اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع)

بیاور طشت از وفا ببرم، پاره شد جگرم مهربان خواهر

                                 نـــــــظر بنما پاره های تنم، آید از دهنم، بی امان خواهر

«بیا بنشین در برم خواهر، كه می سوزد پیكرم خواهر»

                                 خــبر كن خواهر حسین مرا، نور عین مرا، كآیدم بر سر

نمـــــی باشد مادرم بسرم، كرده خونجگرم، از جفا همسر

                               «بیا بـــنشین در برم خواهر، كه می سوزد پیكرم خواهر»

خداحافظ می روم ز جهان، سوی باغ جنان چشم گوهر بار

                             روم نزد جــدّ و مادر خود، ظلم همسر خود، می كنم اظهار

«بیا بنشین در بــــرم خواهر، كه می سوزد پیكرم خواهر»

                              دو طفلان بــــــــــــــــی گناه مرا، بی پناه مرا، مادری بنما

پرستاری كن ز راه وفــــــــــــــا، كودكان مرا یاوری بنما

                               «بیا بنشین در برم خواهر، كه مـــی سوزد پیكرم خواهر»

                                   زینب ای زینب، زینب ای زینب

                                                                             [محمد حیاتبخش]

ز تـــو ای زهر ممنونم كه خود را كارگر كردی

                                            تـــــــــــــو بار مـــن ببستی و مهیای سفر كردی

جگر پــــاشیدی از هم، لیك با جان از تو ممنونم

                                            كه عـــمری راحتم از خوردن خون جگر كردی

ســــــــــراپای وجودم درد بود و كی نمی دانست

                                          ز تو شرمنده ام ای دل،  زبس با صبر سر كردی

تا دل به مهرت داده ام                     بـــهر فــــــــدا آمـــاده ام

تــا پای جان ایستاده ام                     چــــون عبد فرمانم حسن

جـانم حسن، جانم حسن                    ای جان جانانم حسن (2)

ای مــــــظهر ذات خدا                    ای مــــــــنبع جود و سخا

ای سبـــــط ختم الاانبیا                    ای مـــــــــــاه تابانم حسن

جاـنم حسن، جانم حسن                    ای جان جانانم حسن (2)

از ظلم و جور همسرت                   از تــــــــیر خصم کافرت

خـــاک سیه شد بسترت                    ای سِرّ سبحـــــــــانم حسن

جـانم حسن، جانم حسن                    ای جان جــانانم حسن (2)

فـــردا به هنگام حساب                    چون باز مانم از جــــواب

ای نـــور چشم بوتراب                     مپسند حیرانــــــــم حسن

جانم حـسن، جانم حسن                    ای جان جانانم حسن (2)

ای کـــــــشته زهر جفا                    ای قـــــــــــــــبله اهل ولا

ای نــور چشم مصطفی                   ای مــــــونس جانم حسن

جانم حــسن، جانم حسن                   ای جان جانانم حسن (2)

