اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع)

اهل منطق نيستم ازعشق ميگويم سخن...

عقل هم مغلوب شد،عاقل دگر،حرفي مزن...

سائل زینب شدم با لطف آقای غریب...

بسته ام برگردنم قلاده کلب الحسن.......

جانم امام حسن(ع)
 

ماهِ رمضان اگر خدا ميبخشد

 محض ِ گُل ِ رويِ مجتبا ميبخشد

 غصه نخوريد آخر ِ كار اين آقا

 يك كرب و بلا به جمع ما ميبخشد

پشت عکسی یادگاری عاقبت خواهم نوشت

چند ماه پیش ، ایوان حسن (ع) ، یادش بخیر ....

بنویسید حسین و بسرائید حسن (ع) ....

بس که مجذوب همند این دو برادر بخد

یا امام حسن (ع)

این نه منم ، نه من منم ، مست امام حسنم (ع)

جعفر ابوالفتحی

یا امام حسن...

من کربلا که میروم یاد تو هستم

یاد حرم با آن ضریحی که نداری

اینجا ، نشد مفهوم و معنایی ندارد

از بس که آقا هستی و پر اعتباری

در خواب میبینم شبی پیش تو هستم

یک عکس دارم با ضریحت یادگاری

روزی برای تو حرم خواهم بنا کرد

گنبد طلا ، صحن و رواق آئینه کاری

از کودکی این آرزوی مادرم بود

یک شب شوم خادم به صحنت افتخاری

اصلاً غلام و نوکر دربار تو نه

باشم به روی قبر خاکی ات غباری

نام تو را می گویم و دست خودم نیست

شرمنده ام از گریه ی بی اختیاری

محمد مهدی نسترن

پرکشیدم در هوای باصفای مجتبی

که رها می گردم امشب در هوای مجتبی

جای معنای کرم نام حسن باید نوشت

حاتم طایی گدای دست های مجتبی

پابه پای فاطمیه باید ای اهل بکاء

بیشتر گریه کنم پای عزای مجتبی

در قیامت مستحق لطف زهرا و علیست

عاشقی که دل سپرده بر ولای مجتبی

از دلم دل می برد در گوشه ی "باب الجواد"

فکر "باب القاسم"صحن و سرای مجتبی

خاطرات کوچه ای باریک... داغ فاطمه س

مانده روی خاک کوچه ردّپای مجتبی

زهر مثل خنجری از حنجرش خون می مکید

گوشه ی حجره به پا شد کربلای مجتبی

یاکریمم بر فراز قبر آقایی کریم

التماس دست های خالی مایی کریم

اسماعیل شبرنگ

امام حسن مجتبی(ع)-شهادت

تربتش عطر کربلا دارد

غربتش روضه ی رضا دارد

گنبدش ، آسمان...طلایش، نور

روزها گنبد طلا دارد

هرچه در چَنته دارد این دنیا

از کرامات مجتبا دارد

"ای کریمی که در خزانه ی غیب..."

مور هم چشم بر شما دارد

تا که دست شماست بر سرِ ما

همه عالم نظر به ما دارد

زَهره ی زهر ریخت پیش لبت

لعل تو حکم کیمیا دارد

آنچه از دل به لب برآوردی

رنگِ سیلیِ کوچه را دارد

متهم، زهر نیست! میدانی

لخته ها از چه ماجرا دارد

عـارفه دهــقانی

با تیغ نظر سینه سپر آمده بودی

 دنبال سر چند نفر آمده بودی

روبند نیانداخته لشکر سپر انداخت

تو در جمل انگار جگر آمده بودی

در جنگ علی دست به شمشیر نمی برد

وقتی که تو همراه پدر آمده بودی

فرصت نشد اصـحاب کنار تو بجنگند

تو یک تنه آنقدر قدر آمده بودی...

...که حس من این است لبی نشنه نمی ماند

در کرببلا هم تو  اگر آمده بودی

من معتقدم کرببلا جای تو خالی ست

جای حرم و گنبد زیبای تو خالی ست

صابر خراسانی

حســــــــن جــــــــان

در حلقه های زلف تو عالم اسیر شد

هرکس اسیر عشق حسن شد امیر شد

هرشهیدی را اگر با صد جلالت می برند
جای گلباران حسن را تیر باران کرده اند
دشمنی بنگر شقاوت بین که بعد قرنها
قبر فرزند علی با خاک یکسان کرده اند
می شود اباد هر ویرانه از نام حسن
این بنای عشق را از چیست ویران کرده اند
فاطمه زین غم نه تنها اشک می ریزد(حسان )
چشم مهدی را هم از این داغ گریان کرده اند

حبیب اله چایچیان

یا امام حسن (ع) ...

میذارم چشمامو زیر قدمت امام حسن...

قربون این همه لطف و کرمت امام حسن...

میرسه ایشالله اون روزی که با گریه بگیم

قربون کبوترای حرمت امام حسن...

یاسن قاسمی

جانم...

دم من گفت حسن بازدمم گفت حسین

صحن بین الحسنین است میان دهنم

امام حسن مجتبی(ع)-شهادت

سکه ها ایمانشان را برد بیعت ها شکست

یک به یک سردارها رفتند قیمت‌ها شکست

دست بدعت جانماز از زیر پای او کشید

در شب شومی که قبح هتک حرمتها شکست

خنجر ماموم بر پای امامش زخم زد

قامت دین را نماز بی بصیرت ها شکست

دشمنان زخمش زدند و دوستان زخم زبان

آه این آیینه را سنگ ملامت ها شکست

زهر جعده تلخ تر از صلح تحمیلی نبود

زهر را نوشید و بغضش بعد مدت ها شکست

حسین عباسپور

تیر بلا رسید و دلم را نشان گرفت

آتش به سینه ام زد و تاب وتوان گرفت 

عمری ز خاطرات گذشته گریستم

شکرخدا که زهر ازاین خسته جان گرفت

مویم حکایت غم دیرینه می کند

بغض گلو و اشک مسیر بیان گرفت 

راوی روضه های غروب مدینه ام 

در آن غروب چه شد آسمان گرفت

از قصه ای که بر کسی آن را نگفته ام

باغ امید من همه رنگ خزان گرفت

دستی که بین کوچه به مادرکشیده زد

باضربه اش ازاین دل زارم امان گرفت

روزی به پشت در لگدی خورد مادرم 

سرو قدش خمیده وشکل کمان گرفت 

دیدم که مادرم پی من دست می کشد

سیلی ز مادرم همه تاب وتوان گرفت

شاعر: محمد حسن بیات لو