هتل‌های تسخیر شده هم جذابیت‌های خاص خود را دارند، به خصوص برای آن‌هایی که دوست دارند حین اقامت در یک هتل لوکس، پدیده‌های ماورایی را هم تجربه کنند.
امیلی مورگان، تسخیر شده ترین هتل ایالت تگزاس (قسمت اول)
در بخش نخست این مطلب شما را با مختصری از تاریخچه ساخت و فعالیت هتل امیلی مورگان واقع در شهر سن آنتونیو، ایالت تگزاس آمریکا آشنا کردیم. هتلی که به باور بسیاری، مکانی تسخیر شده و منبعی تمام نشدنی از رویدادهای عجیب و غیرقابل توضیح است. در این مجال شما را با برخی از متداول‌ترین اتفاقات این هتل آشنا می‌کنیم که تاکنون باعث ترس و وحشت و حتی فرار شماری از مهمانان شده‌اند. پس این شما و این گردشگری وحشت در هتل امیلی مورگان.
خوشبختانه رویدادهای ماورایی این هتل در بخشی خاص متمرکز نشده و فرصت تجربه کردن ترس و وحشت را برای همه مهمانان و کارمندان هتل مهیا کرده‌اند و البته هر طبقه به دلیل ویژگی‌هایی خاص خود معروف است.
به عنوان مثال کسانی که در طبقه چهاردهم هتل اقامت دارند، همگی در مورد اتفاقاتی مشترک شکایت داشتند که بارزترین آن استشمام رایحه‌ای خاص در این طبقه بوده است. این رایحه دقیقا یادآور فضای بیمارستانی است و به نظر می‌رسد این طبقه به نحوی تحت تأثیر انرژی‌های باقی مانده از بخش جراحی بیمارستان است.
مهمانان این طبقه همچنین در مورد باز شدن درها به سمت راهروهایی صحبت می‌کنند که این رایحه در آنجا با شدت بیشتری به مشام می‌رسیده است. تصاویر شبح‌وار نیز اغلب در این بخش و در راهروهای طبقه چهاردهم به وفور مشاهده شده‌اند، تصاویری از گذشته که به صورت لحظه‌ای خاطرات آن دوران را پیش چشم بیننده به نمایش گذشته و در چشم برهم زدنی ناپدید می‌شوند.
طبقه دوزادهم هم البته دست کمی از طبقه چهاردهم ندارد. در این طبقه بارها مهمانان مشاهده کردند که در اتاق‌شان به صورت خوبه خودی باز شده و سپس خودبه خود بسته می‌شود. بارها افراد در نیمه‌های شب با صدای چکه چکه کردن قطرات آب از خواب بیدار می‌شوند. صدای که مداوم تکرار می‌شود و حتی آدم سالم و عاقل را نیز به مرز جنون می‌کشاند، این در حالی که عملا هیچ شیر آبی چکه نمی‌کند!
صدای ضرباتی که به کف اتاق زده می‌شود، دیگر دلیلی است که خواب آرام بسیاری از مهمانان این طبقه را برهم می‌زند. گاهی حتی آن‌ها ناگهان بی‌اراده به سمت حمام رفته و مشاهده کرده‌اند تمامی شیرهای سرویس بهداشتی باز است و آب همچون فواره‌ای به این سو و آن سو پاشیده می‌شود. اما ناگهان دوباره خود را در آستانه در حمام مشاهده می‌کنند، در حالی که همه چیز به حالت عادی بازگشته است. جریان آب دوباره حالتی نرم و یکنواخت پیدا کرده و هیچ چیز غیر معمولی به چشم نمی‌خورد.
دیگران از خاموش و روشن شدن لامپ‌های اتاق خواب‌شان شکایت داشتند و افرادی نیز ادعا کردند پرستارانی را مشاهده کرده‌اند که در راهروها به این سو و آن سو می‌رفتند، در حالی که تختخواب‌های زهوار دررفته بیماران را با خود حمل می‌کردند. سپس ناگهان بی‌مقدمه این تصاویر در هوا محو شدند، گویی که هرگز آنجا وجود نداشتند.
