اشعار شهادت و مناجات امام رضا (ع)

با خاکِ درت شفاعت آمیخته است

خورشید ز چلچراغت آویخته است

بیش از همه جا در حرمت مسکین است

زیرا که کرم روی کرم ریخته است

من از شما که شمش طلایی نخواستم

من از شما که نان و نوایی نخواستم

این سینه خانه ی تو بود - من چه کاره ام ؟

من از تو که برو و بیایی نخواستم

هرچند بچه گانه قلم میزنم ، بس است

من از شما که ذوق " سنایی" نخواستم

هربار هم که گفته ای " اصلا نمیدهم "

من هم بدون چون و چرایی نخواستم

آب و هوای بی نفس تو جهنمی ست

دیگر پس از تو آب و هوایی نخواستم

حتی بقیع و صحن و سرای مدینه را

وقتی شما مدینه ی مایی نخواستم

 از روز های اول همسایگی مان

دیگر برات کرببلایی نخواستم

وقتی که مثل مادر خود گریه آوری

من رزق اشک و حال بکایی نخواستم

دارالهدایه ات شده است آشیانه ام

من جز حریم پاک تو جایی نخواستم

شاعر : علیرضا خاکساری

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

با دلی خسته و با زلف پریشان ای کاش

بشوم راهی صحرای خراسان ای کاش

مثل مجنون به بیابان بگذارم سر را

یک بیابان پر از خار مغیلان ای کاش

 (زیر شمشیر غمش رقص کنان خواهم رفت)

بپذیرد ز من این شیوه ی رندان، ای کاش

مست از باده سوی خم برسم تا بشوم

مثل سلمان ز ره عشق مسلمان ای کاش

مثل آهوی ز صیاد هراسان شده ام

باز هم راه دهد آهوی حیران ای کاش

پای من کاش که از قم سوی مشهد برسد

زعفرانی بشود مزه ی سوهان ای کاش

باز هم زائر کویت شدم ای یار سلام

به تو ای ضامن آهو شده صد بار سلام

نظری کن ز کرم سائل مهمان شده را

گوشه ی چشم تو بس این دل ویران شده را

همه جا صحبت زلف و خم ابروی شماست

و ضریح دل ما رشته ی گیسوی شماست

عطر خوشبوی تو از بس که زبانزد شده است

حرمت ملجا هر کس که گرفتار تر است

آنکه از باب جواد آمده هشیار تر است

در محله خبر عیدی میلاد تو بود

که شفا خانه ی من پنجره فولاد تو بود

راستی، پنجره فولاد، و امضای شما

عاقبت از حرمت کرببلا برد مرا

باز هم آمده ام تا که بهایی بدهی

کاش لطفی کنی و کرببلایی بدهی...

امام رضا(ع)-مناجات

می خورد بر گونه ام از جانب صحنت شمیمی

می دهی اذن دخول این بار آقا با نسیمی

فرق دارد زائرت واگویه هایش با همیشه

دارد از «باب الجواد» این بار می آید یتیمی

دست خالی آمدم رسم ادب این نیست آقا

میهمان با توشه ای آید به دیدار کریمی

در میان سوره های چشم های مهربانت

«توبه»ام دارد چه«بسم الله الرحمن الرحیم»ی

شاه توس! آواره ی آهنگ ناقوست مسیحی

یابن موسی! بی قرار طور آهویت کلیمی

از تو پنهان نیست شرح غصه ها هر چند گم شد

در صدای کفترانت ناله های یا کریمی

زخم های کهنه با دیدار تو درمان شد اما

دردهای تازه آوردیم ای یار قدیمی!

امام رضا(ع)-مناجات

شب است و بغض غزل در من و هزار افسوس

که از شکفتن آن چون همیشه‌ام مأیوس

کویر تف زده‌ام شوره‌زار بی ‌برگم

ترک ‌ترک شده راه هزار اقیانوس

شکفته می‌شود این گل ـ صبا به گوشم خواند

شبانه در خنكای حریم حضرت توس...

دلم غزال شد از سنگلاخ شعر گذشت

کنون که حرف تو آمد میان، دلم آهوس...

هوای خاک شما آبرو به شعرم داد

و چشمه‌ای شد و آبی... به رنگ اقیانوس

رضا به حکم قضایی... قضای من این است

برای عرض تهی دستی‌ام شدم پابوس

عنایتی کن و پروانۀ حضورم ده

که در حریم تو چرخم به گرد هر فانوس

چگونه از غم خود با شما بگویم، آه

که از غم تو به هرگوشه‌ای، دلی محبوس

به بدرقۀ نفحات تو همرهم جاری‌ست

به واژه‌ واژۀ این شعر، عطر تو محسوس

قبول خاطر عام است شعر من با تو

علی‌الخصوص که با لطف تو شود مخصوص...

