اشعار شهادت و مناجات امام رضا (ع)

آستان بوس حريم اقدس طوريم ما
درحريمت شاهد نور علي نوريم ما
اي حريم قدس تو آئينة باغ بهشت
درچنين گلزار چون گل شاد ومسروريم ما
ابرفيضت سايه دارد برسرهفت آسمان
ازمحيط لطف واحسان تو كي دوريم ما
گرتو را آزرده ايم از فعل خود ما را ببخش
گر ز غفلت پاي ما لغزيد معذوريم ما
خاكبوسي تو ما را آبرو بخشيده است
اي سليمان بر در اين آستان موريم ما
غنچه دلهاي ما ازشوق چون گل بشكفد
گر بگويي روز محشر با تو محشوريم ما
چون «وفائي» ذره ايم، ازهم جواري بارضاست
همچوخورشيد درخشان گركه مشهوريم ما

آدم و جن و پري گوش به فرمان شما

همه ليلا، همه مجنون، همه خواهان شما

آفتاب از افق درگهتان مي تابد

ماه چادر زده در گوشه ايوان شما

از همان دم كه قدم رنجه نموديد به خاك

آسمانها همه گشتند ثناخوان شما

قرنها پيش، نشاندند كبوترها را

روي آن گنبد معروف زر افشان شما

خوشنويسان زبردست، همان روز ازل

دست بردند به خطاطي ديوان شما

شك ندارم كه به داد دل يعقوب رسيد

بوي پيراهني از جانب كنعان شما

اين چه سري است كه حتي همه آهوها

دوست دارند بيفتند به دامان شما

اين چه سري است كه خوبان و بدان ميخواهند

بنشينند سر سفره ی احسان شما

ما چه داريم كه در محضرتان عرضه كنيم؟

شعر از آن شما، قافيه از آن شما

ما چه داريم كه شايان توجه باشد؟

جان ناقابل ما جمله به قربان شما

خانه كاگلي ما ظلمات است، ولي

محشري مي شود از نم نم باران شما

لا علاجيم و اگر ذره اميدي هم هست

چشم داريم به اعجاز فراوان شما

از زماني كه به پابوسي تان آمده ام

شده ام در به در و بي سروسامان شما

خوش به حال گل شيپوري و خدام حرم

خوش به حال گون و خار بيابان شما

كاش مي شد كه به قدر پر كاهي بودم

تا قبولم بكند ملك سليمان شما

كاش در لحظه پاياني اين غمنامه

قسمت ما بشود روضه رضوان شما

اهل كاشانم و با عطر گلاب آمده ام

آه اما چه غريب است خراسان شما...

سارا جلوداریان

از درد کهنه ای که مداوا نمیشود

یا میشود گلایه کنم یا نمیشود

اینک سلام حضرت عیسی تر از مسیح

لطفت نگو که شامل ماها نمیشود

ای من فدای پنجره فولاد چشمهات

از بغض من چرا گرهی وا نمیشود؟

یوسف ترین عزیز !مرا تا خودت بخوان

هرچند این غریبه زلیخا نمیشود

امضا:کسی که با همه ی ریزنقشی اش

در بیکران چشم شما جا نمیشود

مریم اخوان طاهری

بازار عشق بازی

با هرم دستهای تو گرما گرفته است

عشقت عجیب در دل من جا گرفته است

آرامشی شبیه به صحن و سرای تو

چشمان شوق را به تماشا گرفته است

جان من است! این که شبیه کبوتری

یک گوشه در کنار تو مأوا گرفته است

آقا به من اجازه ی پرواز می دهی

بالم زبس نشسته ام اینجا گرفته است

اینجا هزار پنجه ی خورشید پشت ابر

در انتهای غربت دریا گرفته است

هرکس که حاجتی زتو درخواست می کند

با چشمهای خیس تمنا گرفته است

دیدم کنار پنجره فولاد مادری

دستش تمام روزنه ها را گرفته است

"طفلی مریض دارم و دستم به دامنت

آقا! ... دلم ز مردم دنیا گرفته است"

هر گوشه ای که می نگرم دل شکسته ای

با تو زبان به شکوه و نجوا گرفته است

معلوم نیست سیطره ی مهربانی ات

از این حریم تا به کجاها گرفته است

هر صحن و هر رواق تو هرجا به هر زبان

جمعیتی به ذکر شما پا گرفته است

هر چند عشق ناب تو آقا چو کیمیاست

بازار عشق بازی ات اما گرفته است

شک نیست هر که زائر شش گوشه می شود

از آستان لطف تو امضا گرفته است

هر کس هوای کوی ابالفضل می کند

از تو برات کرب و بلا را گرفته است

دست مرا بگیر ... مرا تا حرم ببر

کار دلم بدون تو بالا گرفته است...!