طبق گفته‌های کارمندان، طبقه هفتم هتل ممکن است تنها توسط یک روح تسخیر شده باشد، روح یک نوعروس جوان. اما این که او چه کسی است و چرا روحش همچنان در این دنیای زمینی باقی مانده، پرسشی است که هنوز پاسخی برای آن وجود ندارد. اما دست کم براساس شواهد موجود، طبقه هفتم گوی سبقت را از سایر طبقات ربوده و همچنان به عنوان تسخیر شده‌ترین طبقه هتل شناخته می‌شود.
روح این زن نیمه‌های شب در راهروهای این طبقه حرکت کرده و مهمانان را از خواب بیدار می‌کند. آن‌ها اغلب با شنیدن صداهای ترسناکی از خواب بیدار شده و حتی بسیاری از مهمان اغلب به مسئولین پذیرش شکایت می‌کنند تا فکری به حال این سروصدا شود. اما به نظر نمی‌رسد مدیریت هرگز پاسخی برای این مشکل داشته باشد و اغلب به عذرخواهی از مهمانان بسنده کرده و در نهایت اشاره می‌کنند که شاید یک روح مسئول تولید این صدا است! بارها افراد، پیکره‌هایی نیمه مات را مشاهده کردند که به سرعت حرکت کرده و از دیوارها عبور می‌کنند، یا حتی جلوی آیینه توقف کرده و ظاهرا مشغول تماشای خود هستند.
از طرف دیگر شایعاتی وجود دارد که طبق آن در ساخت استخر هتل از فولاد ضد زنگ میزهای بخش اتاق عمل استفاده شده است که همین مسئله تا حدودی باعث دلهره افرادی می‌شود که سری به این استخر می‌زنند. همین امر از سوی دیگر شاید همان نقطه‌ی اتصالی باشد که گذشته و حال هتل را با یکدیگر پیوند داده است. جایی که ارواح یا قادر نیستند یا تمایلی به ترک آن ندارند، گویی به خاطر چیزی که به نوعی به مرگ‌شان مرتبط بوده، در این مکان به دام افتاده‌اند. با این حساب آیا امیلی مورگان واقعا خانه ارواحی است که به دلیل تجهیزات پزشکی باقی مانده در هتل هنوز هم در آنجا سکنی گزیده‌اند؟
آسانسورها دیگر بخش‌های جذاب این هتل هستند. شاید نه در بسیاری دیگر از هتل‌ها، اما در امیلی مورگان آسانسورها هم حرف‌هایی برای گفتن در دنیای گردشگری وحشت دارند. در این هتل تاریخی، آسانسورها معمولا بدون حضور مسئول آسانسور کار می‌کنند، لذا زمانی که کسی وارد آسانسور می‌شود، ممکن است ناخواسته وارد یک ماجراجویی فراموش‌نشدنی شده باشد! آن‌ها بسیاری از اوقات در طبقاتی توقف می‌کنند که توسط مهمانان انتخاب نشده‌اند، گاهی اوقات حتی درهای آسانسور بسته شده و تا ساعت‌ها بسته باقی می‌مانند و مردم ناگزیر هستند استرس موجود را تحمل کنند تا زمانی که کمک از راه رسیده و آن‌ها را از این ترس و نگرانی نجات دهد.
آسانسورهای این هتل تسخیر شده هم در ترساندن مهمانان کوتاهی نکرده و این وظیفه را به نحو احسن انجام می‌دهند.
حتی در چندین مورد از داخل آسانسورها تلفن‌های اضطراری به کارمندان مربوطه شده در حالی که در آن زمان اصلا کسی داخل آسانسور حضور نداشته است و چه چیزی می‌تواند ترسناک‌تر از این مسئله باشد؟ گاهی افراد سوار آسانسور حین پایین آمدن دچار مشکل دیگری شده و در نهایت سر از زیرزمین هتل درآورده‌اند، جایی که زمانی سردخانه بیمارستان در آنجا قرار داشته است. شاید اکنون درست همان زمانی است که باید سفر خود را در زیرزمین هتل ادامه دهیم، جایی که امروزه کاملا محصور شده و به جز کارمندان هتل کسی اجازه ورود به آن را ندارد. اما حتی برای کارمندان هم زیرزمین مکان چندان خوشایندی نیست.