حضرت سلطان

هر كس دهان به مدح شما باز مي كند

عيسي مسيح گشته و اعجاز مي كند

آن كس كه يك سحر شده مهمان خانه ات

هنگام رفتن به جنان ناز مي كند

مرغ دلم به شوق زيارت شبانه روز

تا گنبد طلاي تو پرواز مي كند

علامه قدر فهم خودش در كلاس درس

شرحي براي وصف تو آغاز مي كند

سطري ز مدح تو به كتب جا نمي شود

اصلا مناقب تو كه املا نمي شود

هر كس كه زير پاي بلند شما نشست

شانه به شانه ي همه ي انبيا نشست

يك لحظه با نفس زدن در حريم تو

يك عمر زائر تو كنار خدا نشست

با نسخه ي تو تا به قيامت سلامت است

هر لاعلاج چون كه به دارالشفا نشست

دورش كنند زآتش دوزخ ملائكه

آنكس كه در جوار امام رضا نشست

هر مدعي عشق كه عاشق نمي شود

هر كس به خادمي تو لايق نمي شود

هر كس كه از غلامي تو رو سفيد داشت

وقت ورود در حرمت شاكليد داشت

حاتم اگر كه شهره ميان كريم هاست

بر سفره ي كرامت و جودت اميد داشت

هر روز سال بود اگر دور سفره ات

هر مستمند دم به دم عيدي سعيد داشت

عيسي براي طي مسيرش به آسمان

بي شك به ياري تو نيازي شديد داشت

گر زائري بريده دل از غير مي كند

با سيره ي سلوكي تو سير مي كند

جبريل محضر تو پرش مي خورد زمين

پلك ز اشك گشته ترش مي كند زمين

موسي به پاي هيبت والاي تو رضا

در طور عصا به كف جگرش مي خورد زمين

قرباني قدوم تو تا در منا شود

دارد خليل هم پسرش مي خورد زمين

عيسي به معجزات تو ايمان چو آورد

اعجازهاي با اثرش مي خورد زمين

آيينه ي تمام جمال محمدي

تنها تويي كه عالم آل محمدي

از حبس سرد فاصله آزاد مي شوم

وقتي دخيل پنجره فولاد مي شوم

دانه بريز سوي تو آيم به جان و دل

تنها اسير دام تو صياد مي شوم

از من خراب تر نبود زائري رضا

اما به يك نگاه تو آباد مي شوم

وقتي علي عالي اعلاي من تويي

من نيز در ركاب تو مقداد مي شوم

نزد تو مي رسيم ز دارالولايه ات

جايي نمي رويم بجز زير سايه ات

آقا قسم به لطف و كرامات بي حدت

آقا قسم به زلف سياه مجعدت

آقا قسم به خسته دلاني كه مانده اند

در آرزوي ديدن يك بار مرقدت

اي كاش مي پريد شبيه كبوتران

دلهاي ما هميشه به اطراف گنبدت

تنها نه ما به شوق حرم ضعف مي كنيم

حتي بهشت هم شده مجنون مشهدت

بر سر در حريم دل من نوشته اند

خاك مرا ز خاك خراسان سرشته اند

وقتي كه نور شمس جمالت طلوع كرد

پروردگار خلقت ما را شروع كرد

كعبه ز بارگاه شما ناز مي برد

از شوق تو دلم سوي كعبه ركوع كرد

علم تو فيض برده ز درياي علم حق

هر عالمي رسيد حضورت خشوع كرد

كوه احد شنيد چو هم نام حيدري

يك يا علي كشيد و به پايت خضوع كرد

**

ما با ولايت تو به خورشيد مي رسيم

بر او ج بي نهايت توحيد مي رسيم

ما با محبت تو كه گنجي بود به دل

آنجا كه جبرئيل نمي ديد مي رسيم

ما با عنايت تو به احياي امرتان

بر آن كمال ناب كه گفتيد مي رسيم

ما افتخار با تو فقط كسب مي كنيم

آري به هر كجا كه بخواهيد مي رسيم

ما بي رضايت تو خدايي نمي شويم

بي اذن تو كه كرب و بلايي نمي شويم

تنها به تخت و تاج شما التماس ماست

آقا به آستان تو حمد و سپاس ماست

وقتي دلم براي حرم تنگ مي شود

يك يا امام رضاست كه رمز تماس ماست

جاي محبتت صدف سينه ي من است

اين از درايت دل گوهر شناس ماست

گرم است پشت كشور ما به حريم تو

محكم به رافت تو نظام و اساس ماست

اي آبروي كشور ايران ابالحسن

دستم بگير حضرت سلطان ابالحسن