                                                                                          {مردانی}

خورشید به سوگ مصطفی می گرید    مهتاب به حال مجتبی می گیرید

در مشهد دل چه كربلایی برپاست          قومی به شهادت رضا می گرید

حسن همچون حسینش نور عین است                مثال هر دو ماه عالمین است

تمام فرق بین این دو گوهر                         بود آن یا (ی)كه در نام حسین است

                                                                                                  درگاله

یک عمر در حوالی غربت مقیم بود

آن سیدی که سفره ی دستش کریم بود

خورشید بود و ماه از او نور میگرفت

تا بود ، آسمان و زمین را رحیم بود

سر می کشید خانه به خانه محله را

این کارهای هر سحر این نسیم بود

آتش زبانه می کشد از دشت سبز او

چون گلفروش کوچه ی طور کلیم بود

این چند روزه سایه ی یثرب بلند شد

چون حال آفتاب مدینه وخیم بود

حقش نبود تیر به تابوت او زدن

این کعبه در عبادت مردم سهیم بود

بی سابقه است حادثه اما جدید نیست

این خانواده غربتشان از قدیم بود

آقا ببخش قصد جسارت نداشتم

پای درازم از برکات گلیم بود

مهرت به کائنات برابر نمی شود

داغی زماتم تو فزونتر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود

سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود

ظلمی که بر تو رفت زبیداد اهل ظلم

بر صفحه خیال مصور نمی شود

تنها جنازه تو شد آماج تیر کین

یک ره شد این جنایت و دیگر نمی شود

بی بهره از فروغ ولای تو یا حسن

مشمول این حدیث پیمبر نمی شود

فرمود دیده ای که کند گریه بر حسن

آن دیده کور وارد محشر نمی شود

دارم امید بوسه قبر تو در بقیع

اما چه می توان که میسر نمی شود

با این ستم که بر تو بر مدفنت رسید

ویران چرا بنای ستمگر نمی شود

آن را چه دوستی است مؤید که دیده اش

از خون دل زداغ حسن تر نمی شود

     سید رضا مؤید

پسر فاطمه آنکس که دلم زنده از اوست

نه فقط ما که دل فاطمه هم زنده از اوست

بوسه بر لعل لب آنکه چنین گفت رواست

جان به قربان کریمی که کرم زنده از اوست

به همان خاک غریبانه قبرش سوگند

بی حرم هست و لی هرچه حرم زنده از اوست

سینه زن گر چه ندارد به بقیعش اما

به خدا زمزمه و نوحه و دم زنده از اوست

به غم کرببلا زنده نماند شیعه

در دل شیعه همین غصه و غم زنده از اوست

از علمدار برسید که او خواهد گفت

هم علمدار حسین و هم علم زنده از اوست

به همان لحظه که پا بر سر این خاک نهاد

فاطمه دوستی نسل عجم زنده از اوست

قطعات جگرش با همگان می گوید

همه ی دین خداوند قسم زنده از اوست

جواد حیدری

عالم امروز پر از ماتم و رنج و محن است

گرد غم بر سر هر محفل و هر انجمن است

این چه شور است که بر پا شده در ارض و سماء

این چه سوز است که در سینه هر مرد و زن است

هر که را می نگری رخت عزا کرده به بر

دیده پر آب و جگر خون سیه پیرهن است

بانگ وفریاد به گوش آید از افلاک مگر

رحلت ختم رسولان و عزای حسن است

عصمت پاک خدا حضرت زهرای بتول

در جنان بزم عزا چیده و غرق محن است
                                                                  

     شاعر؟؟؟

بیا ای زینب ای روح روانم

که زد زهر جفا آتش به جانم

بیا ای خواهر غم پرور من

تو باشی غم گسارو یاور من

ببالینم نشین یکدم زیاری

مکن در ماتمم افغان  و زاری

حسینم را از این ماتم خبر کن

توکل بر  خدای دادگر کن

شدم مسموم  از دست کارم

زده زهر ستم بر جان شرارم

بیاور طشتی ای خواهر ز احسان

مکن در مرگ من گیسو پریشان

مکن شیون که من در بستر خواب

شدم مسموم کین با قطره آب

کند در کربلا با کام عطشان

حسینم یر به راه دوست قربان

مرا گشته جگر از زهر پاره

فزون زخم حسین است از ستاره

بدشت کربلا ای نور عینم

نباشد جز تو غمخوار حسینم

  محمد علی مردانی

این دل زهرایی ام آماج هر درد و غم است

هر که درد خویش را با همسرش عنوان کند

وای بر مردی که حتی در حرم بی محرم است

با که گوید درد دل مردی که یارش بی وفاست

بی وفا محرم چو باشد باز هم نامحرم است

یارو یاور داشتن بهر غریبان پیش کش

وای از حال امامی که غریب عالم است

تیر نیزه تیز اما طعم طعنه تیز تر

زخم خنجر سخت اما درد غربت هر دم است

من همان صاحب عزای کوچه تنهایی ام

اهل آن بیتم که دربش رد پایی محکم است

من مقیم خانه ای هستم که تا روز تقاص

سر درش یک چادر خاکی همیشه پرچم است

آنچه منه دیدم به چشم خویش حیدر هم ندید

بر مصیبت های عالم این مصیبت اعظم است

با همان دستی که بیعت کرد ثانی در غدیر

زد بر آن رویی که جای بوسه ها ی خاتم است

بر زمین افتاده بود و اب میشد مادرم

روی برگ یاس دیدم چشمه ای از شبنم است

قد و بالای رشیدم را دگر زینب ندید

از همان روزی که دید آن نخله طوبا خم است