برای سال‌ها، زیرزمین به عنوان سردخانه و نیز محل آماده‌سازی اجساد برای مراسم تدفین مورد استفاده قرار می‌گرفت. کارمندان که ناگزیر از کار کردن در طبقات پایینی هتل هستند، اغلب تجربیاتی عجیب را در این بخش تجربه کرده‌اند، از نورهای شناور رقصان که در هوا به این سو و آن سو می‌روند گرفته تا شنیدن صدای ناله و شیونی که منبعی ناشناخته دارد. به نظر می‌رسد صدها جسد در این زیرزمین آماده مراسم تدفین شده یا مورد کالبدشکافی قرار گرفته‌اند، پس چندان باعث تعجب نیست که اراواح بسیاری از این مردگان هنوز در این مکان باقی مانده‌اند. ظاهرا هوای زیرزمین در مقایسه با سایر طبقات سردی و سنگینی خاصی دارد، به طوری که کارمندان کارهای خود را انجام داده و به سرعت به طبقات بالایی و مکان امن خود باز می‌گردند.
خوشبختانه ارواح ساکن هتل، ارواحی بازیگوش هستند که تنها به شیطنت‌های سرگرم کننده بسنده کرده و کسی را عمیقا مورد آزار و اذیت قرار نمی‌دهند. البته حد تحمل افراد در مقابله با پدیده‌های ماورایی این هتل در میزان راحتی و آرامش آن‌ها نقش اساسی دارد. به عنوان مثال بارها مهمانان هتل نیمه شب یا تقاضا کردند اتاق‌شان عوض شود یا اسباب و اثاثیه را جمع کرده و عطای اقامت در این هتل لوکس را به لقایش بخشیده و آنجا را ترک کردند.
با وجود تمام مخاطرات فوق، آیا واقعا کسی تمایل دارد در یکی از نخستین هتل‌های شهر سن آنتونیو اقامت کند، حتی با وجود اطلاع از تمامی این پدیدهای عجیب و غیر قابل توضیح؟ به نظر می‌رسد پاسخ این سوال مثبت است. به هر حال این هتل لوکس در کنار این تجربیات عجیب و بعضا ترسناک، امکانات خوبی را در اختیار مهمانان خود قرار می‌دهد، از جمله یک کتابخانه دنج و راحت، استخر روباز در قسمت بیرونی هتل (البته معلوم نیست از میزهای جراحی در ساخت آن هم استفاده شده است یا خیر؟) و حتی یک سرویس مخصوص که شما را به دیدن تمام جاذبه‌های گردشگری شهر می‌برد. در نهایت مدیریت هتل امیلی مورگان تمام تلاش خود را به کار گرفته تا رضایت مهمانان خود را مهیا کرده تا آن‌ها اوقات خوشی را در شهر تاریخی سن آنتونیو سپری کنند.
همچنین در این هتل اجازه داده می‌شود مهمانان حیوانات خانگی خود را نیز همراه بیاورند. در نتیجه مهمانان باید آمادگی شنیدن پارس سگ‌ها را در نیمه شب داشته باشند. البته ممکن است بعد از آن حس کنند چیزی خود را به تخت‌شان رسانده و به نرمی زیر پتو می‌خزد! اولین کار توصیه شده در چنین موقعیتی بررسی هویت چیزی است که در تخت پنهان شده است، این که آیا با یک توله سگ ترسیده طرف هستید یا یک موجود نامرئی و البته بازیگوش؟ به هر حال ارواح ساکن این هتل، امیلی مورگان را همچون خانه خود می‌بینند و از هیچ فرصتی برای شیطنت کردن دریغ نمی‌کنند.
