک زائر قبر رضاست

بقعه تو قبله اهل دل است نام رضا چاره هر مشکل است

ای به دو صد موسی عمران امیر زنده شد از معجزه ات نقش شیر

ای پسر سبز قبای علی در تو بود جود و عطای علی

رو چو به ایوان طلا میکنم گریه کنان رضا رضا میکنم

قهر مکن با من درد آشنا اذن دخولی که گدایم گدا

فیض تو فیضی است که بی خاتمه اسست خوان تو خوان کرم فاطمه است

کوچه تو کوچه پیغمبریست گر سگ این کوچه شوم سروریست

ای خلف با ادب بوتراب جان جوادت تو زمن رو متاب

ای علوی ای رضوی ای رضا ای نمکین وارث شیر خدا

صحن و رواق و حرمت آرزوست آب و غذا و کرمت آرزوست

دل ز حدیث لب تو شاد شد نام تو ذکر لب خوش زاد شد

مرحوم سید حسن خوشزاد

شهر آلوده ، دل آلوده ، نفس آلوده
از سیاهی پرم گشته قفس آلوده

بال من را نپسندید هوای حرمت
این کبوتر شده دور از تو ز بس آلوده

رسم درمان شما هم به دلم زخم گذاشت
سر زدی بر همه پاکان و سپس آلوده

نشود آهوی حیران بیابان طلب
آن دلی که شده از گرد هوس آلوده

خاک من را به حوالی خراسان نبرید
تا گلستان نشود خار و ، ز خس آلوده

سحر این اشک بشوید مگر از لطف رضا
دل خشکی که شده قدر طبس آلوده

رضا رسول زاده

اگر از ما نظر لطف شما برگردد
آخر این سائل بی‌چاره کجا برگردد؟

وای از آن روز که پشت در این میخانه
کاسه‌ی اشک ِ تمنای گدا برگردد

دست بردیم در آرامش گیسوی شما
تا مگر حوصله‌ی رفته‌ی ما برگردد

زائری حاجت خود را به کبوتر بست و
منتظر ماند که چون فرّ هما برگردد

نیست در مذهب این سلسله هرگز، دستی
خالی از پنجره فولاد رضا (ع) برگردد

می شود گوش حوائج به جوابش دلگرم
اگر از کوه ِ تولّاش صدا برگردد

سیدمسعود طباطبائی

خورده کبوتر دلم از دانه هایتان

 جنّت برای من شده پایینِ پایتان

این فقرِ ظاهرست غلامت ندار نیست

شاهم چرا که گشته دلِ من گدایتان

لایق نییم که در صف عشاقتان شوم

جایم دهید در صف دیوانه هایتان

گفتند عاصیان همگی قعرِ دوزخند

من آمدم بهشت ز باب الرضایتان

مسموم شد دلم ز هوای بلادمان

باز آمدم نفس بکشم در هوایتان

شبها حرم ز بس که منیرَست گوییا

خورشید خفته داخل صحن و سرایتان

این من شکست در حرم از اوجِ شوکتت

صد تکّه گشت داخل آیینه هایتان

بند دلم به پنجره فولاد بسته ام

خواهم که بیشتر بشود مبتلایتان

بسیار ندبه خواندم و یارم نیامده

حالا شدم دخیلِ شما و دعایتان

دعبل نییم ولی شده ام شاعرِ شما

کافیست بهرِ من نخی از آن عبایتان

فرشی به اذن و لطف شما میزند قلم

جانش فدای دعبل نوحه سرایتان

شاعر: بهنام فرشی

چه قدر خوبه وقتى مى یام تو حرم
دو سه ساعت از دنیا دَس مى کشم
هواخیلى خوبه هوا عالیه
اره تازه دارم نفس مى کشم

دلى رو که دادم به دست خودت
نمى خوام که دیگه به هیچکس بدم
من این حال خوب با تو بودنو
نمى خوام که یک لحظه از دَس بدم

کس دیگه بود،پاى هرجاییمو
مى دونم تا حالا قلم کرده بود
اره هرکى جاى تو بود مهربون
منو خیلى وقت پیش ولم کرده بود

توى این همه زائر این وقت شب
اونى که بده روسیاهه منم
ولى هرچى که باشم اخر گدام
خلاصه منو با تو مى شناسنم

چه اغوش بازى داره پنجرت
گرفتارو فورى بغل مى کنه
تو یک روز هزار و یه مشکل باشه
همش رو تو یک لحظه حل مى کنه

نمى گم که چیزى نمى خوام ازت
گداتم که این وقت شب در زدم
به اون کربلایى که دادى بهم
براى خودت این دفه اومدم

نمى خوام بگم حاجتامو بده
نمى خوام بگم کربلایى کنم
یه بارم شده اومدم مهربون
که از تو خودت رو گدایى کنم

علی زمانیان

عاشق عشقم و دامان رضا می گیرم
من ناقابل از این راه بها می گیرم

رونقی نیست اگر در دل ویرانه ی من
میروم مشهد و از شاه صفا میگیرم

موقع درد نباشد به طبیبم حاجت
تا که از پادشه طوس شفا میگیرم

پیش هر کس نکنم سفره قلبم را باز
از سگ کوی رضا درس وفا می گیرم

روزگاریست دلم تیره شداز بار گناه
روشنی دل از ایوان طلا میگیرم

فقرا را نبود به می خانه چه باک
از معین الضعفا شور و نوا می گیرم

دل خوشیم همه از بدو تولد این است
از غریب الغربا کرببلا می گیرم

بگزارید بگویند که دیوانه شدم
من رضا گفته ام و بوی خدا می گیرم

مسعود مهربان