اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع)

امام حسن مجتبی(ع)-مدح

بخشش و جود و کرم در انحصار مجتبی ست

گردش مهر و ملک دور مدار مجتبی ست

خانه اش مهمان سرای مردم بیچاره بود

نان گرم و روی خوش اینها شعار مجتبی ست

در ملائک هیبتی مافوق اسرافیل نیست

او ولی خود بی گمان محو وقار مجتبی ست

هر شب از عرش خدا او میهمان دارد ولی

با جذامی ها نشستن افتخار مجتبی ست

او ولی الله باشد در قیام و در سکوت

افرینش مهره ای در اختیار مجتبی ست

"در حریم حضرت خورشید جای ذره نیست"

افتاب از شرم خود ایینه دار مجتبی ست

صلح او پایه گذار انقلاب عشق بود

در حقیقت کربلا هم یادگار مجتبی ست

مرد میدان جمل پی کرد چشم فتنه را

این فقط یک گوشه ای از اقتدار مجتبی ست

حسن كردی

امام حسن مجتبی(ع)-شهادت

ای امیر کشور غربت حسن

تکسوار وادی محنت حسن

بوده ای سنگ صبور اهل بیت

سفره ی داغ دل عترت حسن

خود زمین خوردی که دین بر پا شود

صلح تو داده به دین شوکت حسن

کی تو را خوانده مذل المومنین ؟

آنکه دل مرده شد از ذلت حسن

صلح تو تدبیر راه شیعه شد

شیعه را صلح تو شد عزت حسن

نه سپاهی بود تا سازی قیام

نه تو را یک یار با همت حسن

بارها شد خیمه و خرگاه تو

از جفای دوستان غارت حسن

تیر دشمن نه که بر قلبت نشست

از خودی ها نیزه ی تهمت حسن

وای از فرماندهان لشکرت

مال اندوزان بی غیرت حسن

پایشان در خیمه ی تو ، دستشان

با عدویت بود در بیعت حسن

اردوی رزمت عدو تاراج کرد

با توافقنامه ای راحت حسن

بارها بفروختندت بر عدو

دین فروشانی از این امت حسن

بی ولایت دم ز قرآن می زدند

آن ریاکاران بد طینت حسن

زیر پا انداخته امر تو را

تا تو را کردند بی حرمت حسن

زهر آمد یاری ات تا که تو را

وارهاند زآن همه غربت حسن

طعنه های عایشه شد موجب

قتل تو ، ای جلوه ی رحمت حسن

خونجگر ، بر مرگ صبرت شد یقین

زهر و سیلی بهترین علت حسن

تو شهید کوچه های یثربی

گاه حمله بر گل عصمت حسن

سید محمد میر هاشمی

امام حسن مجتبی(ع)-شهادت

آن شاخ گل که سبز بود در خزان یکی است

افشانده غنچه گل سرخ از دهان یکی است

آن گوهری کز آتش الماس ریزه شد

یاقوت خون زلعل لب او روان یکی است

آن لعل درفشان که زمرد نگار شد

داد از وفا به سوده الماس، جان، یکی است

آن نخل طور کز اثر زهر جانگداز

از فرق تا قدم شده آتش فشان یکی است

آن شاهباز اوج حقیقت که تیر خصم

نگذاشته ز بال و پر او نشان یکی است

آن خضر رهنما که شد از آب آتشین

فرمانروای مملکت جاودان یکی است

آن نقطه بسیط محیط رضا که بود

حکمش مدار دائره کن فکان یکی است

آن جوهر کرم که چه سودا به سوده کرد

هرگز نداشت چشم به سود و زیان یکی است

چشم فلک ندیده بجز مجتبی کسی

شایان این معامله، آری همان یکی است

طوبی مثال گلشن آل‌عبا بود

ریحانه رسول خدا مجتبی بود

آیة‌الله غروی اصفهانی

امام حسن مجتبی(ع)-مدح و شهادت

افتخارم همه این است گدای حسنم

شکرُلِلَّه که من زیر لوای حسنم

آنچه دارم همه از یاریِ زهرا و علی است

آبرویی است که دارای ولای حسنم

بانیِ نهضت والای حسین است حسن

من هم از لطف حسین است که پای حسنم

سَرور و سید و سالار شهیدان بهشت

گفت: من پیرو بی چون و چرای حسنم

نام زیبای حسن ذکر رسول الله است

حرف جانم حسن افتاد فدای حسنم

گفت پیغمبر اکرم به خداوند قسم

همة عالم عقباست برای حسنم

بی سپاه است ولی لشگر او هست حسین

پدرش گفت که عباس فدای حسنم

می توان از دو لب حیدر کرار شنید

انبیایند مسلمان عطای حسنم

عهد او گرچه شکستند ، خدا فرموده:

من خودم ضامن هر عهد و وفای حسنم

مادرش فاطمه فرمود غریب است حسن

پس بگریید و بگیرید عزای حسنم

به غریبیِ حسن هرکه بگرید ، به یقین

به شفاعت برسد روز جزای حسنم

این همه خیمه و تکیه که حسینم دارد

یک حسینیه بسازید برای حسنم

***

 محمود ژولیده

امام حسن مجتبی(ع)-شهادت

باید که غزل هم ثمری داشته باشد

بر حال خرابم اثری داشته باشد

با شعر فقط عرض ادب می کند این دل

بد نیست گدا هم هنری داشته باشد

ای کاش که آقای کریمان دو عالم

بر نوکر خود هم نظری داشته باشد

هرآنکه مشرف به بقیع می شود امشب

از غربت او چشم تری داشته باشد

حتی نگذارند که بر قبر غریبش

صحن و حرم مختصری داشته باشد

محسن زعفرانیه

امام حسن مجتبی(ع)-شهادت

فکر تو ام و صحن و سرایی که نداری

داغ حرم و درد بنایی که نداری

له له زده ام تا بنشینم لب حوض و

فواره ای و آب نمایی که نداری

زوار تو حیران که چگونه بنشینند

در گوشه ی تنهایی که جایی نداری

کو کهنه رواقی که به قبلم بفشارد

هفتاد و دو تا کرببلایی که نداری

آنقدر غریبی که نیفتاده کنارت

مشک و علم و دست جدایی که نداری

بگذار که بر سنگ بکوبم سر خود را

با محتشم نوحه سرایی که نداری

پس می شکنم تکه به تکه دل خود را

در تکیه ی لبریز عزایی که نداری

سخت است که معصوم زمین باشی و اما

عمری بخوری چوب خطایی که نداری

حالا به چه حالی بگذارم دل خود را

در گوشه ی ایوان طلایی که نداری

ایوب پرند آور

امام حسن مجتبی(ع)-مدح و شهادت

فدای جود کسی که هرآنچه را بخشید

فقط به خاطر خشنودی خدا بخشید

از ابتدا پدرش فکر ما گداها بود

که سفره ی کرمش را به مجتبی بخشید

غریب بود، اگرچه گدا فراوان داشت

کریم بود، بدون سر و صدا بخشید

کریم کار ندارد به اسم و رسم کسی

غریبه را چه بسا بیش از آشنا بخشید

ملامتش نکنید آنکه را مدینه نرفت

مدینه زائر خود را به کربلا بخشید

دو ماه گریه برای حسین باعث شد

که رزق اشک حسن را خدا به مابخشید

گمان کنم که دگر مادری زمین نخورد

خدا فقط به حسن اینچنین بلا بخشید

گمان دیگرم این است که دم آخر

به غیر قاتل مادر بقیه را بخشید

علی ذوالقدر

امام حسن مجتبی(ع)-شهادت

پا شـــدن با "یا علی" و ذکـــــر افتادن "حسن"

شاهـــــد سیلی زدن بر صورت یک زن، حسن

زیر تابوت تو خون می ریخت بر دوش حسین

خون تو جاریست...حتـــی بعد جان دادن، حسن!

محمد کاظمی نیا

در بین گریه هاش تضرع زیاد شد

اشکش چکید و باز تلألؤ زیاد شد

قبل از نماز، نام تو می کرد زمزمه

بین جنون و عقل تنازع زیاد شد

تقصیر او نبود، که نامت کریم شد

نامت کریم گشت و توقع زیاد شد

ابن الکریم بودی و باب الکرم شدی

در پشتِ خانه ی تو تجمع زیاد شد

از خنده ی تو وحدت عالم کثیر شد

خندیدی آن قدر که تنوع زیاد شد

هر کس نوشت شرح حیاتِ تو گفته: در...

...بابُ الکرامتِ تو، تفرع زیاد شد

از بس جهاز و ناقه رساندی میان راه

تا زائران حج تمتع زیاد شد

روزی که در بقیع، حریمت خراب شد

غربت میان اهل تشیع زیاد شد

آیینه ی وجودیمان تار و تیره بود

تا نورتان رسید، تشعشع زیاد شد

از برکت دعای تو تا سینه زن شدیم

هیئت زیاد گشت و تواضع زیاد شد

ای پیر راه دست من خسته را بگیر

حالا که بین راه تقاطع زیاد شد

شاعر：محمد جواد شیرازی

یا امام حسن...