باری به دوش دارم و آهی به سینه ام

این سینه از برای تو آقا گرفته است

هادی ملک پور

هی هول می دهند مرا بین جمعیت

گم می شوم دوباره خدا بین جمعیت

معلوم شد شبیه قیامت در این سرا

فرقی نمی کنند شاه و گدا بین جمعیت

دیدم خودم فرشته از اینجا عبور کرد

از لابلای پنجره ها بین جمعیت

تا باز شد دوباره در ، اینجا شلوغ شد

پیچید یا امام رضا بین جمعیت

امروز هم دوباره مریضی شفا گرفت

نزدیکی ضریح طلا  بین جمعیت

من مطمئن شدم که خود آن مسافر است

تا گفت : التماس دعا بین جمعیت 

مهدی صفی یاری

مثل کبوتران شما گرچه می پرم

آنها کبوترند و من از جنس دیگرم

 دیوارها فضای دلم را گرفته اند

دیگر هوای پرزدن افتاده از سرم

 این شهر بسته بال مرا؛ این حصارها

تا آسمان کشیده شده در برابرم

 گاهی برای بال زدن، آسمان کم است

یا صحن قدس باید و یا گنبد حرم

 آقای من! ببخش اگر بال من شکست

بر من مگیر خرده اگر کم میاورم

 این روزها ببخش اگر دیر میرسم

گاهی اسیر خانه و فرزند و همسرم

 مثل کبوتران شما، نه ! هنوز نه

مانده است تا قبول کنی یک کبوترم

محسن ناصحی

غذاهای حضرتی

دوش آمدم به نیت عرض ارادتی

در اشتیاق عطر غذاهای حضرتی

باز ازدحام زائر و آداب خادمان

اذن دخول خواندن و تجدید بیعتی

باب الجواد و زمزمه های کبوتران

تقدیم آب و دانه به شکل رفاقتی

باور نمی کنم ... نه به جان عزیزتان

باور نمی کنم که بگویی تو دعوتی

باران رحمت و حرم و چشم خیس من

الحق چه آستانه ای و چه سعادتی

آقا سه جا زیارت من را جواب داد

گفتم به زیر لب که چه زیبا شفاعتی

از این رواق یکسره تا صحن آن طرف

در حال گریه اند جوانان هیئتی

امشب کسی برای تو از مادرت نگفت

زیرا کنار توست علمدار غیرتی

حمیدرضا جوادزاده

عطر خدا

حس مي‌کنم در مرقدت عطر دعا را

عطر توسل هاي در باران رها را

غرق اجابت مي شود دست نيازش

هر کس که مي خواند در اين مرقد خدا را

اي مظهر رأفت براي تو چه سخت است

خالي ببيني دست محتاج  و گدا را

آهم کبوتر مي‌شود تا گنبد تو

مي‌آورد فريادهاي يا رضا را

آئينه هاي لطف تو تکثير کردند

در چشمة دل اشک هاي بي صدا را

آقا کنار پنجره فولادت آخر

مي‌گيرم از دستت برات کربلا را

اي زائران اينجا دخيل غم ببنديد

بر آستانش ندبه‌ی «آقا بيا» را

پائين پاي تو غباري مي سرايد

شعر کرامات نگاه کيميا را

یوسف رحیمی

در دل خویش غم آل عبا دارم من

میل جان دادن بر آل کسا دارم من

سر سودا زده ی من به غم خویش خوش است

 دلخوشم با غم و کی میل دوا دارم من

نبوی مکتب و زهرا منش و حیدریم

قبله ای سوی شه کرب و بلا دارم من

اغنیا را تو بگو دل به منا خوش دارند

کعبه ای چون حرم پاک رضا دارم من

تا که آن شاه کند میل به قربانی من

سر خود بر کف و دل غرق دعا دارم من

آس و پاسم من اگر بین شماها مردم

صاحبی با حرم  بقعه  طلا دارم من

در میخانه به من باز کن ای شاه رئوف

که فقط در همه افلاک تو رادارم من

بی نصیبم مکن از گردش چشمت ای دوست

که دلی سخت گرفتار بلا دارم من

گرچه در چشم خلایق  شده ام خوار  ولی

در میان  همه مرغان  تو  جا دارم من

دعبل عصر و زمان خودم و  شادم که

این لیاقت ز عنایات شما دارم من

مجید خضرابی

وقتی به طوس، جا به کنار تو می‌کنم

احساس وصل حق، به جوار تو می‌کنم

در بین خلق از همه با آبرو ترم

چون کسب آبرو ز غبار تو می‌کنم

یک حج به نامه عملم ثبت می‌شود

با هر قدم که رو به دیار تو می‌کنم

بر یازده امام چو دلتنگ می‌شوم

می‌آیم و طواف مزار تو می‌کنم…

حاج غلامرضا سازگار