شكر خدا كه جسم تو در زير پا نرفت

شكر خدا كه راس تو بر نيزه ها نرفت

نا محرمي نديد دگر خواهر تو را

همراه با سر تو به شام بلا نرفت

دست كسي نخورد به گيسوي همسرت

ديگر چنين ستم كه به آل عبا نرفت

حداقل براي تو پيراهني كه ماند

در زير خاك جسم تو با بوريا نرفت

گفتي به هر مصيبت و غم فابك للحسين

گفتي به پاست تا كه علم فابك للحسين

رضا رسول زاده

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

بر درد عشق نسخه و درمان اثر نکرد

مرهم برای زخم غم تو ثمر نکرد

تنها حریم پاک تو داریم زآن زمان

دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

از هر قبیله ای به تو امید بسته اند

نبود کسی که چشم تو بر او نظر نکرد

شاهنشه غریب، امیر رئوف طوس

دل نیست، آنچه داغ تواش پر شرر نکرد

در بازکن که از ره دوری رسیده ام

این خسته بی دلیل در این ره، خطر نکرد

امشب، سحر دوباره به کوی تو آمدم

مخمورم و به شوق سبوی تو آمدم

بر حال من به جان جوادت نگاه کن

فکری به حال این دل بی سرپناه کن

بر زائران پاک تو من غبطه می خورم

آقا ترحمی به من پر گناه کن

امشب برات کرب و بلای مرا بده

ما را دوباره زائر آن بی سپاه کن

گر این زیارتم شده دیدار آخرین

در روز حشر یاد من رو سیاه کن

در راه عشق، اهل غم و درد خواستی

با چشم نافذت تو مرا مرد راه کن

مولا به جان ما تو بگو با امام عصر

یوسف بیا بخاطر من ترک چاه کن

تا روز حشر نوکری ات افتخار ماست

اینجا بهشت روی زمین جنت الرضاست

امام رضا(ع)-مناجات

دل را به تو داده آمده تا مشهد

یعنی که چه ساده آمده تا مشهد

آنکس که فلج بود و تو پایش دادی

با پای پیاده آمده تا مشهد

امام رضا(ع)-مناجات

وقتی که قال در حرمت حال می شود

دست دعا به شانه ی من بال می شود

در این همه مریض یکی را شفا مده

تقصیر توست این همه جنجال می شود

بر راه زائران تو کردیم گریه ها

این آبروی ماست که پامال می شود

از توبه در حریم تو ما هم ملک شدیم

آدم در این محیط سبک بال می شود

این نامه نیست بر پر و بال کبوتران

خون دل است سوی تو ارسال می شود

آباد شد کسی که ز گریه خراب شد

خوشحال آنکه پیش تو بد حال می شود

هر کس نمی رسد به در آفتاب او

معنی اگر چه نیز بود کال می شود

سیدحبیب حبیب پور

امام رضا(ع)-مناجات

در صحن و سرات نور یزدان داری

صد جلوۀ سبز عرش رحمان داری

لطفی کن و باز هم مرا راه بده

امروز ببین دوباره مهمان داری

×××

قلبی همه نور و جانِ آگاهم ده

عذرم بپذیر و عزت و جاهم ده

مهمانم و با هزار امید آمده ام

یا ضامن آهو تو خودت راهم ده

×××

از راه دراز آمدم ادرکنی

با گریه و راز آمدم ادرکنی

هر چند که رو سیاه و  آلوده ولی

من سوی تو باز آمدم ادرکنی

امام رضا(ع)-مناجات

همیشه قبل هر حرفی برایت شعر می خوانم

قبولم کن من آداب زیارت را نمی دانم

نمی دانم چرا این قدر با من مهربانی تو

نمی دانم کنارت میزبانم یا که مهمانم

نگاهم رو به روی تو، بلا تکلیف می ماند

که از لبخند لبریزم، که از گریه فراوانم

به دریا می زنم دریا ضریح توست غرقم کن

در این امواج پرشوری که من یک قطره از آنم

سکوت هر چه آیینه، نمازم را طمأنینه

بریز آرامشی دیرینه در سینه پریشانم

تماشا می شوی آیه به آیه در قنوت من

تویی شرط و شروط من اگر گاهی مسلمانم

اگر سلطان تویی دیگر ابایی نیست می گویم :