تمام دفتر شعرم زدم به نام شما

کریم آل محمد منم غلام شما

ببر مرا چو نسیمی به آسمان بقیع

کنار تربت پاک و کبوتران بقیع

میان اهل سخاوت حدیث اعجازی

عزیز اول زهرا، چه دست و دلبازی

تمام هستی خود را چه بی ریا دادی

سه بار زندگیت را تو بر گدا دادی

بقای دین محمد به آن شکیبی توست

شمیم و عطر مدینه پر از غریبی توست

اگر چه معدن جود و شکوه و احساسی

ولی به روضه دیوار و کوچه حساسی

هنوز قطره خونی به میخ در مانده

به روی صورت یک مادر اثر مانده

بگو که مادرتان از چه رو کمین خورده

میان کوچه چرا بی هوا زمین خورده

چرا نشان کبودی به روی گونه نشست

غرورتان ز چه رو میان کوچه شکست

صلاح مادرتان بود بال و پر نزنی

و حرفی از دل این کوچه با پدر نزنی

گمان کنم به دلت عقدها بسیار است

نشان زخم جگر، روضه های دیوار است

تمام شعر من امشب هوای کوچه گرفت

برای غربت آن بی نوا کوچه گرفت

زمان رفتن خود هم حدیث غم خواندی

شبیه مادرتان بی حرم چرا ماندی؟

بیا و روضه بخوان بر جمال بدر و حنین

حدیث غربت "لایوم کیومکت" به حسین

میان کوچه اگر مادری زمین افتاد

غروب عصر دهم پیکری زمین افتاد

تمام گودی صحرا ز خون لبالب بود

به روی نیزه سری روبری زینب بود

مجید قاسمی

حسن جان...

هرکس که جدا از تو شد آقا شدنی نیست

قطره نشود خاک تو دریا شدنی نیست

راضی نشو بی گریه از اینجا بروم من

یلدای من اینطور که فردا شدنی نیست

یک ثانیه هم فرصت خوبیست برایم

هرچند که این عقده دل وا شدنی نیست

در مدح تو دشمن به سخن آمدوانگار

آقایی و خوبی تو حاشا شدنی نیست

هر روز اضافه شده بر ریزه خورانت

هرکس سرخوان آمده منها شدنی نیست

عیسا خودش آخر به همه فاش بگوید

بی ذکرحسن مرده ای احیا شدنی نیست

باید که خدا مدح شما رابنویسد

چون جمله ی در شأن تو پیدا شدنی نیست

یک عمر گذشت و نرسیدم به مدینه

آقا نکند نامه ام امضا شدنی نیست؟

زهر آخر سر ریخت دگر زهر خودش را

اینبار گمانم که حسن پا شدنی نیست

ای کاش که این سرفه تو بند بیاید

این پاره جگر ها که مداوا شدنی نیست

یاسین قاسمی

یا حسن ابن علی....

گریه ها جانسوز تر اما چه پنهانی شده

در عزای مجتبی زهرا خودش بانی شده

کشت ما را حسرت یک شمع روشن در بقیع

آن حریمی که تماماً خاک ویرانی شده

لَن تَنالوا البِرَّ حتی تُنفِقوا یعنی حسن

بارگاهش چون به ثارالله ارزانی شده

گفت لایوم کیومک با حسین خود سپس

چشم ما هم بعد او عمریست بارانی شده

بعد حیدر خوبهای شهر با او بد شدند

بدتر آن که جعده با او دشمن جانی شده

من فدای آن که از سجاده هم محروم شد

من فدای آن چروکی که به پیشانی شده

حرمتش حالا که نه در کودکیهایش شکست

روضه خوان! وقت گریز و شور پایانی شده

من بمیرم رو گرفته مادر از فرزند خود

باز هم از کوچه و سیلی سخنرانی شده

فکر کن که خانمی خورده زمین و می زند 

ناله که چیزی نشد، اما تو می دانی شده

آخر از زیر زبان مجتبی زینب کشید

گوشواره بود عین حرف لب خوانی شده

رضا دین پرور

غریب مدینه...

درمانده ام از این دل زاری که نداری

با گنبد و بیرق سر و کاری که نداری

گلدسته ي آهم به فلک می رسد امشب

می سوزم از این گوشه کناری که نداری

خشکم زده چون خنده که زوار حریمت

گریان شدم از سنگ مزاری که نداری

حسرت به دلم مانده بیایم بنشینم

یک بار در ان آینه کاری که نداری

یا که بنشینم وسط کوچه ي روضه

بر سنگ حرم، روی غباری که نداری

من مانده ام و خلوت این پنجره و تو

با فرصت طوف دو سه باری که نداری

سر می کند اصلاً شب و روز تو چگونه

با خادم ِ با اشک نداری، که نداری؟

وقتی که کبو تر بشوی سمت مدینه

می میری از این راه فراری که نداری

رضا دین پرور

یا کریم...

اهل عالم بدانید گـدای حسنم

گردنم هست بسازم سرای حسنم

مرقدی صحن وسرایی،حریمی آنجا

میشود ساخته آخر برای حسنم

تورحیمی،کریم ابن کریمت خوانند

من غلامم ، فقیـرِ عطــای حسنم

سائـل لطف نگاهـت ، زاول بـودم

من که عمریست پریشان هوای حسنم

دم افطار چه کردند به تو یابن علی

کاش صـد بار بمیرم زجفای حسنم

جعده  کرده ، پذیرایی تو بااین زهر

دلِ طشت هم شده خونین،به پای حسنم

سودة زهر به جان جگرت تا افتاد

بی توان گشت صـدا وُ نوای حسنم

فاطمه توشه دهد ،  بر فقیرت آقا

بی سبب نیست شده سبز لوای حسنم

سید مهدی خادمی

غریب مدینه....

بر سر در حسینیه ی قلب سینه زن

با خط فاطمه شده تأیید این سخن

ما نوکر حسین شدیم از همان ازل

با دستهای با کرمت، یا امام حسن