اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع)

با دشمن مجتبی بود این سخنم

من شیفته ی لطف و عطای حسنم

ایکاش مرا مدینه تشییع کنند

من هم حسنیم این تن و این کفنم

شاعر:اصغر چرمی

کل شعرم را در این مصرع تلاوت میکنم !

کربلا هر کس نرفته از حسن ‘ع ‘ خواهش کند .

یا امام حسن(ع)

تو کریم اهل بیتی، من تهیدست و فقیر

ای عصای دست مادر دست ماراهم بگیر

یا کریم ابن الکریم

آرزو دارم بگیرم عکس سلفی در بقیع...
ازخودم با گنبد و گلدسته و صحن حسن (ع)

حسن جان (ع)

ما را فقیر درگـه جــانان نوشته اند
ریزه خورانِ خوانِ حسن جان نوشته اند

روی دوشت چه بار سنگینی ست
توی گوشت چقدر زخم زبان
شانه ای نیست تا که بغضت را
تو غریبی چقدر آقا جان!
 
غربتت را نمی شود حس کرد
توئی و بغضهای تو در تو
تو که پر کرده خانه ات را هم
سیل نامردهای رو در رو
 
غربتت را نمی شود حس کرد
تو که حیدر تبار و سرداری
غربت این است، این که از یک صلح
قدر صد جنگ زخم برداری
 
داغ یک قصه سالها می سوخت
روح زخمی و بردبارت را
کوچه، مادر، غلاف یک شمشیر
شاه زخمی که ساخت کارت را

***
خواهری می دود سراسیمه
می دود سمت صحنه ی آخر
جگری پاره پاره در تشت است
بس که دندان گذاشت روی جگر

سالها می دوند و این دفعه
آتش و گرگ و دشت می بیند
چه غریب است بازی تقدیر
خواهری خواب تشت می بیند
 
نیره کاشی _ سمنان

آن شیشه که سنگ پیش او زانو زد
آن نام که ننگ پیش او زانو زد
تاریخ گزیده لب به حیرانی از
آن صلح که جنگ پیش او زانو زد

 ***
آیینه ی حُسن مجتبایی آمد
تاریک نمان که روشنایی آمد
باب کرم حسن(ع) گشوده ست بیا
صد حاتم طایی به گدایی آمد

حسین عبدی-گرگان

دور از هر گونه جنگِ تن به تن خواهیم ساخت
مرقدت را خالی از هر سوء ظن خواهیم ساخت

از طلای ناب گنبد را ، ضریحت را ولی
ساده ، بی پیرایه با سبک کهن خواهیم ساخت

چند زائر خانه نزدیک حرم ، اطراف آن
یک فضای سبز در دست چمن خواهیم ساخت

یار تو ناسازگار و محضِ لعن قاتلت
در میان شعله ها تمثال زن خواهیم ساخت

تا برایت در حرم خیل عظیم شاعران
شعر آیینی بخوانند انجمن خواهیم ساخت

تا که مشهد را تداعی کرده باشیم از قضا؛
در نجف یک صحن را باب الحسن(ع) خواهیم ساخت!

مرضیه عاطفی/ سمنان

کاش هاتف به ندایی بنوازد ما را...
در صف حشر:«کجایند شهیدان حسن(ع)؟

تقدیم محضر امام مجتبی علیه السلام：


بوی نان می رسد از خانه ی سردار جمل

عالمی سیر ز دربار علمدار جمل

صورتش باعث مستی و رسیده ست فقط

کوچه کوچه به همه خیر ز سالار جمل

یک طرف ضربه شمشیر حسن , سمت دگر..

..چه کساد است عجب , رونق بازار جمل

مات و مبهوت نشستند و تماشا کردند

یک تنه , یکسره کرده ست حسن , کار جمل

گشته هیزم کش بدبخت جهنم قطعا

هر که آورد به پیکار علی , بار جمل...