که من یک شاعر درباری ام مداح سلطانم

امام رضا(ع)-مدح و مناجات

بالم شکسته بود و هوایی نداشتم

از دست روزگار رهایی نداشتم

بیهوده نیست عاشق گنبد طلا شدم

مشهد اگر نبود که جایی نداشتم

دردم زیاد بود و طبیبی مرا ندید

دردم زیاد بود و دوایی نداشتم

گفتم مگر امام رضا چاره‌ای کند

ای وای اگر امام رضایی نداشتم

گفتند در حرم همه را راه می‌دهند

اصلاً بنای بی ‌سر و پایی نداشتم

میل تو بر دل آمد و میل گناه رفت

ورنه من از گناه اِبایی نداشتم

چندین شب است گریه شده کار من ولی

بازم برات کرب ‌و بلایی نداشتم

       يا امام رضا(ع)

شام تنهایی من نور خدا میخواهد

شب تاریک ، مهِ فاطمه را می خواهد

من غریب و تو غریبی به غریبيت قسم

خانه ی غربتم ای دوست رضا می خواهد

وقت مُردن ز عمل دست همه کوتاه است

مُحتَضر از کرم یار عطا می خواهد

سنگ سلمانی مارا مکن ای دوست طلا

که دلِ تنگ من ایوان طلا می خواهد

بَرْزَخَم بی گل ِ رویِ تو چو دوزخ گردد

با تو این خانه بهشت است که را می خواهد

تو که سلطانی و ازسلطنتت کم نشود

گوشه ی چشمی ازآن شاه گدا می خواهد

ای قدمگاه تو پلک نگه منتظران

این قدمگاه قدم های ترا می خواهد

مَحرمم کن به حرم ای حرمت کعبه ی دل

این دل خسته زتو کرب و بلا می خواهد

(محمود ژولیده)

 يا امام رضا (ع)

تا ملائک همه پر را حرکت میدادند

دور تو قرص قمر را حرکت میدادند

به طواف تو زمین بار دگر می چرخید

چون که خدام تو در را حرکت میدادند

پرچم و گنبد و گلدسته برای زوار

به خوش آمد همه سر را حرکت میدادند

صبح خدام تو بودند که با جاروشان

از کف صحن سحر را حرکت میدادند

مقصد اصلیشان پنجره فولاد تو بود

کودکانی که پدر را حرکت میدادند

********

نمره ي صندلی ام باز در آمد ، هشت است

ساعت رفتن من نیز به مشهد ، هشت است

همه جا مضربی از هشت و به تخت اعداد

آنکه امروز نشسته است به مسند هشت است

بین ما مردم ایران نود و نه درصد

عدد  حاجتمان پنج نباشد ، هشت است

کربلایی ست دلم در وسط مشهد تو

کسر بر نُه شود هفتاد و دو درصد ، هشت است

علی و فاطمه را هشت عدد حرف بس است

حاصل ضرب دو تا اسم محمد ، هشت است

عدد چهار همان پرچم سبز حرمت

یازده شکل دو گلدسته و گنبد ، هشت است

هفتِ بی تاب ترینت لب پایین من است

گر برویش لب بالایی مرقد ، هشت است

هشتمین بیت رسیده است که تاکید کنم

بهترین ساعت پرواز به مشهد ، هشت است

     يا امام رضا (ع)

زلفِ دلدار الهی که پریشان نشود

هیچ غم باعث آزار عزیزان نشود

آن دو چشمی که بُوَد قبله ي زوار دلم

من دعایم همه این است که گریان نشود

گفته بودم که معشوق فراوان شده است

گفته بودی که مثل تو پریشان نشود

خاک بوسان درت جمله طلا خیزانند

نوکری نیست در این خانه که سلطان نشود

کیست تا درک کند شان و مقاماتت را

مور ِکوی تو خودش خواست سلیمان نشود

ردِ پاهایِ تو دریا شده چشمه چشمه

بی جهت هجر تو منجر به بیابان نشود

هر که افتاده به راه تو عزیزش کردی

هر که دل داد به تو بی سر و سامان نشود

لذتِ عمر فقط یاد شما زیستن است

آنکه با یاد شما بود پشیمان نشود

ضامن خوب گدایان به بر ِ یار امروز

جز جگر گوشه ي سلطان خراسان نشود

کاظمینش به خدا وه چه شمیمی دارد

نوکر آن است که ارباب کریمی دارد

(محمد سهرابي)