اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع)

امروز که قلب ما ملول است                                    از ماتم زاده بتول است

آیات غم عزیز زهرا                                                 پیدا ز مدینةالرسول است

بر صبح حسن سلام وصبرش                                  بر غربت او درد و قبرش

از خون جگر وضو گرفتند                                         وانگاه سراغ او گرفتند

از داغ شکوفه های پرپر                                    چون لاله به داغ خو گرفتند

تا داغ حسن رسید به یادم                                    سوزد ز مصیبتش نهادم

تا دین خدا دوام یابد                                              ده سال نشست و خون دل خورد

با صبر محافظت زدین کرد                                   با صبح قیام آتشین کرد

دین را زخطر نجات بخشید                                 با صبح به آن حیات بخشید

هرگز دلی زغم چو دل مجتبی نسوخت                    ور سوخت ز اجنبی دگر از آشنا نسوخت

هرگز برادری به عزای برادری                                    در روزگار چون شه گلگون قبا نسوخت

آندم که سوخت زاده ی زهرا زسوز زهر                      در حیرتم که خرمن گردون چرا نسوخت

نـــوگل  من  بخدا  مظلوم  است                 حسن از زهر جفا مسموم است

حَسنم  هیچ  کسی  یـــار نداشت              حسنم   هیچ   مدد   کار نداشت

حسنم  بسکه   ز غم  افــــسرده                همچنان   شاخه   گلی   پژمرده

حسنم  بس  کــه ز غم ناله نمود                      تشت   را  پر   ز گل لاله نمود

حسنم  نـور  چشمان  من  است                    حسن  آرام من و جان من است

حسنم مونس و غمخوار نداشت                     حسنم  هیچ   کس   یار نداشت

حسنم   محنت   بسیار   کــــشید                    حسنم     طعــــنه   اغیار  شنید

عــــــالم  امروز  پُر  از  ماتم و  رنج و مَحَن است

                                         گرد   غم   بر   سر   هر  محفل و هر انجمن است

ایــــن چه شور است که بر پا شده در ارض و سما

                                         این چه سوز است که در سینه هر مرد و زن است

هر  که   را   می نگری   رَخت   عـــزا  کرده ببر

                                        دیده   پر   آب  و  جگر  خون  و  سیه پیرهن است

بـــــانگ  و  فریاد  به  گوش  آید  از  افلاک   مگر

                                       رحلت   ختم   رسولان   و   عـــزای   حسن  است

عصمت   پــــاک    خدا   حضرت   زهرای   بتول

                                       در   جنان   بزم   عزا   چیده   و   غرق محن است

یا  بنشین  دمی  خواهر  کنار  بسترم  امشب

                                              نظر   کن حالت محزون و چشمان ترم امشب

حسینم   را   بگو   آید  کنارم لحظه ای اکنون

                                               کــــــــــه گویم درد دل با یادگار مادرم امشب

نــــــظر کن خواهرا اکنون ببین حال پریشانم

                                               ز جا بر خیز برو طشتی بیاور در برم امشب

بـــــــــــیا خواهر دم آخر مرا دیگر حلالم کن

                                               کــــــــه مهمانم به جنت نزد جد اطهرم امشب

                                                                                        [خاکبازان]

افسوس که رفت از دل آرام حسن               لبریز  شد  از  خون جگر حسن

خونیکه بعمر خورد امروز آن خون               برگشت دوباره باز از کام حسن

از صبر تو یا حسن جهان غرق غم است    چون زائر عارف بحق تو کم است

هـــــــــــــر کس به زیارت تو آید به بقیع   بـر روی پل صراط ثابت قدم است              

مرغ دل ما گشته گرفتار بقیع                         قــــربان بقیع و اشک زوار بقیع