کی شود راهی جنت , که بجای ثقلین...

آنکه با مکر زده چنگ به افسار جمل


شعر：ایمان کریمی

یا کریم اهل بیت...

تمومه زندگیم بسته به لطفت

بی تو امید فردایی نمی ره

کریمی، مهربونی، از کنارت

گدا حق داره هیچ جایی نمی ره

سر سفره داداشت قد کشیدم

ولی نذری تو یه چیز دیگست

بوی نونی که تو دست تو باشه

تو کوچه رهگذر رو می کنه مست

فقط گفتیم حسن رو دوست داریم

بهشت و مصطفی به ناممون کرد

دم افطار ما درمونده بودیم

دوباره مادرت اطعاممون کرد

غم و غصه برای دشمناته

تو رو دارم آقاجون غم ندارم

دلم گیره توعه گیره حسینه

دیگه هیچی تو عالم کم ندارم

یه وقتی شب های جمعه مدینه

زیارت رفتنامون باب میشه

ی روزی عکس من با گنبد تو

روی دیوار اتاقم قاب میشه

حسين واعظي

یا امام حسن مجتبی (ع)

خادمان حرمت جن و ملک ، جبرائیل
می کند حضرت خالق ز مقامت تجلیل
گشته عرش از خم ابروی کمانت تشکیل
کی کنم ماه جمال تو به یوسف تمثیل
از خدا خواسته ام کلب درت باشم چون
می شود کلب ز مهر تو به انسان تبدیل

در کف تربت پاک تو به طف افتادم
طف اشکم که ز هجر‌ تو به کف افتادم

از خدا خواسته ام مرغ مهاجر باشم
برترین قاصدک قرن معاصر باشم
گر بنا هست که هجرت بنمایم از خود
بهتر آنست به سوی تو مسافر باشم
بال و پر باز کنم اذن زیارت گیرم
در کنار حرم پاک تو زائر باشم

گوشه چشمی بنما شمع مزار تو شوم
بی امان گریه کنم ابر بهار تو شوم

دانه اشکی بده تا من ز غم آواز کنم
تا که از سوز خودم ساز تو را ساز کنم
گریه کن های تو ازاهل بهشتند فقط
باید ایندفعه کمی اشک پس انداز کنم
بگذارید که من تیر خلاصی بزنم
روضه را از طرف تشت جگر باز کنم

روی یک تشت .... جگر ریخت .... بمیرد زینب
علقمه.... چشم قمر ریخت ... بمیرد زینب

جعفر ابوالفتحی

دلم دوباره هوای مدینه را دارد

هوای صحن و سرای مدینه را دارد

گمان من نشود جز مدینه جای دگر

شبیه عشق و صفای مدینه را دارد

کریم آل عبا آنقدر کریم است که

خودش هوای گدای مدینه را دارد

فدای قبر بدون ضریح و گنبد او

چو خاکی است و غمای مدینه را دارد

به گوش دل رِسَد از هر کجا نوای حسن

مدینه شور آقای مدینه را دارد

نوا نوای حسن باشد و دَم زهرا

که یادِ درد و بلای مدینه را دارد

همان بلای عظیمی که بر سرش آمد

به کوچه ای که نمای مدینه را دارد

صدای سیلی و درد و کبودی و صورت

نشانی دَم ، وای مدینه ، را دارد

چنان بلای عظیم عاقبت شدش کابوس

که حکم کرببلای مدینه را دارد

یه روز می رسد آنکه امام منتقم است

وَ روی شانه لوای مدینه را دارد

مجتبي دسترنج

یا قاسم ابن الحسن ع

ازدلم، دل می برد در گوشه ی "باب الجواد"

فکر "باب القاسمِ" صحن و سرای مجتبی ع ..

جانم امام حسن(ع)

در دیاری که ندارد سنگ قبری مادرم
کی روا باشد که من روزی شوم صاحب حرم..