امنیت در آخرت در گروی اعمال ما در دنیاست.
امنیت در آخرت در گروی اعمال ما در دنیاست.
امنیت در آخرت در گروی دوری ما از گناه در این دنیاست. دنیایی که زودگذر و مانند آزمایشگاهی است که باید در آن قدر و ارزش ما معلوم شده تا به تناسب با آن در آخرت با ما برخورد شود. در اصل نوع زندگی ابدی ما در همین دنیا نقش می‌بندد و اگر کسی به دنبال آسایش در آخرت است؛ باید در این دنیا مقدمات آن را ایجاد کند.
پس منظور امام حسین(علیه‌السلام) ترس از خداوند برای ارتکاب گناه است؛ کارهایی که خشم الهی را بر می‌انگیزد و انسان را راهی جهنم می‌کند.
نقل شده که روزی شخصی به امام حسین(علیه‌السلام) عرض کرد:"چقدر از پروردگارت می‌ترسی؟" حضرت نیز فرمودند:«لَا يَأْمَنُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِلَّا مَنْ خَافَ اللَّهَ فِي الدُّنْيَا؛ هیچ کس در روز قیامت ایمن نیست مگر کسی که در دنیا از خداوند بترسد.»[مناقب، ابن شهرآشوب، ج۴، ص۶۹]
مطمئناً منظور حضرت ترس از خود خداوند نیست؛ چرا که خدا ترس نداشته و همچنانکه قهار و شدید العقاب است؛ در اوج رحمت و مهربانب و بخشش نیز قرار گرفته است و در دعاها اینچنین مناجات می‌کنیم:«یَا مَنْ سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبهُ؛ ای کسی که رحمت او از غضبش پیشی گرفته است.»[المزار، ص۱۶۱]
پس منظور امام حسین(علیه‌السلام) ترس از خداوند برای ارتکاب گناه است؛ کارهایی که خشم الهی را بر می‌انگیزد و انسان را راهی جهنم می‌کند.
کسی که از خداوند خائف باشد تن به گناه نداده و می‌داند که مخالفت با خداوند چه عواقب ترسناک و هلاک کننده‌ای در پی دارد. برای ترک گناه نیز نسخه‌ای جز معادباوری و ترس از خدا وجود ندارد.
منبع:
کانال نشر معارف قرآن و حدیث
تبیان
