اگر کسی طالب هدایت و معرفت خدا باشد و در طلب، جدی و خالص باشد، در و دیوار به اذن الله، هادیِ او خواهند بود. 

توفیق، ربطی به سرمایه و دارایی و نداری و خواب و بیداری ندارد. گاهی انسان، سرمایه دارد ولی موفق به کار خیر نمی گردد، و گاهی هم کم درآمد، ولی پرخیر و برکت است! 

گویا علّت عقب ماندگی ما، ترک مستحبّات است! علمای سابق، بدان ملتزم بودند؛ از قبیل زیارت و دعا و تلاوت قرآن و یا نماز اول وقت و ترک مکروهات، مانند خواب بین الطلوعین. 

اختلاف بشر، در علم و جهل آنها است؛ و ارزش و قدر انسانها هم به علم است، نه به مال!

کمتر کسی پیدا می شود که زندگی بر وفق مراد او باشد. هرگونه عیش و نوش دنیا، با هزار تلخی و نیش همراه است! اگر کسی دنیا را این گونه پذیرفت و شناخت، در برابر ناگواریها و بدیهای همسر و همسایه و... کمتر ناراحت می شود؛ زیرا از دنیا بیش از این که خانۀ بلا است، انتظار نخواهد داشت! 

این هم از موارد عمل به وظیفه است که با اقسام مجاهدات، قرآن را نیز علَی وَجهِهِ [آن طور که شایسته است] تلاوت کنیم؛ به گونه ای که در هر تلاوت، غیر از آن چه در دورۀ قبل استفاده می کردیم، استفاده کنیم. و نیز در هر نمازی، غیر از آن چه قبلاً استفاده می نمودیم، استفاده نماییم؛ نه این که بدون کم و زیاد و فقط تکرار باشد! 

غیر از خدا، چیزی نیست که بتواند از ما دستگیری کند!... فردا غیر از خدا همه چیز، فانی است (واللهُ خَیرٌ وَ أَبقی: تنها خدا، خیر و پاینده تر است.) 

در قضیّۀ حضرت یوسف (علیه السلام) آمده است: (اخرُج عَلَیهِنَّ: بر آنان بیرون آی.) فقط یک دیدار بود، و پس از دیدن جمال حضرت یوسف... دستها را قطع کردند و بی اختیار شدند!... پس اهل شهود که کشف آنها به مراتب قویتر است، چگونه با مشاهدۀ جمال و کمال مطلق، به هر چه غیر او است پشت پا نزنند؟!

در تعبّدیّات، کوه کندن از ما نخواسته اند، سخت ترینش نماز شب خواندن است که در حقیقت، تغییر وقت خواب است نه اصل بی خوابی، بلکه نیم ساعت زودتر بخواب، تا نیم ساعت زودتر بیدار شوی! 

این مستحبّات است که انسان را به جایی می رساند! 

هر کس می خواهد دعایش مستجاب شود، برای نجات مؤمنین و مؤمنات دعا کند، تا دعای مَلَک که مورد استجابت است، یقیناً مشمول حال او شود! 

خدا کند یقین برای انسان روزی شود!... چه قدر خوب است انسان از ناحیۀ امر روزی، راحت باشد؛ زیرا همّ و غمّ روزی، بدتر از زحمت کار است. کسی که به همّ و غمّ روزی مبتلا است، شب و روز کار می کند، و پیوسته غصّۀ روزی را می خورد! 

دلیل عقب ماندگی ما آن است که اموال شبهه ناک مصرف می کنیم. و مال شبهه ناک، ایجاد تردید و شبهه می کند! 

خدا کند از خود راضی نباشیم. اگر از خود راضی باشیم، هرگز نمی توانیم حقّ ربوبیّت را در عبودیّت و بندگی ادا کنیم! با این که هیچیم، خود را همه چیز می دانیم! 

بعضی به حدی باحیا هستند که با همۀ ناداری و بیچارگی، حاضر نیستند نیاز خود را اظهار کنند! آیا نباید همسایه ها و همکارها به این گونه افراد رسیدگی کنند؟!