در آن کرانه که دل با ستاره همزاد است

به من اجازه در اوج پر زدن داده است

در آن کرانه که همواره یک نفر آنجاست

که در پذیرش مهمان همیشه آماده است

در آن کرانه که خورشید پیش یک گنبد

بدون رنگ ز بازار حسن افتاده است

همیشه از تو سرودن چه سخت و شیرین است

شبیه تیشه زدن های سخت فرهاد است

سوال می کند از خود هنوز آهویی

که بین دام و نگاهت کدام صیاد است

دلم که دست خودم نیست این دل غمگین

همان دلی است که جامانده در گوهر شاد است

بدون فن غزل بی کنایه می گویم

دلم برای تو تنگ است شعر من ساده است

سید حمید رضا برقعی

همیشه قبل هر حرفی برایت شعر می خوانم

قبولم کن من آداب زیارت را نمی دانم

نمی دانم چرا این قدر با من مهربانی تو

نمی دانم کنارت میزبانم یا که مهمانم

نگاهم روبروی تو، بلاتکلیف می ماند

که از لبخند لبریزم، که از گریه فراوانم

به دریا می زنم دریا ضریح توست غرقم کن

در این امواج پرشوری که من یک قطره از آنم

سکوت هرچه آیینه، نمازم را طمأنینه

بریز آرامشی دیرینه در سینه پریشانم

تماشا می شوی آیه به آیه در قنوت من

تویی شرط و شروط من اگر گاهی مسلمانم

اگر سلطان تویی دیگر ابایی نیست می گویم :

که من یک شاعر درباری ام مداح سلطانم

سید حمید رضا برقعی

برشانه های ضریحت تا می گذارم سرم را

انگار می گیری از من غوغای دور و برم را

حرفی ندارم به جز اشک ، نه حاجتی نه دعایی

دست شما می سپارم این چشم های ترم را

من از جوار کریمه ، از شهر بانو می آیم

آقا ! بگو می شناسم همسایه خواهرم را

عطرهوای رواقت ، آهنگ هر چلچراغت

نگذاشت باقی بماند بغضی که می آورم را

حتی اگر دانه ای هم گندم برایم نریزی

جایی ندارم بریزم جز صحن هایت پرم را

هربار مشهد می آیم انگار بار نخست است

هی ذوق دارم ببینم ، گلدسته های حرم را

بگیر از من جهانم را ولی بانو ! حرم را نه

تمام جاده ها آری خیابان ارم را نه

زهرا بشری موحد

میان این همه غوغا، میان صحن و سرایت

بگو که می رسد آیا صدای من به صدایت؟

منی که باز برآنم که دعبلانه برایت

غزل ترانه بخوانم در آرزوی عبایت

من و عبای شما؟ نه من از خودم گله دارم

من از خودم که شمایی چقدر فاصله دارم

هنوز شعر نگفته توقع صله دارم

منی که شعر نگفتم مگر به لطف دعایت

چقدر خوب شد آری، نگاهتان به من افتاد

همان دقیقه که چشمم درست کنج گهرشاد

بدون وقفه به باران امان گریه نمی داد

هزار تکه شد این من به لطف آینه هایت

چنان که باید و شاید غزل غزل نشدم مست

که دست من به ضریحت در این سفر نرسیده است

من این نگاه عوامانه را نمی دهم از دست

اجازه هست بیفتم شبیه سایه به پایت؟

دوباره اشک خداحافظی رسیده به دامن

دوباره لحظهء تردید بین ماندن و رفتن

و باز مثل همیشه در آستانهء در من ـ

کبوترانه زمین گیر می شوم به هوایت

**

 سکوت کرده دوباره جهان برای من و تو

نبود و نیست صدایی به جز صدای من و تو

و می روم به امید دوباره های من و تو

میان این همه غوغا میان صحن و سرایت

 سید حمید رضا برقعی

از حرمت بوی خدا می رسد

بوی حسین و شهدا می رسد

دست که بر پنجره فولاد خورَد

پنجه به شش گوش صفا می رسد

زائر صحن تو به پابوسیِ

پادشه کرب و بلا می رسد

مشهد تو جنت و بوی بهشت...

...در حرم تو همه جا می رسد

لب به هوای تو که وا می کنم

نای و نی من به نوا می رسد

روضه تو خواندم و زهرا رسید

لطف کریمانه به ما می رسد

سینه زنت عرش نشین می شود

عرش به عرشی شده ها می رسد

در حرمت ندبه غم واجب است

چون که اجابت به دعا می رسد

حسین ایمانی