آرزویی که مستجاب می‌شود

هیچ شهیدی نیست مگر آنکه دوست دارد با امام حسین(علیه‌السلام) باشد تا اینکه همراه او به بهشت وارد می‌شود

به یاد شهدا بودن در مجالس حسینی، عطر دلنشین اباعبدالله را بیشتر برای مجالس ما به ارمغان می آورد.
شهداء، دانش آموزان و پیروان مکتب حسینی‌ هستند. همان‌ها که درس ایثار، فداکاری، شجاعت، بندگی، اخلاص و بصیرت را از سید الشهدا و یاران شیدایی ایشان آموختند و با شعارهایی عاشورایی به دل دشمن زدند و از دین، ناموس و مملکت خویش دفاع کردند. شهادت آرزوی همه شهدا بود. آرزویی که در قنوت‌‌ها، دعاها و در نماز شب‌ها مدام آن را می‌خواندند و می‌خواستند تا به آن رسیدند؛
ولی این پایان آرزوهای شهید نیست. شهیدان آرزو دارند با ارباب گلگون کفن خویش اباعبدالله باشند. همان استادی که هنر زیبا زیستن زیبا جانبازی کردن و زیبا جان باختن را به آنها آموخته بود. این تنها آرزوی باقی مانده تمام شهداست؛ شهدای راه خدا. آرزویی که طبق حدیث امام صادق(علیه‌السلام) مطمئناً مستجاب می‌شود؛ چرا که حضرت فرمودند:«مَا مِنْ‏ شَهِيدٍ إِلَّاوَ يُحِبُّ أَنْ يَكُونَ مَعَ الْحُسَيْنِ حَتَّى يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ مَعَه‏؛ هیچ شهیدی نیست مگر آنکه دوست دارد با امام حسین(علیه‌السلام) باشد تا اینکه همراه او به بهشت وارد می‌شود.»[کامل الزیارات، ص۱۱۱]
وقتی شهدا چنین رابطه نزدیکی با امام حسین(علیه‌السلام) دارند؛ آیا نباید در مجالس حسینی به یاد آنها بود و آنها را واسطه‌ای بین خود و امام قرار دهیم. مگر نه اینکه آنها ساکنان کوی حضرت حسین(علیه‌السلام) هستند؟!

منبع:
مرکز نشر معارف قرآن و حدیث

تبیان