شـبها که در بقیع را می بندند                    من گـریه کنم به پشت دیوار بقیع

مــــن   دلــــخسته   غــــریب   وطـــــــنم

                                             پـــــــــــاره   قــــلب   پیمبر  حـــــــــسنم

نـــــــگذارید    بـــــــفهمد    زیـــــــــــنب

                                              کــــــــه چـــــــــرا غرق به خون شد کفنم

تــــــــــیرها را بکشید از بدن و از تابوت

                                              تــــــــا  ز تـــــابوت همانا بدن آید بیرون

نـــــــــــگذارید که زینب برود سوی بقیع

                                              تــــرسم از غصه روانش ز تن آید بیرون

هــــر که از اب کند رفع عطش در عجبم

                                              این چه آبی است که بنمود چنین تشنه ترم

جـــــــــــگرم پاره ز زهر و بدنم پاره تیر

                                               ارمـــــغانی است که من در بر مادر ببرم

کــــــــــاش چون فاطمه شب شوم تا نشود

                                                تـــــیر  بــــــاران بدنم پیش دو چشم پسرم

غربت آن است که فردی مظلوم             شود از کینه خمصش مسموم

غربت آن است که بعد از مردن                 آتــــــــــــش تیر ببارد به بدن

تـــــــــــیر بارید ز بس بر بدنت                بـــــــدنت گشته یکی با کفنت

آتـــــــــــش تیر چو افروخته شد             کفن  و جسم به هم دوخته شد

بـــــــه کام مجتبی زهر جفا شد                 برایش نوحه گر خیر الـــنساء شد

دوبـــــــــــاره ماتم دیگر بپا شد                 زمین   و  آسمان  ماتم ســـرا شد

به كامـش چون شد زهر هلاهل                 فتادش  آتش  سوزنده   بـــر   دل

بـــــــگفتا سوی من سیل بلا شد                 به   كام   مجتبی   زهـــر جفا شد

حسینم، زینبم روز جدائی است                  مرا ظاهر كنون حكم خدائی است

كـــــــــه بر من جفا از آشنا شد                  به كام  مجتبی  زهر   جـــفا  شد

زمین كـــــــــــــــربلا آمد بیادم                  به    فكر   غربت  و دردت فتادم

بــــــــــرادر محنت بی انتها شد                 به   كام    مجتبی   زهر  جفا شد

بـــــیایید  ای  عـــــزیزانم بیائید                 دمی     هم     دیدن     من نمائید

هــــــــمی دانم دردم بی دوا شد                  به كام   مجتبی   زهر   جفا  شد

از تاب رفت و طشت طلب كرد و ناله كرد

                                               آن   طشت  را  ز خون  جگر باغ لاله كرد

خونی كه خورد در همه  عمر  گلو  بریخت

                                              خود  را  تهی  ز  خون  دل  چند  ساله  كرد

زینب  درید  معجزه  و  آه  از  جـگر   كشید

                                             كلثوم  زد  بــه  سینه  و  از  درد   ناله   كرد

                                                                                    [وصال شیراز]

مجتبی   چون در صبوری    مُمتحن گردیده بود

                                         مظهر   صبر   خدا   قلب  حسن   گردیده  بــود

مرد غیرتمند  را،  صلح  است  با  دشمن   گران

                                         زاده   حیدر   چه     مشكل   ممتحن  گردیده بود

در   میان   خانه   هم   ایمن   نبود   از   دشمنان

                                          بی كسی بنگر غریب اندر   وطن   گردیده  بــود

جعده   چــون   جغدی   بِسروِ  خانه زهرا نشست

                                          خــار   بنگر،   همنشین   یاسمن   گردیده  بـــود

آب    آشامیدنش     را   جعده   زهر   آلود   كرد

                                          آب،   همچو   آتش   از   آن  فتنه زن گردیده بود

تا كه زهرش كارگر شد طشتی از زینب بخواست

                                          چـــــون پر از خون جگر حلق و دهن گردیده بود

گـــــــــر حسین از تشنگی می سوخت اما یا حسن

                                          جــــــــــــــــرعه آبی بجانت شعله زن گردیده بود

آه بـــــــــــــــــر زینب كه بعد از مادر و جدّ و پدر

                                          بـــــــــــار دیگر خانه اش بیت الحزن گردیده بود

چـــــــــــــــونكه می بردند جسم مجتبی سوی بقیع

                                          تــــــــــــــیر دشمن زیب تابوت و كفن گردیده بود

                                                                                            [حسان]

آن روز مـــــرگم را به چشم خویش دیدم

                                              از مـــــــــــــــادرم عجل وفاتی را شنیدم

ای كـــــاش جای محسنش من مرده بودم

                                               ای كاش من سیلی به جایش خورده بودم

مـــــــــن اولـــــین فرزند دلبـند بتولم              مــــن نور چشم و میوه قلب رسولم

سِبط نبی، نجل علی، حَــــبل  خدایم               بــنیانگذار از نهضت كرب و بلایم

فرزند حـیدر را سر سازش كجا بود              این صلح سر فصل كتاب كربلا بود

من   قــــــهرمان   سرفراز   نهرانم              من جنگ صفین و جمل را قهرمانم

در عــــــرصه پیكارها بی یار ماندم              یــــاران همه رفتند و با اغیار ماندم

با این هـمه غربت برون از خانه دگر             قـاتل چرا در خانه هم بگرفته سنگر