رودها و چشمه ها از پیش چشمم جار ی اند

آب یک چشمم فرات چشم دیگر زمزم است

گرچه عمری محرمم شد اشک چشم و خون دلش

ای خدا حالا برایم مرگ تنها مرهم است

یک عمر در حوالی غربت مقیم بود

آن سیدی که سفره ی دستش کریم بود

خورشید بود و ماه از او نور میگرفت

تا بود ، آسمان و زمین را رحیم بود

سر می کشید خانه به خانه محله را

این کارهای هر سحر این نسیم بود

آتش زبانه می کشد از دشت سبز او

چون گلفروش کوچه ی طور کلیم بود

این چند روزه سایه ی یثرب بلند شد

چون حال آفتاب مدینه وخیم بود

حقش نبود تیر به تابوت او زدن

این کعبه در عبادت مردم سهیم بود

بی سابقه است حادثه اما جدید نیست

این خانواده غربتشان از قدیم بود

آقا ببخش قصد جسارت نداشتم

پای درازم از برکات گلیم بود

رضا جعفری

ای در هوای پاک نگاهت سلامها

نامت نداشت سابقه ای بین نامها

ماهی قلب کوچک ما را گرفته ای

در موج دست آبی خود صبح و شامها

ای هیبت بهار خدا ، سیر می شوند

از عطر سفره های حضورت مشام ها

سائل به حکم واجب عینی است بی گمان

وقتی گدا به چشم تو دارد مقامها

بیرون بیا و چشم مرا هم قدم بزن

همسفره فروتن جمع غلامها

در کوچه ات کسی به کسی جا نمی دهد

مکثی بکن به اشتیاق چنین ازدحامها

هر کس خورد زخم ترا می کند حرام

تلخی منت همه التیامها

یک روز سرنوشت تو سر زد به کوچه ای

خالی ز رنگ و بوی همه احترامها

یک روز سرنوشت تو آمد به کوچه ای

با مادرت شبیه گلی زیر گامها

خونین جگر شدی و همه حرف بودنت

زد یادگار تا به ابد روی جامها

تنها ترین غریبترین مهربانترین

این است سرنوشت تمام امامها

کشتی دل مانده در گل با خدا بی نا خدا

حرف دل گویم به که با خلق گویم یا خدا؟

میل کرده دل سراسر همنشینی با خدا

این مسافت را چسان پیمایم از دل تا خدا؟

ماه تا از اندرونم با خبر شد نیمه شد

«یا حسن» گفتم تمام هست و بودم بیمه شد

ازدیاد حُسن در مُلک وجودت بی بدیل

تو همان نوری که چشم کور را گردد دلیل

عزتی داری ،عزیزان در کنار او ذلیل

یوسف زهرا ! اسیرت یوسف مصر خلیل

پای تا سر حُسن داری احسن الحُسن علی

خلق می گویند ماهی،بهتر از ماهی،بلی!

یوسف حُن کرم با ما مداراها کند

صد در بسته به یک ایما اشاره وا کند

عیسی صاحب نفس را یک نفس اِحیا کند

بی عصا فرعون دل را بنده موسی کند

عالَم بالا پشیزی در میان مُشت او

چرخ می گردد مدار محور انگشت او

ذره پرور خوانده اندت روز اول فرشیان

حُسن را بگرفته اند از حُسن خُلقت عرشیان

ذکر تو گویند در اقصای دریا ماهیان

مِهر تو جویند حتی مرغکان آسمان

من هم ای ناز آفرین از مِهر ، دل خّرم کنم

کم کن آخر ناز با من تا که من هم کم کنم

برگ زرینی است در اوراق قلبم مهر تو

ماسوی الَّه را به دور اندازم اما غیر تو

عقل را حیران نموده طبع فکر بکر تو

صبر را بیچاره کرده صبر و خط سیر تو

فهم دین در فهم کنه ذات تو میسور و بس

هان که بس این حرف، اگر باشد درون خانه کس

هر که با مهر تو پیوندد لَه دارُالنّعیم

هر که از تو رو بگرداند له اصلُ الجحیم

تو امام النس والجن و اناالعبد اللّئیم

اَکرِمی مَولای انّی بائسٌ انتَ الکریم

رهرو عشق تو را در قبر هم یک باک نیست

گر ببویی خاک من جز بوی تو در خاک نیست

جنه الاعلای رویت فیض گلزار بهشت

نام زیبای تو اصل البی اذکار بهشت

کوله بار زائر تو نیست جز بار بهشت

کاش می شد یک نفس بال و پری پیدا کنم

خویش را در گوشه ای بین محبان جا کنم

در محبت مانده ام اندر رهین منتت

دوست دارم تا بمانم در پناه عزتت

قسمتم کن تا گذارم سر به پای تربتت

ای که قبرت گوشه ای از داستان غربتت

اُف بر آن چشمی که چشم دیدن رویت نداشت

لال باد آنکو مذلّ المؤمنین نامت گذاشت

این حدیث آمد به یادم از پیمبر یا حسن

در ثنای حضرتت بهتر ز گوهر یا حسن

گفت هر کس دیده بهر تو کتد تر یا حسن

کور نبود بین محشر روز محشر یاحسن

در سکوت صبر تو بغض گلوگیرم شکست

جای زینب خالی آنجا که حسین از پا نشست

غربت و تنهایی و زخم زبان شد حاصلت

جان به قربانت ، شریک زندگی شد قاتلت

بی وفا زهری که آتش زد سراپای دلت

هر چه گفتند و شنیدیم از غریبی، شاملت

روح پاکت کوه کوه از آه و رنج و درد دید

چه مصیبتها دلت از چرخه نامرد دید

اي زرخت نور خدا منجلي

نور دو چشمان بتول و علي

تو آينه دار خدايي حسن

كريم آل مصطفايي حسن

تو روح صوم و معني صلاتي

تو سنگر سفينه النجاتي

مفتخر از كرامتت كرامت

مرام هم ريزه خور مرامت

چشم جنان هميشه دنبال توست

هر آنچه حسن است همه مال توست

حور و ملك جمله گداي گدات

اي همه حسن فروشان فدات

جود و كرم را يم بي ساحلي

در ادب استاد ابو فاضلي

مدينه آسمان روي ماهت

فاطمه مست باده نگاهت

تو ناخدا كشتي نجاتي

بيت نخست شعر كربلايي

عشق به عشق تو به تاب و تب است

جلوه اي از حلم تو در زينب است